การไถ่ถอนอุปาทานในกาย? นักปฏิบัติทางจิตหลงลืมเหตุที่ทำให้จิตไม่สงบและเสื่อม!?

กายคตานุสสติกรรมฐาน



กายคตานุสสติ แปลว่า พิจารณากายให้เห็นว่า ไม่สวยไม่งาม มีความโสโครก ตามกฎแห่งความเป็นจริงเป็นอารมณ์ กายคตานุสสตินี้เป็นกรรมฐานสำคัญที่พระอริยเจ้าทุกองค์ ไม่เคยเว้น เพราะพระอริยเจ้าก่อนแต่จะได้สำเร็จมรรคผล ทุกท่านนิยมพิจารณาให้เห็นว่าไม่สวย ไม่น่ารัก น่ารังเกียจ เพราะมีสภาพน่าสะอิดสะเอียนตามปกติเป็นอารมณ์ และกายคตานุสสตินี้ เป็น กรรมฐานพิเศษกว่ากรรมฐานกองอื่น ๆ เพราะถ้าพระโยคาวจรพิจารณาตามกฎของกายคตานุสสติ ผลที่ได้รับจะเข้าถึงปฐมฌาน แต่ถ้ายึดสีต่าง ๆ ร่างกายที่ปรากฏมีสีแดงของเลือดเป็นต้น ยึดเป็น อารมณ์ในการเพ่งเป็นกสิณ กรรมฐานกองนี้ก็มีผลได้ฌาน ๔ ตามแบบของกสิณ การพิจารณาท่านเขียนไว้ในวิสุทธิมรรควิจิตรพิศดารมาก จะไม่ขอกล่าวตามจนละเอียด ขอกล่าวแต่เพียงย่อ ๆ พอได้ความ หากท่านนักปฏิบัติมีความข้องใจ หรือสนใจในความละเอียดครบ ถ้วน ก็ขอให้หาหนังสือวิสุทธิมรรคมาอ่าน จะเข้าใจละเอียดมากขึ้น


ตามแนวสอนในวิสุทธิมรรคท่าน ให้พิจารณาอาการ ๓๒ คราวละ ๕ อย่าง เช่น พิจารณา ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เนื้อ รวม ๕ อย่างเป็น หมวดหนึ่ง ท่านให้พิจารณาตามลำดับและย้อนกลับ เช่น พิจารณาว่า เนื้อ หนัง ฟัน เล็บ ขน ผม ย้อน จากปลายมาต้น เรียกว่าปฏิโลม คือถอยกลับ ให้พิจารณาทั้งสีและสัณฐาน สภาพตามความเป็นจริงว่า ไม่มีอะไรสวยงาม เพราะมีความสกปรกโสโครกอยู่เป็นปกติ ต้องคอยขัดสีฉวีวรรณอยู่เสมอ ๆ ทั้ง ๆ ที่คอยประคับประคองอยู่เพียงใด สิ่งเหล่านี้ก็ยังจะมีการแปดเปื้อนสกปรกอยู่เสมอ


เช่น ผมต้องคอยหวี คอยสระชำระอยู่ทุกวัน ถ้าปล่อยทิ้งไว้ไม่สนใจเพียง ๓ วัน เหงื่อไคลก็จะจับทำให้เหม็นสาบ เหม็นสาง รวมกายทั้งกายนี้ ท่านแสวงหาความจริงจากกายทั้งมวลว่า มันสวยจริง สะอาดจริงหรือไม่ ค้นคว้าหา ความจริงให้พบ กายทั้งกายที่ว่าสวยน่ารักนั้นมีอะไรเป็นความจริง ความสวยของร่างกายมีความจริง เป็นอย่างนี้ ร่างกายทั้งกายที่ว่าสวยนั้น ไม่มีอะไรสวยจริงตามที่คิด เพราะกายนี้เต็มไปด้วยสิ่งโสโครก คืออวัยวะภายใน มีตับ ไต ไส้น้อย ไส้ใหญ่ กระเพาะ น้ำเลือด น้ำเหลือง น้ำหนอง น้ำดี อุจจาระ ปัสสาวะ เหงื่อไคล ที่หลั่งไหลออกมาภายนอกนั้น ความจริงขังอยู่ภายในของร่างกาย ที่มีหนังกำพร้าหุ้มห่ออยู่ ถ้าลอกหนังออก จะเห็นร่างนี้มีเลือดไหลโทรมทั่วกาย เนื้อที่ปราศจากผิวคือหนังหุ้มห่อ จะมองไม่เห็น ความสวยสดงดงามเลย ยิ่งมีเลือดหลั่งไหลทั่วร่างแล้ว ยิ่งไม่น่าปรารถนาเลย แทนที่จะน่ารัก น่า ประคับประคอง กลับกลายเป็นของน่าเกลียด ไม่มีใครปรารถนาจะอยู่ใกล้


ถ้าลอกเนื้อออก จะแล เห็นไส้ใหญ่ ไส้น้อย ปอด กระเพาะอุจจาระ กระเพาะปัสสาวะ และม้าม ไต น้ำเลือด น้ำเหลือง น้ำหนอง เสลด หลั่งไหลอยู่ทั่วร่างกาย มองแล้วอยากจะอาเจียนมากกว่าน่ารัก ถ้าจะฉีกกระเพาะ ออก ภายในกระเพาะจะพบอุจจาระ ปัสสาวะอยู่ภายใน เป็นภาพที่อยากหนีมากกว่าเป็นภาพที่น่ารัก ถ้าเอาอวัยวะต่าง ๆ ออกหมด จะเห็นแต่ร่างโครงกระดูกที่มีสภาพเหมือนโครงบ้านเรือนตั้งตระหง่าน อยู่ โครงกระดูกทั้งสองร้อยท่อนนี้ ปะติดปะต่อกันอยู่เป็นท่อนน้อยและท่อนใหญ่ มีเนื้อและเลือดติด เกรอะกรัง ท่านคิดตามไป ท่านเห็นหรือยังว่า ส่วนที่มีเปอร์เซ็นต์ที่เห็นว่า พอจะเป็นของสวยของงาม มีนิดเดียวคือ ตอนหนังกำพร้าเท่านั้น หนังนี้ใช่ว่าจะเกลี้ยงเกลาเสมอไปก็หาไม่ ต้องคอยชำระล้าง ตลอดวันและเวลาเพราะสิ่งโสโครกภายในพากันหลั่งไหลมาลบเลือนความผุดผ่องของผิวตลอดวัน ถ้าไม่คอยชำระล้าง เจ้าตัวปฏิกูลนั้นก็จะพอกพูนเสียจนเลอะเทอะ แถมจะส่งกลิ่นเหม็นสาบเหม็นสาง ตลบไปทั่วบริเวณช่องทวาร อุจจาระ ปัสสาวะ ก็จะพากันหลั่งไหลออกมาตามกำหนดเวลาที่มันต้อง ออก สิ่งที่น่าคิดก็คือ ผู้นิยมตนเองว่าสวย หรือเทิดทูนใครก็ตามว่าสวย ต่อเมื่อสิ่งโสโครกหลั่งไหล ออกมาเขากลับไม่สนใจ ไม่พยายามมองหาความจริงจากของจริง กลับรอให้ชำระล้างสิ่งโสโครก เสียก่อน จึงใคร่ครวญและสนใจ ต่างคนต่างพยายามหลบหลีก ไม่รับรู้ความเป็นจริงของสังขารร่างกาย ในส่วนที่สกปรกโสโครก ทั้งนี้ เพราะกิเลสและตัณหาปกปิดความจริงไว้ ทั้งๆ ที่อุจจาระหลั่งไหลออกมา ทุกวัน เหงื่อไคลมีเสมอ เสมหะน้ำลายออกไม่เว้นแต่ละนาที


แต่เจ้ากิเลสและตัณหามันก็พยายาม โกหกมดเท็จ ปัดเอาความจริงออกมาจากความรู้สึกหากทุกคนพยายามสอบสวน ทบทวนความรู้สึก ค้นคว้าหาความจริง ยอมรับรู้ตามกฎของความจริงว่า สังขารร่างกายนี้ไม่มีอะไรน่ารัก มีสภาพเป็น ส้วมเคลื่อนที่ เพราะภายในมีสิ่งโสโครกต่าง ๆ ตามที่กล่าวมาแล้ว ถ้าเรารัก เราก็รักส้วม ถ้าเรา ประคับประคองเราก็ประคับประคองส้วม ถ้าเราเทิดทูน เราก็เทิดทูนส้วม จะว่าส้วมปกติเลวแล้ว ความจริงส้วมปกติดีกว่าส้วมเคลื่อนที่มาก เพราะส้วมปกติมันตั้งอยู่ตามที่ของมัน มันไม่ไปรบกวน ใคร เราไม่เดินเข้าใกล้ มันก็ไม่มาหาเรา ไม่รบกวนไม่สร้างทุกข์ ไม่หลอกหลอน ไม่ยั่วเย้ายียวน ชวนให้เกิดราคะ แต่เจ้าส้วมเคลื่อนที่นี่มันร้ายกาจ เราไม่ไปมันก็มา เราไม่มองดูมันก็พูดให้ได้ยิน เสแสร้งแกล้งตกแต่งปกปิดสิ่งที่น่าเกลียดด้วยสีผ้าที่หลาก กลบกลิ่นเหม็นด้วยกลิ่นหอม หาอาภรณ์ มาประดับ เพื่อปกปิดพรางตากันเห็นสิ่งที่ไม่น่าชม เพื่อตาจะได้หลงเหยื่อติดในอาภรณ์เครื่องประดับ ผู้เห็นที่ไร้การพิจารณา และมีสภาพเป็นส้วมเคลื่อนที่เช่นเดียวกัน เป็นส้วมที่ไร้ปัญญาเหมือนกัน ต่างส้วมต่างก็หลอกหลอนกัน ปกปิดสิ่งโสโครกมิให้กันและกันเห็นความจริงทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็มีครบถ้วน แทนที่จะเห็นตัว รู้ตัวว่า ข้านี้ก็เป็นผู้เลิศในความเหม็น เลิศในส่วนของความสกปรกเหมือนเธอ แทนที่จะเป็นอย่างนั้นกลับปกปิดพยายามชมตนเองว่า ฉันนี่แหละยอดผู้ศิวิไลซ์ละ อนิจจา น่าสงสาร สัตว์ผู้เมาไปด้วยกามราคะ มีอารมณ์หน้ามืดตามัวเพราะอำนาจกิเลสแท้ ๆ


ถ้าเขาจะมองตัวเองสักนิด ก็จะเห็นตัวเอง และจะมองเห็นผู้อื่นตามความเป็นจริง พระอริยเจ้าท่านนิยมความจริง รู้จริง เห็นจริง ค้นคว้าจริง ไม่หลอกหลอนตนเอง ท่านจึงได้บรรลุมรรคผล เพราะพิจารณาตนเองเป็นส่วนใหญ่ ขอท่าน นักปฏิบัติเพื่อความสุขของตัวทั้งหลาย จงพิจารณาตนเองให้เห็นชัด จนได้นิมิตเป็นปฏิภาคนิมิต สร้าง สมาธิให้เป็นอัปปนาสมาธิ โดยพิจารณาสังขารให้เห็นว่าไม่สวยงามนี้ เมื่อถึงอัปปนาสมาธิแล้ว จงยึดสี ที่ปรากฏในร่างกายมีสีแดงเป็นต้นหรือจะเป็นสีอะไรก็ได้ยึดเอาเป็นอารมณ์กสิณ ท่านจะได้ฌานที่ ๔ ภายในเวลาเล็กน้อย


ต่อไปก็ยึดสังขารที่ท่านเห็นว่าน่าเกลียดนี้ ให้เห็นอนิจจังคือความไม่เที่ยงเพราะมี ความเปลี่ยนแปลงทรุดโทรมไปทุกวันเวลาเป็นปกติ ทุกขังเพราะอาศัยที่มันเคลื่อนไปสู่ความทำลาย ทุกวันเวลา มันนำความไม่สบายกายไม่สบายใจจากโรคภัยไข้เจ็บ และในการกระทบกระทั่งทางอารมณ์ ให้เกิดความเดือดร้อนทุกวันเวลา จึงจัดว่าสังขารร่างกายนี้เป็นรังของความทุกข์ ให้เห็นเป็นอนัตตา เพราะความเสื่อมความเคลื่อนและในที่สุดคือความทำลายขันธ์ เราไม่ต้องการอย่างนั้น แต่มันจะต้อง เป็นไปตามนั้นเพราะเป็นกฎธรรมดาของขันธ์ จะต้องเป็นอย่างห้ามไม่ได้ บังคับไม่อยู่ ยอมรับนับถือว่า มันเป็นอนัตตาจริง เพราะความเป็นอนัตตา คือ บังคับไม่ได้ของสังขารร่างกายนี้แหละ


พระพุทธเจ้าจึง สอนให้ปล่อยอารมณ์ในการยึดถือเสีย เพราะจะยึดจะถือเพียงใดก็ไม่เป็นไปตามความต้องการ สังขาร ร่างกายเป็นอย่างนี้เหมือนกันหมด ไม่ว่าที่มีใจครองหรือไม่มีใจครอง ตราบใดที่เรายังต้องการสังขาร เราต้องประสบความทุกข์ ความทรมาน เพราะสิ่งโสโครกที่เข้าประกอบเป็นขันธ์ เราเห็นสภาพความ จริงของสังขารร่างกายนี้ว่า เป็นของโสโครก ไม่น่ารัก ไม่น่าปรารถนา ควรปลีกตัวออกให้พ้นจริง เรา เห็นสังขารร่างกายว่าเป็นอนิจจังไม่เที่ยงไม่ยั่งยืนจริง เราเห็นสังขารร่างกายว่าเป็นทุกข์จริง เราเห็น สังขารร่างกายว่าเป็นอนัตตาจริง ขึ้นชื่อว่าความเกิดเป็นทุกข์อย่างนี้ การยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ ๕ เป็น ทุกข์อย่างนี้ เราไม่ต้องการความเกิดอีก เราไม่ปรารถนาชาติภพอีก เพราะชาติความเกิดเป็นแดนอาศัย ของความทุกข์ โรคนิทธัง เรือนร่างของขันธ์ ๕ เป็นรังของโรค ถ้าร่างกายไม่มี โรคที่จะเบียดเบียนก็ ไม่มี เพราะไม่มีร่างกายให้โรคอาศัย ปภังคุนัง เรือนร่างมีสภาพต้องผุพังถ้าไม่มีเรือนร่าง เรื่องการผุพัง อันเป็นเครื่องเสียดแทงใจให้เกิดทุกข์ก็ไม่มี เมื่อร่างไม่มีจะเอาอะไรมาเป็นอนัตตา เราไม่ต้องการทุกข์ ที่มีความเกิดเป็นสมุฏฐาน เราไม่ต้องการความเกิดในวัฏฏะอีก เราต้องการพระนิพพานที่ไม่มีความเกิด และความตายเป็นแดนเกษมที่หาความทุกข์มิได้


พระนิพพานนั้นพระพุทธเจ้าสอนไว้ว่า ท่านที่จะไปสู่ พระนิพพานได้ไม่มีอะไรยาก ท่านสอนให้พิจารณาให้เห็นความจริงของร่างกายว่าโสโครก ถอนความรัก ความอาลัยในสังขารเสีย บัดนี้เราปฏิบัติครบแล้ว เราเห็นแล้ว เราตัดความเห็นว่าสวยงามในสังขาร ได้แล้วเราเชื่อแล้วว่า สังขารร่างกายเป็นทุกข์ เพราะอารมณ์ยึดมั่นว่า ร่างกายเป็นเรา เป็นของเรา เราคือร่างกาย ร่างกายคือเรา ความคิดเห็นอย่างนี้เป็นความเห็นของผู้มีอุปาทานเรารู้แล้ว เราเห็น ถูกแล้ว คือ เราเห็นว่าสังขารร่างกายไม่น่ารัก มีความสกปรกน่าสะอิดสะเอียน ร่างกายไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา เราไม่มีในร่างกาย ร่างกายไม่มีในเรา เราคือจิตที่มีสภาพไม่แก่ ไม่ตาย ไม่สลายตัว ที่เข้ามาอาศัยร่างกายที่ประกอบไปด้วยธาตุ ๔ คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ มีเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อันเป็นนามธรรม ๔ อย่าง เป็นเครื่องประกอบ เป็นเครื่องจักรกลที่บริหารตนเองโดยอัตโนมัติ ร่างกายนี้ค่อยเจริญขึ้นและเสื่อมลง มีการสลายตัวไปในที่สุด


พระพุทธองค์ทรงสั่งสอนให้ตัด ฉันทะ ความพอใจในสรรพสังขารทั้งหมดเสียให้ได้และให้ตัด ราคะ คือความกำหนัดยินดีในสรรพสังขาร ทั้งหมด คือ ไม่ยึดอะไรเลยในโลกนี้ว่า เป็นเรา เป็นของเรา ไม่มีอะไรในเรา เราไม่มีในอะไรทั้งสิ้น เราคือจิตที่มีคุณวิเศษดีกว่าอัตภาพทั้งปวง เราเกลียดสรรพวัตถุทั้งหมด เราไม่ยอมรับสรรพวัตถุ แม้แต่เรือนร่างที่เราอาศัยนี้ว่าเป็นของเราและเป็นเรา เราปล่อยแล้วในความยึดถือ แต่จะอาศัยอยู่ ชั่วคราวเพื่อสร้างสรรค์ความดี สังขารจะเปลี่ยนแปลงก็เป็นเรื่องของสังขาร สังขารร่างกายจะผุพัง ก็เป็นเรื่องของสังขารร่างกาย เราไม่รับรู้รับทราบ เราว่างแล้วจากภาระในการยึดถือ เรามีความสุขแล้ว เรามีพระนิพพานเป็นที่ไปในกาลข้างหน้า สร้างอารมณ์ ความโปร่งใจให้มีเป็นปกติ ยึดพระนิพพาน เป็นอารมณ์ ทำจนเป็นปกติ จิตยึดความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาจนเป็นปกติ เห็นอะไร ได้อะไรมา คิดเห็นว่า นี่มันไม่ใช่ของเราจริง เขาให้ก็รับ เพื่อเกื้อกูลแก่อัตภาพชั่วคราว ไม่ช้าก็ต่างคนต่างสลาย ทั้งของที่ได้มาและอัตภาพ ใครไปก่อนไปหลังกันเท่านั้น จนอารมณ์มีความรู้สึกอย่างนี้เป็นปกติ จิตก็ จะว่างจากอุปาทาน ในที่สุดก็จะถึงพระนิพพานสมความมุ่งหมาย



(อธิบายในกายคตานุสสติโดยย่อพอได้ความ ก็ขอยุติไว้เพียงเท่านี้)

คำสอน พระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)
จาก หนังสือ คู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน

 

คุณสับสนไปถึงเชียงใหม่ก็ให้ น้าเสขะเป็นไกด์ได้นะครับ

เขาใจบุญจะตาย ข้าวหมูทอดร้านไหนอร่อย รู้ไปโม๊ด ^^

 

พี่เสขะ..พี่เตช..มานี่เลย ช่วยน้องรูปหล่อหน่อย ..อาการ "อิ่มอารมณ์"..เป็นยังไง เหมือนอิ่มข้าวไหม..!

 

โอ้วววว นี่ห่วงกิน

มีโรงครัวครับ อาหารถาด กับ๓ อย่าง วันละฉองมื้อ ก่อนเที่ยง

อาหารอร่อย ไม่ต้องซื้อ

เวลาผมขึ้นเชียงใหม่ ก็จะถวายข้าวสารให้โรงครัว

 

ข้าวคงไม่อยากกินมังครับ อิ่มม!! นั่งยิ้มเป็นมิตรกับข้าว คิดยังไม่อยากคิดเลย
รอพี่เตชดีกว่าครับ เด๋ยวผมขอตัวไปหาไรกินก่อนหิวครับหิวๆๆ :'(

 

พี่เตช..ปัจจุบันธรรม นั้นอยู่ตรง "รู้" ในขณะนั้น
ถึงแม้จะเปลี่ยนเรื่องก็เปลี่ยนแบบรู้อยู่ อย่างมีสติ ก็เป็นปัจจุบันธรรมเหมือนกัน..ชัดๆอยู่ตรงตัว "รู้"..ไม่ใช่เรื่อง ครับ

 

แหม่.. พี่เกิดคงไม่เอาลูกไปปล่อยวัด พ่อแอบหนีเที่ยวมังครับ:'(

 

การเห็นอารมณ์เกิด ..จิตต้องมีสมาธิดีจึงจะเห็นชัด นั่นหมายถึงสติ จะดีตามด้วยสามารถสกัดกั้น อารมณ์ร้ายได้...สาธุ
กี่คนหนอ..จะสามารถฝึกสติปัฏฐาน4 ได้จริง..!:'''(

 

พี่วจีทุจริต..ผมต้องดูว่า ตนเองตามทันอารมณ์ปัจจุบันรึไม่ครับ ในวันนั้นๆ.:'''(

 

ไประลึกอยู่ที่รู้มันไม่รู้อะไรครับ สุดท้ายก็จะได้จิตแช่นิ่งๆ สงบๆ

รู้ลงลักษณะปัจจุบันที่เกิดขึ้น ว่านี่ขันธ์ นี่ลักษระธาตุ นี่ลักษณะอินทรีย์ นี่ลักษณะอริยะสัจ

อย่างเช่นขันธ์ ก็ต้องรู้ว่าเกิดจากทวารใด เช่นได้ยินเสียง ก็ใส่ใจตรงเสียงที่กระทบ

รูปเกิด นามเกิด ขณะได้ยิน กับ ขณะจำเสียงได้ว่าเสียงอะไร

ขณะนึกคิด ขณะรู้ ล้วนเป็นคนละขณะ

นี่แหละตามรู้เกิดดับ ในปัจจุบัน

ทีนี้รู้ลักษณะขันธ์ว่านี่ คือสัญญา ลักษณะมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

สังขารลักษณะปรุงอย่างนี้นี่เอง เมื่อกี้ยังไม่มีเลย ตอนนี้มีแล้ว ซึ่งเป็นสภาพทุกข์ที่แปรปวน

ก็จะเห็นลักษณะทุกข์ชัด รู้ชัด ประจักษ์ชัด รู้ว่ามันเกิดเอง ดับไปเอง ไม่มีความเป็นเจ้าของ

เมื่อเข้าใจท่องแท้ เป็นปัญญา ก็จะเข้าใจลักษณะความเป็นไตรลักษณ์มากขึ้น

ทีนี้หากชอบดูกาย ก็ต้องรู้ปัจจุบัน ดูไปที่ธาตุก็ได้ อิริยาบถที่ต้องเปลี่ยนไปเรื่อยๆก็ได้

ความเป็นธาตุก็ระลึกตรงกายกระทบ รู้ลักษณะความเป็นธาตุ

อ่อนหรือแข็ง ตึงหรือไหว เย็นหรือร้อน เกาะกุมหรือแตกกระจาย

เช่นนั่งก็รู้ตรงที่มันกระทบ แข็งไหม เย็นไหม ครับ

 

สาธุๆๆๆ จะเรียนแบบ จะเรียนแบบ จะเอาบุญ จะเอาบุญ..!:'''(

 

ที่รู้ๆ ในที่นี้มี 3 ท่าน ครับพี่เกิด

 

อ้อ..รู้แล้วพิจราณา รู้แล้วพิจราณา..ค้นไปให้ได้คำตอบนี่คือวิปัสสนาใช่ไหมครับ..อย่างนั้น
วิปัสสนา อยู่ที่รู้แล้วพิจราณาในเรื่องธรรมนั้นๆ
สติปัฏฐาน4..รู้ที่อารมณ์ความรู้สึก
ถูกไหมครับท่านซัวเจ๋ง.:'''(
หากนำวิปัสสนา รวมกับ สติปัฏฐาน ก็เท่ากับ...สติอยู่ที่ตัวรู้..?

 

ถ้าน้าสับสนไปถึงวัดแล้ว อย่าลืมไปอนุโมทนาพระพุทธรูปที่มีลักษณะเหมือนรูปนี้นะครับ ^^

ท่านมาเป็นคู่ทั้งเงิน และ ทอง ถ้าหาไม่เจอผมจะชี้เป้าให้เอง หุหุ งง

 

ขอบคุณ ทราบแล้วครับ ทุกท่านเจตนาจะปล่อยนามแฝงมาให้รู้..เพื่่อเตือนผมว่าอย่าเผลอด่าไปนะ ..พี่เอง..น้องเอง..เพื่อนกัน..!:'''@

 

สติปัฏฐานเกิดก่อนวิปัสสนา

คือ สติปัฏฐานรู้ลักษณะธรรมที่ปรากฏในเวลานั้น

เมื่อรู้แล้วให้ดับความเป็นตัวตน ดับความติดข้องในอารมณ์

โดยสงเคราะห์ลงวิปัสสนาภูมิ เห็นเป็น ขันธ์ ธาตุ อายตนะ ฯลฯ

ไม่ให้เหลือความเป็นเรา สามารถคลายความเห็นผิดในกาย จิต ได้ครับ

 

ตรงนี้..ยอดเยี่ยม ผมเพิ่งทราบ แต่ก็ยังมีเหตุสงสัยยู่เดี๋ยวผมไล่อาการผมก่อนจะถามใหม่ ขอบคุณมากๆ ขออ่านอีกรอบครับ.:'''cool:

 

พิจารณานี่ให้เหมือนตามองดูปลาในตู้ปลาครับ

ไม่ต้องไปคิดอะไร ดูมันไป ปลามีกี่ตัว ลักษณะแต่ละตัวต่างอย่างไร

อย่าไปหลงภาพในหัว เสียงในสมอง มายาในความคิดเป็นใช้ได้ ^^

 

ลูกกะลังเป็นไวซะรุ่น ใครเขาให้ บังคับ เอาตอนนี้

หาก เคยสะสม กระตงกระเตง เข้าวัดบ่อยๆ ก็คงไม่ยากหรอก เอาไปวาง
ไว้ เรื่องจำนวนวันปล่อยเขา กำหนดเอง สบายใจ

แต่ หากไม่เคยพาไปวัด ไม่เคยพาไปทำกรรมฐาน อยู่ดีๆ ไปบังคับ มันจะยุ่ง
เพราะหากเข้าไปแล้ว ก็อาจจะไป ชักชวนคนอื่นออกมาด้วย หรือไม่ก็เตลิดเปิด
เปิงไปคนเดียว ขึ้นกับว่า คนเป็นพ่อ"เจ้าชู้"แค่ไหน แป่ว!!!

* * *

นี่ๆ ถ้าอยากรู้ อารมณ์อิ่มเป็นอย่างไร หิวเป็นอย่างไร ก็ลองนึกภาพ เอาลูก
สาววัย17มาฝากผมสิ

:z3

 

อย่ามาคุย..เอาไปให้แล้วห้ามคืนนะ จะบอกให้..!