... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

ขอคั่นโฆษณาเล็กน้อยครับ.....

เมื่อตะกี๊ตอนที่กำลังพิมพ์ข้อความที่แล้ว แฟนมาเรียกโว๊กเว๊ก ๆ ซะตกใจ

สรุปว่ามีตะขาบตัวน้อย ประมาณ6-7 นิ้ว กำลังยืนคุมเชิง กับสุนัขพันธ์ชิสุ

แสนเสน่ห์หาของผมอยู่ อิอิ...ก็เรียบร้อยผมสิครับ 55555 ตัวขนาดนี้

น่าจับดองเหล้าชะมัด........แต่


ในชีวิตของผมจับสัตว์มีพิษมาหลายร้อยตัว ไม่ว่าจะเป็นงูเห่า แมวเซา ตะขาบ

แมงป่อง โดยเฉพาะตะขาบนี่ เข้ามาบ้านผมเป็นว่าเล่น จับแล้วก็ปล่อย

วันดีคืนดีเช่นตะกี๊นี่ เฮ้อ เข้ามาอีกแล้วหนอ...แต่ผมไม่เคยฆ่าแม้แต่ตัวเดียวครับ

ขนาดเคยเห็นกลุ่มคนที่กำลังรุมเพื่อฆ่า ลูกงูเห่า ไอ้ความเจือกของผมนี่

ดันไปทะลึ่ง เพื่อขอชีวิตลูกงูตัวนั้น แล้วผมก็จับใส่ถุงกระดาษ นำไปปล่อย

อีกเช่นเคย เฮ้อ นึกถึงเรื่องพรหมวิหารนี่ กำลังสงสัยอยู่เหมือนกัน ว่า

วางอุเบกขาเป็นไหมหนอ

 

แหม! แล้วกันนี่น้องเรา ความคิดเห็นเหมือนกันเลย คือก่อนที่ผมจะกินพวกเขา

ทุกครั้ง จะอุทิศบุญกุศลไปให้เหล่าวิญญาณที่เห็นอยู่ในอาหารครับ...ให้เขาเป็นสุข

และพ้นจากทุกข์ (แผ่เมตตาให้สัตว์)


และจะมีวิธีไล่โทษในอาหาร โดยการถือช้อนซ่อมแล้วสลับมือ และมีการไล่พลังงาน

ที่เป็นพิษต่าง ๆ ในอาหารนั้น คือว่ากันตามแบบของสายพลังงาน สักเล็กน้อยครับ

 

อิอิ...ก็เมตตา กรุณา มุทิตา ก่อนไงคะพี่....ถ้าสุดวิสัยจริง...ห้ามไม่ได้ หรือ ช่วยไม่ทัน...ก็ต้องอุเบกขากันไป...ตามระเบียบเน๊าะ...แต่จิตเมตตามาสูงขนาดนี้...หนูว่า...ไม่ทันถึงอุเบกขาหรอกค่ะ...แค่กรุณา...ก็จบข่าวแล้วค่ะพี่...เน๊าะ

 

มีอยู่อีกเรื่องครับ จะเป็นการวางอุเบกขาหรือไม่ ลองมาอ่านกันดู

เมื่อหลายอาทิตย์ที่แล้ว ผมนำพวงมาลัยไปขอขมากรรมพ่อ และให้คุณพ่อผมนำเท้าจุ่มลงไปในกาละมัง

ที่มีน้ำประมาณข้อเท้า แล้วผมก็ใช้น้ำนั้นล้างเท้าของพ่อ และเห็นที่หัวเข่าพ่อ มีแผลที่เป็นหนอง

แต่ ว่าเถอะครับ ตัวผมเองเกิดมาจากเลืิอดเนื้อของท่าน แล้วผมจะรังเกียจสิ่งนั้นทำไม...ผมจึงใช้น้ำ

ที่ล้างเท้าของพ่อ ลูบหัวลูบตัวและลูบแขน รู้สึกเป็นสุขมากมายครับ


คราวนี้ก็มาถึงก่อนที่จะไปขอขมากรรมพ่อ คือผมเป็นโรคขี้เกียจขับรถครับ ก็เลยนั่งรถตู้ไปลงอนุเสาว์รีย

ชัยสมรภูมิ และพอจะข้ามสะพานลอย เจอะหญิงวัยรุ่นน่าจะอายุประมาณ 20 นอนล้มฟุบอยู่ มีคนมุงดู

และคอยช่วย น่าจะ 7-8 คน...พอผมเห็นดังนั้นก็ปรี่เข้าไปทันที ตามภาษาคนอยากเจือก หรือ

อยากเป็นพระเอกว่างั้นเถอะ จัดแจงทำมือทำไม้ ว่าไปตามแบบของคนที่ศึกษาด้านพลังมาบ้าง

จนเธอผู้นั้นค่อย ๆ ฟื้นลืมตาขึ้นมา แต่ด้วยความอ่อนเพลียของร่างกาย จึงสะกดจิตเธอ เอ้ย

คือบอกให้เธอนอนต่อไปครับ เหตุเพราะว่ามีคนที่มุงอยู่ ได้เรียกรถพยาบาลจาก ร.พ. ราชวิถี

และตัวผมเอง รู้อยุ่แก่ใจว่า เด็กสาวคนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว เพียงแค่นอนพักสักหน่อย เดี๋ยวก็หาย

แต่ก็นั่นแหล่ะครับ ทีมแพทย์และพยาบาลขึ้นมา 5-6 คน พร้อมด้วยเครื่องมืออันทันสมัย

ตัวข้าผู้น้อยคือมังกร ก็ต้องหลบไปตามระเบียบครับ เรื่องที่เล่ามา จัดอยู่ในพรหมวิหาร

แบบไหนกันเอ่ย ปุจฉาน้องสายฝน

 

ค่ะ พี่มังกรฯ พี่ก็ใช้หมดทุกข้อแล้วนี่คะ...อุเบกขา ให้การแพทย์ดำเนินการต่อไป...ตามวิถีทางแห่งการตรวจรักษาที่เป็นแผนปัจจุบันต่อไป...ค่ะ

 

ย่อภาพหน่อยก็ได้อ่ะพี่จ๋า เห็นแล้วต๊กกะใจ....

 

ผมลืมไปครับว่า คุณคุณสาวสาว อาจไม่ค่อยชอบภาพนัก แต่สำหรับผมแล้ว

กลับกลายเป็นความเคยชิน เพราะเจอบ่อยมากๆ ขอโทษน้องสร้อยฟ้าจ่ะ

ที่ทำให้ตกใจ เฮ้อ...คิดอีกละ การทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน ไม่ว่านิด หรือหน่อย

จะเป็นกรรมไหม หวา ปุจฉาอีก เน่อะ

 

ตัวจิ๋วๆยาว ๒ นิ้ว พวกนี้ผมจับไปปล่อยนอกบ้านแล้ว ๓ ตัว
อนุโมทนากับผู้ที่ไม่ฆ่าครับ





แบบนี้เจอ ๑ ตัว ปล่อยนอกบ้านไปแล้ว

 

อนุโมทนา ด้วยค่ะ....
เฮ้อ...ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร..
งานไม่เดิน งานไม่เข้า งานสะดุดตลอดเวลา
....เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ....

 

ตัวที่อยู่ในเข่ง อย่ามาโชว์อีกนะ อึ๋ย..... ไม่พิสวาทเลยอ่ะ....

 

ขอเข้ามาหลบฝนหน่อยนะครับ ช่วงนี้ฝนตกแบบแปลกๆ คงจะไม่เก็บค่าครูมั้ง

 

ปุ่มอนุโมทนา ยังไม่ขึ้นมาให้กด ก็อนุโมทนารวบยอดไว้ตรงนี้เลยละกันนะคะ
คุณสายฝนฯ เดินเรื่องได้สนุกและน่าติดตามมากค่ะ ยังได้ข้อคิด ข้อธรรมเยอะเลย
(ได้ปาดน้ำตาด้วย บางครั้ง อิอิ)
รวมทั้งหลาย ๆ ความเห็นและข้อธรรม ที่เพื่อนสมาชิกหยิบยกมา ก็เป็นประโยชน์เช่นกัน

ขอสมัครเป็นสาวกคอยติดตามอ่านกระทู้อีกคนนะเจ้าคะ

 

3-4 วันมานี้มักจะมาเจอคำตอบในกระทู้นี้แฮะ
อย่างเรื่องสวดมนต์นั่งสมาธิเสร็จจะชอบปวดหัว ปริ๊ดแตกเวลาพูดไม่เข้าหูหงุดหงิดง่าย
โดยเฉพาะถ้าเค้าพูดเรื่องลบๆให้ฟังจะปริ๊ดๆๆ ก็สงสัยว่าทำไมปฏิบัติแล้วมันงี้ว่า สงสัยจะสมองปรับความถี่ไม่ทันซะจริง เพราะลองดูแล้วดีขึ้นแฮะ
วันเสาร์เจอปัญหาเรื่องงาน เรื่องคนแย่ๆ มาอ่านเรื่องพรหมวิหารก็ดีขึ้น
อย่างวันนี้ปวดหัวกินยาไม่หายอีกแล้ว ก็มาอ่านเจอเรื่องปวดหัวอีก เมื่อเย็นก็ยังคิดในใจว่ามันกรรมอะไรหนอถึงได้ปวดอย่างนี้ทั้งแม่ทั้งเรา อะไรจะบังเอิญจังแฮะ ได้มาอ่านก็คิดได้เลยว่าเด็กๆนะพ่อชอบหาปลาเอากลับมาบ้านก็ชอบวิ่งไปดู สงสารมันนะแต่อยากรู้อยากเห็น เค้าขังไว้ก็ชอบไปเปิดดูให้เห็นมันดิ้นๆรู้ว่ามันยังไม่ตาย แม่จะทุบหัวขอดเกล็ดก็ต้องรีบวิ่งไปดูจังหน้า มันชอบจ้องหน้าตาถลนใส่เอามันถ้าจะแค้นเราแฮะ สงสัยต้องไปปล่อยปลากันบ้างแล้วเฮอะ

 

^___^ ยินดีเจ้าค่ะ ..... คนกันเองทั้งนั้น.....ใช่อื่นไกล

 

ค่ะ...ยินดีต้อนรับ...สาวกคนใหม่...ค่ะ ^__^

 

สาธุค่ะ...รีบทำ...รีบปฏิบัติเถอะค่ะ...ความแน่นอน...คือ..ความไม่แน่นอน...นะคะ...ก่อนปล่อยปลา ก็บอกเขา (ปลาทั้งหลายที่เคยไปจ้องหน้าไว้) ว่าจะปล่อยชีวิตปลา ขอให้มาอนุโมทนา และ ขออโหสิกรรมซึ่งกันและกัน กับกรรมที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ด้วยนะคะ .... ^_^

 

.... ต่างเหตุผล 1.....

น้อง D : พี่อ้อคะ พี่อ้อคะ พร้อมทั้งกดกริ่งหน้าบ้าน
ฉัน : ค่ะ...ว่าไงคะ...(ตกใจเล็กน้อย...เพราะเขากับฉันแทบจะไม่เคยคุยกันเลย มองหน้ากันไปมา...อีกทั้งเพียงแค่ยิ้มทักทายให้กันเท่านั้น...ก็บอกแล้วไง...ฉันมีไพ่ประจำตัวคือ The Hermit...ชอบสันโดษ...ไม่ข้องแวะกับใคร...เพราะสนิทกับใครไม่ได้เลย...มีอันต้องบาดหมางใจกันทุกที...นั่นเพราะกรรมที่ฉันเคยทรยศหักหลังเพื่อนจากอดีตชาติ...นั่นเอง)
น้อง D : หนูมีเรื่องอยากรบกวนพี่ค่ะ...พี่ดูดวงให้หนูหน่อย
ฉัน : อ้าว...แล้วหนูรู้ได้ยังไงว่าพี่ดูดวง...
น้อง D : ค่ะ...มีพี่เขาบอกมาค่ะ
ฉัน : อ้าวเหรอคะ...เดี๋ยวอีกสักสองชั่วโมง...ค่อยมาใหม่นะคะ...ขอพี่ทำธุระก่อน
น้อง D : ค่ะ พี่อ้อ
เวลาผ่านไป...สองชั่วโมงกับอีก 5 นาที....
น้อง D : พี่อ้อ พี่อ้อคะ
ฉัน : ค๊า...ได้ยินแล้วค่ะ...เชิญค่ะ...( เสียงในใจบอกฉันว่าให้ไปดูที่บ้านเขา...แต่อยากดูที่บ้านฉันมากกว่า...ฉันไม่ชอบไปบ้านคนอื่น...แต่เสียงในใจก็ยังบอกแบบนั้น)
น้อง D : พี่อ้อคะ...ไปดูที่บ้านหนูได้ไหมคะ
ฉัน : อ้าว...เอางั้นเหรอคะ
น้อง D : ค่ะ...แม่หนูอยู่ด้วย...แม่อยากจะฟังด้วยค่ะ
ฉัน : (ยืนคิดสักแป๊บหนึ่ง...แล้วเสียงในใจฉันก็บอกว่า...ไปเถอะ...แม่เขาอยู่ด้วยน่ะ...ดีแล้ว...เพราะถ้าพูดอะไรเกี่ยวกับเขา...แล้วเขาจะไม่เห็นตนเอง...จะปฏิเสธเอา...ให้แม่เขาเป็นคนยืนยันในความเป็นตัวตนของเขานั่นแหละ...ดีแล้ว...เรื่องจะได้จบง่ายขึ้น
ฉัน : ค่ะ...เดี๋ยวพี่ตามไป...

ฉันก้าวเข้ามาในบ้านเขา...ฉันรู้ว่าเขาจะถามเรื่องอะไร...เพราะก่อนหน้านี้...เขาและสามี...มีปากเสียงกัน...บ่อยมาก...ภาพแรกที่ขึ้นมา...จากเสียงที่เขาทะเลาะกันนั้น...ฉันบอกกับสามีว่า...ครอบครัวนี้...ไม่มีการจัดงานแต่งงาน...ไม่มีค่าสินสอดค่าน้ำเลือดค่ามดลูกให้แก่ผู้เป็นแม่...ครอบครัวถึงเป็นแบบนี้...จะเป็นแบบนี้ไปอีกนาน...แต่...วันหนึ่ง...เขาจะมาหาฉัน...ให้ฉันดูดวงให้...

พอฉันเดินเข้าไปในตัวบ้าน...เห็นแม่ของเขานั่งพับเพียบเรียบร้อยรออยู่...

ฉัน : ตอนแต่ง (หมายถึงอยู่ด้วยกัน) ไม่ได้ให้ค่าสินสอดแม่ใช่ไหมคะ...
ฉันทักเขา...เพราะต้องบอกเรื่องกรรมกับเขาแล้ว...แม่เขามองหน้าฉัน...น้ำตาคลอ...ใช่ค่ะ..ไม่ได้แต่ง...ไม่มีค่าสินสอด...อยู่ด้วยกันเลย...แต่มีขอขมาผูกข้อไม้ข้อมือกัน...ฉันเลยเล่าเรื่องกรรมจากการทดแทนพระคุณให้เขาฟัง...

ฉัน : สามีอยู่หรือเปล่าคะ....
น้อง D : ก็เพราะไม่อยู่นี่แหละค่ะ...ถึงอยากให้พี่ดูดวงให้...เขาหายไปหลายวันแล้วค่ะ...ติดต่อไม่ได้เลย...หนูจะไปทำงานก็ไม่ได้...ไม่มีคนดูแม่...ไม่มีคนรับลูก...หนูอยากรู้ว่าเขาจะกลับมาไหม...เขาจะเอายังไง...แล้วหนูจะได้ทำงานต่อไหมคะ...หนูหยุดมาหลายวันแล้ว...กลัวเจ้านายเขาจะไม่ให้หนูทำต่อค่ะ...เพราะปัญหาหนูมีมาตลอดเลยค่ะ...

ฉัน : ค่ะ...พี่พูดตรงๆ เลยนะคะ...สำหรับเรื่องสามีนั้น...เวลาเขาจับ เขาต้องตัว ก็เล่นตัวตลอด...ถือว่า...ผัวกู...ของกู...เขาก็คิดมาก...ทำไมเป็นเมียแล้วมาเล่นตัวกับผัว...หรือมีใครหรือเปล่า...ตัวเองก็ขี้หึง...คิดว่าเขาจะไปมีใครใหม่ตลอดเวลา...เพราะมองต่างมุม...เพราะไม่เปิดใจเข้าใจเขาเลย...พอเขาทำอะไรหน่อยก็บ่น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ตลอดเวลา...และพอบ่น ต่างคนก็ต่างมีโทสะ...เลยกลายเป็นทะเลาะกัน...อย่างที่เป็นอยู่นี้ บ่อยครั้ง...ใช่ไหม...

น้อง D : ค่ะ..พี่อ้อ...หนูก็หึงเขา...เขาก็หาว่าหนูมีใครใหม่...เลยทะเลาะกันอยู่เรื่อยค่ะ...แล้วที่พี่อ้อพูดเรื่องนั้นก็ใช่ค่ะ...คือหนูขี้งอนค่ะ...

ฉัน : ค่ะ...พี่เคยถูกผู้ใหญ่สอนว่า...เมื่อมีสามี...จงอย่าคิดว่าเขาเป็นของเรา...อยู่ในบ้าน...เขาก็เป็นสามีของเรา...แต่พอออกนอกบ้าน...เขากลายเป็นคนอื่นไปแล้ว...อย่าไปยึด...อย่าไปครอบครอง...อยู่บนเตียงทำตัวให้เหมือนโสเภณี...ถ้ายังอยากอยู่กับสามีนานๆ...เพราะธรรมชาติของผู้ชายเขาเป็นอย่างนั้น....ความไว้เนื้อเชื่อใจ...ซึ่งกันและกัน...ก็ต้องมี...ให้รู้จักนิสัยเขา....และนิสัยเรา...มองในมุมของเขาบ้าง....ว่าถ้าเป็นเขา...เราจะทำอย่างไร...ตอนนี้...ถึงเวลาที่ต้องสวดมนต์นั่งสมาธิแล้ว...เคยทำมา...แต่ไม่ทำแล้ว...

น้อง D : ค่ะพี่อ้อ...เมื่อก่อนหนูก็ชอบสวดมนต์ นั่งสมาธิ...ก็ไม่ทะเลาะกันมากเหมือนตอนนี้..เขาเคยออกจากบ้านไปแค่คืนเดียวก็กลับแล้ว...นี่ 3-4 วันแล้ว ยังไม่กลับ...หนูก็ไม่รู้จะทำยังไงดี...
ฉัน : ค่ะ...อย่างที่พี่บอก...เดี๋ยวคุยกับพี่เสร็จเอาบทสวดมนต์ส่งบุญแผ่เมตตานี่ไป...ขึ้นไปอาบน้ำ สวดมนต์ นั่งสมาธิ แล้วทำตามกระดาษนี้ทุกใบนะคะ...ภายในไม่กี่วันเดี๋ยวเขาก็กลับมาค่ะ...ที่เขาไม่กลับมาตอนนี้..เพราะเขากลัวว่า...กลับมาทุกอย่างก็เหมือนเดิม...แถมจะหนักกว่าเดิมด้วย...เพราะเขารู้นิสัยของเราดี..เผลอๆ มีหัวร้างค่างแตกกันด้วยซ้ำไป...
น้อง D : ค่ะ...หนูก็กะจะทำแบบนั้นจริงๆ...ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไป
ฉัน : ก็นั่นไง...เขายังไม่กลับมา...ก็วางแผนไว้ซะแล้ว...ถ้าเป็นพี่...พี่ก็ไม่กลับมาเหมือนกัน...ใครจะมายอมหัวแตกในบ้านตัวเอง...

 

.... ต่างเหตุผล 2.....

น้องทำหน้า...ไม่เชื่อ...ว่าแค่การสวดมนต์ นั่งสมาธิ...จะเรียกให้สามีเขากลับมาได้อย่างไร...ฉันพยายามอธิบายเรื่อง บุญ และ กรรม ที่ต่างวาระกัน ให้เขาฟัง...เขาก็ทำท่าเหมือนจะทำตาม...แต่ยังคง...สงสัย...ว่ามันจะเป็นไปได้หรือ....ฉันอธิบายต่อว่า...ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ...ไม่ใช่คนมีของอะไร หรือ มนต์อะไร ที่จะทำแบบนั้นได้...คือดูดวงปั๊บ เรียกสามีเขากลับมาได้ปุ๊บ...อะไรประมาณนั้น...ฉันเป็นเพียงผู้ถือศีล ปฏิบัติภาวนา...ฟังฉันด้วยเหตุและผล...พิสูจน์ด้วยตนเองว่า...สิ่งที่ฉันบอกไป...ทำแล้วจะเห็นผลอย่างไร....เขาพยักหน้ารับ...และบอกฉันว่า...หนูจะลองทำตามที่พี่อ้อบอกดูค่ะ...เขาและแม่ยกมือไหว้ฉัน....ฉันลุกขึ้นยืนและกำลังจะก้าวเท้าออกจากบ้านเขา....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...เจ้านายเขาโทรมาถามถึงเหตุการณ์ว่าเป็นอย่างไร...แล้วจะมาทำงานได้เมื่อไหร่...เขายิ้ม...ฉันยิ้ม...ฉันบอกเขาว่า...เรื่องงานผ่านไปหนึ่งข้อแล้วนะ...นี่พี่ยังไม่ได้ออกจากบ้านหนูเลย...แค่รับปากว่าจะปฏิบัติ...หนูก็ได้รับคำตอบไปหนึ่งข้อแล้วนะ...ฉันเดินกลับมาบ้าน...ทำงานบ้านต่อ...จนกระทั่งเกือบบ่าย 3 โมง...มีเหตุให้ฉันต้องไปที่บ้านของเขาอีกครั้ง...ฉันเดินไปยืนเรียกเขาหน้าบ้าน...แม่เขาลุกขึ้นมาเปิดประตู...บอกฉันว่า...พอหมอเดินออกจากบ้านไปไม่ถึง 10 นาที...ผัวเขาก็โทรมา...แม่บอกว่าให้ใจเย็นๆ...ทำตามที่หมอพูด...แต่ไม่รู้มันยังไง...เดี๋ยวเขากลับมา...หมอถามเขาหน่อยแล้วกัน...ฉันยิ้ม...(ของเขา (น้องคนนั้น) แรงจริงๆ)...ฉันให้คำตอบเขาไปว่า ภายใน 2-3 วัน สามีเขาจะติดต่อกับมา...นี่ยังไม่ข้ามวันเลย....พอน้องกลับมา...น้องเดินมาหาฉันที่บ้าน...บอกว่า เย็นนี้ จะสวดมนต์ นั่งสมาธิ...จะทำแบบปล่อยวาง...อย่างที่พี่อ้อบอก...หนูจะไม่คิดอะไรเลยในขณะที่หนูปฏิบัติ...หนูจะลองทำค่ะพี่...ฉันให้กำลังใจ...จ๊ะ...อย่าเชื่อพี่ทั้งหมด...ทำเลย...เดี๋ยวรู้เอง...

ปรากฏว่า...สองทุ่ม...เสียงรถเข้าบ้านเขา...ฉันยืนยิ้มอยู่ที่บ้านฉัน...แล้วเดินไปที่บ้านเขา...เรียกน้องเขาออกมาหน้าบ้าน...พูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า...จำทุกคำที่พี่อ้อบอกไปนะ...แล้วลองทำตาม...น้องก็จะไม่มีเสียงทะเลาะกันอีกนะ....เขาน้ำตาคลอ...บอกว่า...พี่อ้อ...หนูขอบคุณมากๆ...หลังจากที่เราคุยกันเมื่อเย็น...หนูสวดมนต์ นั่งสมาธิ นานทีเดียว...แล้วส่งบุญ แผ่เมตตา กรวดน้ำอย่างที่พี่บอก...ไม่คิดเหมือนกันว่า...เขาจะกลับมาเร็วอย่างนี้....ขอบคุณมากๆ ค่ะพี่อ้อ...ขอบคุณจริงๆ....ฉันยิ้ม...และพยักหน้า...

นั่นแหละหนอ...มองต่างมุม...ไม่พยายามมองในมุมเดียวกัน....ปัญหาก็เกิดตลอด...เวลา

 

แวะมาอ่านครับเรื่องราวดีๆ อนุโมทนาในสิ่งที่ทำด้วยครับ

 

แวะมาแอบดูแบบโฉ่งฉ่าง อิ อิ