ทํายังไงดีครับ เมื่อ เราหลงอยู่ใน สมาธิจนโงหัวไม่ขึ้น

ควรทําเช่นไรดีครับ เมื่อเราหลงอยู่ใน สมาธิ จนโงหัวไม่ขึ้น ไม่กล้าจะให้มันถอยออกมา อยากให้มันยังคงอยู่เช่นนั้น เเบบนั้น อย่างนั้น จนกลายเป็นนิ่งโง้ไปเสีย

คิดจะมีไว้เเค่พอ พิจารณา นั่นได้ นู้นได้ เเต่พอเอาเขาจริงกลับรู้สึกว่ามันไม่เต็ม มันไม่อิ่ม เลยเติมให้มันเต็มอยู่เรื่อยๆ จน รู้สึกว่านิ่งจน ทําอะไรไม่ได้เลย

ควรทําเช่นไรครับให้หลุดจากความไม่อิ่ม ไม่เต็ม
ที่ ครองเอาไว้

มีวิธีใหนบ้างที่จะช้วยดึง ช้วยชักจูง ให้มันอยู่ในระดับที่สมควรเเก่การพิจารณา สิ่งต่างๆได้ตามปกติ

เเล้วถ้าใช้ สมาธิ ตามธรรมชาติที่มี เราจะเห็นถึงความเเตกต่างของ มิฉา กับ สัมมาทิฐิ ได้ชัดเจนต่างกัน มากน้อยเพียงใดครับ

ขอรบกวนเพื่อนๆ พี่ๆ เพียงเท่านี้ครับ

 

ถาม นราสภาดู รู้จัก นราสภาไหม หุหุ

 

เเล้วจะให้ตอบ ว่าอะไรดีล่ะ

เเล้วจะให้ตอบว่าอะไรดีล่ะเนี้ย น้องคิดว่าถ้าเขาไม่สงสัย เขาคงไม่ โพส ถามขึ้นมาหลอกมั้ง หุ หุ หุ

 

ตอบคุณควายสนาม

ถ้าติดในสมาธิมาก ก็ให้เข้านิโรธสมาบัติไปเลย ครับ เอาเต็มที่เลย จะกี่วันก็แล้วแต่กำลัง เอาให้สุดไปเลยครับ

ส่วนการแยกถูกกับผิด ก็อยู่ที่จิตใจเรา ตัดสังโยชน์ได้กี่ข้อ ยิ่งมากเราก็จะสามารถแยกแยะได้ถูกต้องมากขึ้น

(คำว่า "โง้" นี่คุ้นๆนะครับ ผมเห็นมีคนเดียวที่พิมพ์คำนี้)

 

ตอบคุณควายสนาม

ถ้าติดในสมาธิมาก ก็ให้เข้านิโรธสมาบัติไปเลย ครับ เอาเต็มที่เลย จะกี่วันก็แล้วแต่กำลัง เอาให้สุดไปเลยครับ

ส่วนการแยกถูกกับผิด ก็อยู่ที่จิตใจเรา ตัดสังโยชน์ได้กี่ข้อ ยิ่งมากเราก็จะสามารถแยกแยะได้ถูกต้องมากขึ้น

(คำว่า "โง้" นี่คุ้นๆนะครับ ผมเห็นมีคนเดียวที่พิมพ์คำนี้)

 

ตอบคุณควายสนาม

ถ้าติดในสมาธิมาก ก็ให้เข้านิโรธสมาบัติไปเลย ครับ เอาเต็มที่เลย จะกี่วันก็แล้วแต่กำลัง เอาให้สุดไปเลยครับ

ส่วนการแยกถูกกับผิด ก็อยู่ที่จิตใจเรา ตัดสังโยชน์ได้กี่ข้อ ยิ่งตัดได้มากเราก็จะสามารถแยกแยะได้ถูกต้องมากขึ้น

(คำว่า "โง้" รู้สึกคุ้นๆนะครับ ผมเห็นมีคนเดียวที่พิมพ์คำนี้)

 

แนะนำให้ไปศึกษาเรื่อง สมาธิขั้นต่างๆดูนะครับ ตั้งแต่ ขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ อัปปมาณสมาธิ(ฌาน)
แล้วก็ฝึกเข้าออกสมาธิขั้นต่างๆ ถ้าหากจะนำมาพิจารณาก็ให้อยู่ ประมาณอุปจารสมาธิ หรือปฐมฌาน ก็ได้
แล้วถ้านิ่งมากจนทำอะไรไม่ได้เลย ไม่รับรู้อาการของร่างกายเลย น่าจะเป็นฌาน ๔

ลองศึกษาดูครับ ��ѧ�Ե� palungjit.org > ��ѡ�ٵ� ����Է��

 

"ภิกษุทั้งหลาย ความพยายามจะมีผล ความเพียรจะมีผลได้อย่างไร ภิกษุในธรรมวินัยนี้
1. ไม่เอาทุกข์ทับถมตนที่ไม่มีทุกข์ทับถม
2. ไม่ละทิ้งความสุขที่ชอบธรรม
3. ไม่หมกมุ่นสยบในความสุขนั้น"

ม.อุ.14/12/13

 

ถ้ารู้ว่าหลงในสมาธิ มันก็คือไม่หลงแล้วละ

 

ทำเป็นคนอ้วนกินจุรึป่าว
อยากอิ่มไวๆ ก็ทำตัวให้ผอมๆลงสิ
ออกกำลังกาย ใช้พลังงานบ้าง จะได้ลดสัดส่วนความต้องการ...

 

ถาม นราสภาดู รู้จัก นราสภาไหม หุหุ<!-- google_ad_section_end -->

เเล้วจะให้ตอบว่าอะไรดีล่ะเนี้ย น้องคิดว่าถ้าเขาไม่สงสัย เขาคงไม่ โพส ถามขึ้นมาหลอกมั้ง หุ หุ หุ<!-- google_ad_section_end -->

<HR class=hrcolor width="100%" SIZE=1>
อิอิ
มวยถูกคู่ รู้ทันไม่มีติดกิ๊ก โดนสอยตั้งกะ โง้ แร้ว...อ่า นราสภา คริ คริ
ชาวเขา เค้าพัดทะนาไปปู๊นแร้วววววว...อ่า...

 

ควรทําเช่นไรดีครับ เมื่อเราหลงอยู่ใน สมาธิ จนโงหัวไม่ขึ้น ไม่กล้าจะให้มันถอยออกมา อยากให้มันยังคงอยู่เช่นนั้น เเบบนั้น อย่างนั้น จนกลายเป็นนิ่งโง้ไปเสีย

เป็นธรรมชาติของจิตที่ไม่ค่อยได้เจออะไรแบบนั้น มันเลยติดใจกับของใหม่ นิ่งสิดี ดีกว่าให้มันมาปรุงแต่ง ล่อเราไปไกลกับกิเลสต่างๆนาๆ เก่งใช่ย่อย

คิดจะมีไว้เเค่พอ พิจารณา นั่นได้ นู้นได้ เเต่พอเอาเขาจริงกลับรู้สึกว่ามันไม่เต็ม มันไม่อิ่ม เลยเติมให้มันเต็มอยู่เรื่อยๆ จน รู้สึกว่านิ่งจน ทําอะไรไม่ได้เลย

เมื่อถึงที่สุดของอารมณ์ที่เข้าได้แล้ว ถอยร่นมาที่อุปจารแล้วค่อยพิจารณา ถ้าไม่รู้ว่ามันเป็นอุปจารก็เอาอารมณ์ที่เราสบายๆ โปร่ง กายเนื้อรู้สึกอยู่ว่ามี ว่าเป็น แต่ถ้ามันไม่ออก ก็ปล่อยมันอยู่อย่างนั้นแหละ ดูซิว่ามันจะยอมออกมาไหม กายต้องขี้ต้องเยี่ยว ต้องกิน เมื่อมันพอมันอิ่ม มันก็หลุดออกมาเอง วันหนึ่งๆมันอยู่ได้ไม่ถึงชั่วโมงหรอก แต่ถ้ามันออกมาเมื่อไหร่ ก็จับอารมณ์พิจารณาทันที ในระหว่างวันนะ ไม่ใช่ตอนก่อนนอน เพราะระหว่างวันโลกมันต้องดึงเราไว้ ตอนนี้แหละ พิจารณาเลย เอาซิว่ามันจะใช้ได้จริงป่าว ว่าของที่ได้น่ะ ของจริง สู้กับอารมณ์ของโลกเลย

ควรทําเช่นไรครับให้หลุดจากความไม่อิ่ม ไม่เต็ม
ที่ ครองเอาไว้

เป็นธรรมดา อิ่มดีกว่าอยาก เมื่ออยาก ก็ต้องกิน กินให้พออิ่ม ไม่ใช่กินอิ่มพุงกางจนต้องกินอีโนคลายกรด เหมือนกัน เอาให้อิ่ม ถ้ามันไม่อิ่ม มันไม่มีทางพอ

มีวิธีใหนบ้างที่จะช้วยดึง ช้วยชักจูง ให้มันอยู่ในระดับที่สมควรเเก่การพิจารณา สิ่งต่างๆได้ตามปกติ

จับอารมณ์ให้เป็น ผู้ทรงฌานตัวยงเขาต้องกำหนดให้ได้ว่า จะเข้าจะออกนะ ไปขั้นนั้นขั้นนี้นะ นี่ถือว่าเก่งสมตัว แต่ถ้าไม่มีปัญญาบังคับมันได้ แสดงว่ายังอ่อนหัดอยู่ ฝึกเข้าออกให้บ่อย มันถอยออกมาเมื่อไหร่ จับอารมณ์พิจารณาทันที

เเล้วถ้าใช้ สมาธิ ตามธรรมชาติที่มี เราจะเห็นถึงความเเตกต่างของ มิฉา กับ สัมมาทิฐิ ได้ชัดเจนต่างกัน มากน้อยเพียงใดครับ

แค่เข้าปฐมฌานได้ก็เป็นสัมมาแล้ว นิวรณ์ทั้งหลายไม่ครอบงำก็เก่งแล้ว ยิ่งถ้าเข้าสู่ฌานสี่ได้ โอย อารมณ์ยิ่งกว่าสบายเลย เพราะนิวรณ์ตัดหมด ไม่ต้องกังวลว่ามันจะสัมมาหรือมิจฉา ทำไปเดี๋ยวมันก็ตัดและแบ่งแยกให้เอง ขนาดกายกับจิตมันยังแยกให้ได้เลย

เจริญธรรม

 

มอร์.....มออออออออออออร์



แวะมาทักทาย คุง ควายสนาม จร้า มอออออออออร์

เอ๊ะ...ควายทำไมมันร้อง มออออออร์ อิอิ เหมือนแต่ไม่เหมือน ภาพใช่ แต่เสียงเพี้ยน มาแบบเนียนๆ

 

ก็อยู่อย่างนั้นได้ ก็อยู่ไปซี ใครไปบอกว่า นิ่งโง่หรือ
อยู่ให้มันเสถียรก่อน มันก็แล้วแต่เรา
นี่ยังไม่ทันไร กังวลซะแล้ว แล้วมันจะเรียกว่า อยู่ในองค์สมาธิได้หรือ มันอยู่ไม่จริง
คนอยู่จริง ไม่มีคำถาม

สำหรับ มิจฉาสมาธิ คือ การทำสมาธิด้วยการข่มลงไป ไม่สลัดคืน
การทำสัมมาสมาธิด้วยการสลัดคืน คือ สำรวมก่อน สลัดเรื่องราวต่างๆไปก่อน เมื่อจิตสงบตัวไป ก็ให้เจริญคำบริกรรม จรดจ่อกับคำบริกรรม แล้วเมื่อจิตสงบลงไปอีก ก็วางคำบริกรรม วางความรู้สึก ไปเรื่อยๆ
ให้เตือนตนว่า รู้อะไร สิ่งนั้นไม่เที่ยง ให้ปล่อยรู้นั้น เช่น ใจสัมผัสกับสุข ก็เท่ากับใจไปรู้สุข เมื่อมันไม่เที่ยงก็ปล่อยรู้นั้น

ทำให้แจ้งเอง

 

ลามะลิลา ขึ้นต้นเป็น "ควายสนาม" พอแตกใบอ่อน เป็น "สลายความ"

การทำสมาธิแล้วรู้สึกว่าถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น อันนี้ เราต้องมีหลักการพิจารณา
การถอนให้ถูก จะยกซดไปก่อนแล้วมาหาอะไรมากระแทกคอตามหลังไม่ได้ มัน
จะแก้ไม่ได้

ถามว่า ตรงนี้เราจะวิจัยธรรมได้อะไร ให้ฟันธงย้ำไปก่อนว่า ก็พระพุทธองค์กล่าว
ว่า "ธรรมทั้งหลายเกิดแต่เหตุ" ดังนั้น เราทำสมาธิแล้วเกิดอาการถอนตัวไม่ขึ้นก็
เพราะว่าเราไปทำเหตุเอาไว้ จึงควรสำรวจเข้ามาที่เหตุให้เจอ ซึ่งจะเริ่มตั้งแต่การนั่ง
ลงทำสมาธิ

ในทางบาลีเขาจะมีอยู่สองคำให้ใช้พิจารณาอารมณ์ "เหตุ" คือ "อธิโมกข์" กับ "นิกันติ"

ทั้งสองจะมีอารมณ์การปักใจเชื่อ การพุ่งลงไปจับ กระโจนลงไปจับ แตกต่างกันที่
อธิโมกข์นั้นกระโจนลงไปในบ่อเบื้องล่างเต็มๆด้วยแรงตัณหาตามจริตนิสัย เพราะคิด
ว่าทางนี้ ควรแก่เรา เหมาะแก่เรา

ส่วน นิกันติ จะเป็นการกระโจนไปคว้าดาวที่ลอยเด่นอยู่เหนือสภาวะธรรมตามความเป็น
จริงของตน เพื่อจะได้เหมือนเขา จะได้เสมอเขา

ก็ลองเอา ธรรม สองข้อนี้ไปพิจารณาดูว่า ตอนทำสมาธิ มีอารมณ์กระโจน หรือกระ
โดดคว้าดาว อย่างไรหรือไม่ แล้วก็ตามรู้ไปไม่ต้องแก้ จนกว่าจิตจะรับรู้ว่านั่น
คือ "เหตุของการถอนไม่ขึ้น" ซึ่งพอจิตที่ไม่ใช่เรามันรับรู้ของมันแล้วมันจะปล่อยเอง
ก็เท่ากับว่าได้รู้สิ่งที่พระพุทธองค์ตรัสให้เห็นว่า "จิตที่อบรมดีแล้วนำสุขมาให้" คือ จะ
เริ่มต้นทำสมาธิโดยไม่ผิดด้วยเคสแบบนี้อีก(แต่ ก็ยังกลับกรอกได้นะ เพราะสังขารทั้งหลาย
ไม่เที่ยง)

 

"นราสภา"รู้จัก"โกมีนัม"มั้ยคะ?

 

เฮ้อออออ เซงเป็ด ว่าจะค่อยๆกระดึบ กระดึบไปเเบบเนียน เนียน เเล้วเชียวน่ะ โดนสไลทําฟาว ตั้งเเต่ ยังไม่พ้นครึ่งสนามเลย 5555

เเต่ทั้งหมดที่ได้ เห็นผ่านสายตาท่านผู้ชมไปนั่น คือ สภาวะที่กําลังประสพอยู่ ทีเเรกก็ว่าเเจ๋วเเล้วเเต่ไป ไป มา มา หันย้อนลองเอา คู่มือมนุษ มาฉายซํ้า ทีนี้เลยจับไม่ลงเลย เชื่อมยังไงก็ไม่ถูก จัดวางหน้ากระดาษเเบบไหนก็ไม่ลงตัว ครั้นจะฉีกทิ้งก็เสียดายขี้เกียจไปเริ่มใหม่เหมือนพวกฝ่าย ตุลาการ ที่ท่านปู่สอน

เเล้วเเบบนี้จะให้ เฮ็ดอีหยังงงงงง ล่ะ พี่ๆน้องๆทั้งหลาย
นิ่งไปก็ไม่ดี ขยับมากก็ไม่เจอ ทํายังไงถึงจะหาตรงกลาง เจอกะเขากันบ้างน๊าาาาาา

เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะลองวิธี ของอาจารย์ใหญ่ ดูซักหนึ่งดอกก่อนพอเป็นกระไส
เพื่อว่าจะหาเจอว่าตรงไหน ที่ มันพอดีกับตัว เอาเเบบที่มันไม่กระโจน กระโดด เหย่งๆ พุ่งเข้าใส่

ขอบคุณทุกคําตอบเจ้าค่ะ อบอุ่นเหมือนเดิม
ขอบคุณค๊าาาาาา

 

ไหนๆก็มาเเล้วขอรบกวนอีกหนึ่งข้อ
ความพอดีของสมาธิ อยู่ตรงไหน เเล้วยังไงถึงจะเรียกว่าพอดี ยังไงถึงจะเรียกว่าเหมาะสมกับตนเอง
เเล้วที่เรากําลังเกินๆกันอยู่นี่ เราเกินไปเพื่ออะไร ก็ในเมื่อธรรมชั้นสูงก็ยังใช้ สมาธิ ในระดับล่างๆก็ยังเห็นสามารถ พิจารณา กันจนสําเร็จไปกันเยอะเเล้ว หรือว่าต้องเกินไว้ก่อน ดีกว่าขาดเจ้าค่ะ

เเล้วเรื่องของ ลําดับเทียบเคียงที่เราเรียกว่า ฌาณ เนี้ยยยยยย ถ้าถึงสี่เเล้วเขาจะใช้ พิจารรณาเรื่องอะไรได้บ้างค่ะ น้องล่ะ งง จริงๆ

อย่าถามสวนกลับมาเสียก่อนล่ะ ว่า ไปมาเเล้วยัง ถ้าไปมาเเล้วมันจะมีคําตอบ เอง

ถ้าคําตอบมันอยู่ตรงนั้นจริงๆ มันไปเเอบอยู่ตรงไหนค่ะ ไปหลบซ่อนอยู่ วรรค ไหนใน ฌาณสี่ ใครรู้ช้วยบอกที
เพราะเท่าที่สังเกตุดู ในฌาณสี่ที่ว่ามันไม่มีอะไรให้ จับ มาพิจารณาได้เลยซักกระเบียด
เห็นเขาว่า สมาธิใช้สร้างปัญญา เเล้ว ต้องสมาธิระดับไหนล่ะจึงจะเกิดซึ่งปัญญา เห็นวิ่งหากันเเต่ ฌาณ สุงๆ เเล้วจะสูงไปทําอะไรเมื่อสูงเเล้ว ทําอะไรก็ไม่ได้เลย
เเล้วเเบบนี้ไม่ให้เรียกว่า นิ่งโง้ เเล้วจะให้เรียก ว่าเช่นไรกันล่ะเจ้าค๊าาาาาา
รบกวน ซือเเป๋ ทั้งหลายไขข้อข้องใจที ขอบคุณค่ะ

 

อย่าเพลินจนเข้าสมาธิลึกไป
เอาแค่คิดนึกได้แล้วเจริญ
ทางปัญญา

 

จากความฉลาด และมีประสบการณ์ ข้างต้น คุณเห็นว่า

1. "มันขาด"
2. "มันเกิน"
3. "มันพอดี"
4. "มันไม่ใช่เลย"
5. "มันโปเตโต้"

ตอบ : _______________ [ 1/10 ]