... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

หนับหนุนครับ จะได้มีรายได้เสริม หรือจะมาเป็นรายได้หลักเลยยิ่งดี ผมว่าคุณ สายฝนฉ่ำเย็น เป็นนักเขียนได้สบายครับ อ่านเข้าใจง่าย ใช้ภาษาได้เหมาะสมกับสถานการณ์ และสื่ออารมณ์ได้ดี แต่เรื่องเรียบเรียงอาจจะต้องเกลาหลังเขียนอีกสักหน่อยนะครับ เพราะบางช่วงวนไปมาอ่านแล้วงงๆนิดหน่อย

แต่ยังไงขอให้เขียนเรื่องนี้ให้จบคร่าวๆก่อนนะครับ แล้วค่อยไปเขียนเต็มๆเป็นหนังสือวางขาย ไม่งั้นเดี๋ยวคนที่ตามอ่านอย่างผมจะอารมณ์ค้าง (deejai)

 

๓๐ เมษาปี ๕๓ เป็นนิยามความเศร้า ได้สูญเสีย
คุณพ่อ จากลูกไป ใจอ่อนเพลีย
ทิ้งลูกเสีย ลาลับ ไม่กลับมา

หลับเถอะพ่อ เหนื่อยพอแล้ว ดวงแก้วลูก
ได้ทนทุกข์ ทรมาณ การรักษา
สองสามเดือน นอนเจ็บ เก็บน้ำตา
ขอบุญญา พ่อเคยทำ ชี้นำทาง

บุญกุศล ที่พ่อทำ นั้นมากล้น
อีกช่วยคน มากมาย หลายหลากหนา
พร้อมดวงจิต ที่เปี่ยมล้น ด้วยเมตตา
ปรารถนา ให้คลายทุกข์ พบสุขพลัน

ตั้งแต่เกิด ลูกนั้น จำความได้
พ่อพาใฝ่ พระธรรม คำสอนมั่น
เฝ้าสวดมนต์ ทุกเช้าค่ำ ไม่เว้นวัน
เพียรพร่ำสอน ให้ลูกนั้น ทำความดี

ให้ลูกๆ รักกัน ให้มั่นมาตร
อย่าได้บาด หมางกัน ไปไยนี่
ให้รัก กันและกัน ไม่หน่ายหนี
ไม่มีใคร รักเราเท่า เรารักกัน

ให้หมั่นสร้าง หมั่นเพียร ทุกสิ่งสรรพ
ให้ขยับ เรี่ยวแรง อย่างแข็งขัน
อย่าเกียจคร้าน การงาน ทุกสิ่งอัน
แล้วชีวิต ของลูกนั้น จะสบาย

ให้หมั่นสร้าง กุศล และผลบุญ
เพื่ออุดหนุน ให้ลูก ลูกทั้งหลาย
ประสบสุข ทุกสิ่งเกษม ไม่วางวาย
ด้วยความดี ที่คุ้มกาย ไปค้ำจุน

นี่คือคำ ของพ่อ ที่พร่ำสอน
เฝ้าเว้าวอน สอนลูก ให้เกื้อหนุน
ความงาม ของความดี ให้เป็นทุน
ยังอบอุ่น ในคำสอน ที่คงทน

แต่สิ่งใด ในโลก นั้นไม่เที่ยง
ไม่อาจเลี่ยง เบี่ยงได้ เลยสักหน
วันเวลา กำหนดแล้ว หมดทุกคน
หนีไม่พ้น ไตรลักษณ์ จักต้องมา

คุณความดี ที่พ่อ เคยสั่งสอน
ให้ลูกๆ สะท้อน เป็นหนักหนา
ขอกุศล ทุกอย่าง เคยทำมา
ส่งพ่อนี้ สู่ชั้นฟ้า วิมานบน ....

 

อ่านแล้ว แอบน้ำตาร่วงค่ะ :'(


ถ้าเป็นหนังสือ จะรีบซื้อมาอ่านเลยค่ะ

 

มาสนับสนุนให้เป็นนักเขียนอีกคนค่ะ

 

....ขออนุญาตให้กำลังใจทุกๆ ท่านที่กำลังเจอปัญหานะคะ....
อยากบอกว่า...สู้สู้นะคะ...ถ้ายังไม่ถึงเวลาตาย ให้พยายามฆ่าตัวตายเพื่อหนีปัญหาเท่าไหร่...ไม่สำเร็จค่ะ...เพราะยังมีกรรมที่รอชดใช้กันอยู่...เขาไม่ให้ตายง่ายๆ..หรอกค่ะ..และเวลาที่ไปหาหมอดู...ทำไมส่วนใหญ่..เขาถึงให้ ทำบุญสวดมนต์ภาวนา ด้วยตนเอง...เพราะฉันก็เป็นคนหนึ่งที่วิ่งหาหมอดูมาแล้วมากมายเช่นกัน...บางคนก็ให้ความหวัง บางคนก็พูดแต่สิ่งดีๆ...เพราะเวลานั้น...ใครๆ ก็อยากออกจากทุกข์...แต่สุดท้าย...ทางออกที่ดี มั่นคง และยั่งยืนคือ...การทำบุญ ส่งบุญ ให้กับเจ้ากรรมนายเวร บ่อยๆ ... เพื่อเป็นการขออโหสิกรรมกับเขา...อดทนรอ...ให้ผลของการกระทำได้เกิดขึ้น...แรงปะทะก่อนหน้าที่จะสร้างบุญกุศล...อาจจะมากมาย ถาโถม...แต่พอได้สร้างบุญเป็นการไถ่โทษ ขอโทษ เพราะรู้แล้วว่า บุญและกรรมมีจริง...แรงถาโถมที่เข้ามา...อาจจะน้อยลง...เพียงแค่กระทบผิวกายเท่านั้นก็ได้ค่ะ...แต่ไม่ได้ทำให้ใจทรมาณเลย...สู้สู้...นะคะ...เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ...^___^

 

....ต้องขอโทษ ผู้ที่ add friend เข้ามานะคะ ตอนนี้ ไม่สะดวก รับ add ใครค่ะ...เพราะต้องเขียนหนังสือให้เสร็จก่อน...อีกไม่นานจะเปิดบ้านแล้ว...ยังไงติดตามนะคะ...คงได้เจอกันค่ะ...ทั้งนี้ทั้งนั้น...การช่วยคนก็มีขอบเขตเช่นเดียวกัน..เพราะวันหนึ่ง ถ้าช่วยคนอย่างเดียวไม่มีงานทำ...ก็คงจะไม่มีข้าวกินเช่นเดียวกัน...ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

 

ขอคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆที่นำเอามาแบ่งปันค่ะ

อ่านแล้ว น้ำตาร่วงค่ะ ไม่รู้ซึ้งตรงไหน แต่ก็ร้องไห้ไปกับมัน
อ่านแล้ว ขนลุกเลย ไม่รู้เป็นอะไร โดยเฉพาะตอนที่พี่อยากหนีครอบครัวไปหาความสงบ
อ่านแล้ว ตื้นตันใจ เอิบอิ่ม บรรยายไม่ถูกเลยค่ะ
**ปล.อ่านจบแล้วค่ะ จะมีต่อมั้ยคะ **
ขอบคุณที่พี่เล่าเรื่องของคุณตาให้ฟังนะคะบางครั้งเหมือนเป็นการทรมานคนเขียน
แต่เรื่องราวที่พี่เล่ามาซาบซึ้งเหลือเกินค่ะ

แอบมาดูทุกวันเลยว่าพี่อ้อจะเขียนต่อหรือเปล่า ออกเป็นหนังสือเร็ว ๆนะคะ

 

เพราะคนเขียน เขียนจากความรู้สึกที่มีอย่างท่วมท้นในสิ่งที่เขียน ผู้อ่านจึงมีอารมณ์ร่วมไปด้วย

นักเขียนนวนิยายบางท่านเวลาเขียนก็มักจะมีอารมณ์ร่วมไปกับตัวละคร ร้องไห้ หัวเราะขณะที่เขียน ทำให้คนอ่านรู้สึกไปด้วย

ถึงจขกท.จะไม่ใช่นักเขียนนวนิยาย แต่สิ่งที่สื่อออกมาคือสื่อจากใจ จึงพลอยทำให้เพื่อนๆ ที่ตามอ่าน รับรู้และข้าใจอารมณ์ สะเทือนอารมณ์ไปด้วยค่ะ

 

...หนังสือดิฉันกำลังจัดทำรูปเล่มอยู่...ข้อมูลที่นำมาลงเป็นเพียงบางส่วนเท่านั้น...ขอสำหรับผู้ที่คัดลอกไปดัดแปลงเป็นของตนเองนะคะ...ไม่ว่าจะเป็นส่วนหนึ่งส่วนใดของข้อความที่ลง...ดัดแปลง..เปลี่ยนตัวละคร..เปลี่ยนลักษณะภาษาพูด..ภาษาเขียน...ไม่ว่าจะเป็นทาง web site หรือ blog ทุกอย่างที่เกี่ยวพันกับอิเลคโทรนิคการสื่อสาร ในโลก online ทั้งหมด รวมไปถึงบทความ...หนังสือ...เอกสารแจกก็ตาม...ออกมาเป็น paper ทั้งหมด ฯลฯ....ต้นทางเป็นลิขสิทธิ์ของดิฉัน..ถ้าเห็นข้อความเหล่านี้...หรือหนังสือที่มาในข้อความของดิฉัน....ส่วนหนึ่งส่วนใดของบทความที่ดิฉันลงไป...เค้าโคลงเป็นเค้าโคลงเรื่องเดียวกัน...ไม่ว่าจะเปลี่ยนตัวละคร...เปลี่ยนบรรยากาศ...ฯลฯ.....ฉันจะแจ้งฟ้องดำเนินคดีกับคุณทันที...เพราะตัวหนังสือมีลิขสิทธิ์กับสำนักพิมพ์เรียบร้อยแล้ว.....โดยใช้ชื่อ สายฝนฉ่ำเย็น ... นางสาวชุติมันต์ ยาหา...ถ้าคุณยังมีความคิดอย่างนี้อยู่...ฉันจะไม่นำข้อมูลมาลงต่อ....คุณหลอกคนและหากินได้ไม่นาน...เพราะทุกอย่างคุณไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง...แต่คัดลอกบทความของคนอื่นเพื่อหากิน...ฉันเห็นสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่...ฉันได้เก็บหลักฐานต้นทางเป็น file pdf จากหน้า web ไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว..ขอจงหยุดการกระทำของคุณซะ

 

​

 

....สุดท้าย ก็แค่นี้....​

 

คุณสร้อยฟ้ามาลาเป็นอะไรไปค่ะเช้านี้เศร้าจัง

 

ไม่ได้เป็นอะไรจ่ะ แค่ปริศนา เฉยๆ... อิ อิ ^^

 

ให้ดอกไม้ ๑ ดอก....​

 

ดอกไม้สวยจังค่ะ มองแล้วสดชื่นดีจัง ^__^





.

 

ไม่รู้จักคำว่าท้อ



ชีวิต...ย่อมมีวันที่ฟ้ามืดและฝนตกกระหน่ำ
มีวันที่เหนื่อยล้าจนน้ำตารินไหล
มีวันที่รู้สึกเรี่ยวแรงหายสิ้นไป
จนไม่อยากแม้รักษาลมหายใจเอาไว้เลย

แต่...ไม่มีหรอกที่ฝนตกกระหน่ำไม่มีสร่างซา
ไม่มีหรอกช่วงเวลาที่มีแต่น้ำตาจนไร้เสียงหัวเราะ
ไม่มีหรอกที่จะพ่ายแพ้ตลอดเวลา
แต่ทว่าจะมีก็แต่หัวใจที่พร้อมจะยอมแพ้แค่นั้นเอง

 

หลังข้าวกลางวัน มาทานอาหารว่างกันนะคะ

 

พึ่งมาอ่านเจอกระทู้พี่เมื่อวานตอนดึก. .อ่านไม่จบ เลยมาอ่านต่อเช้านี้
ขอเป็นแรงใจให้พี่ผ่านสิ่งร้ายๆทั้งหมดไปด้วยดีนะครับ
และขอขอบคุญที่นำเรื่องดีๆมาเล่าสู่กันฟัง ไม่แน่อนาคตผมอาจมีเรื่องมาเล่า
แบบนี้บ้าง . . .ขอพลังจงสถิตย์อยู่กับท่าน และครอบครัว

 

ขอบคุณนะคะ....พี่สงสารคนที่คิดและกระทำแบบนั้น...มากกว่า...
คนในยุคนี้...มองความเป็นไปของผู้อื่น...อย่างพี่เคยพูดไว้
ไม่ค่อยจะหันมองตัวเอง...บาป บุญ..อยู่ห่างกันเพียงเส้นกั้นกลาง
แต่ยังพิจารณาไม่ได้ว่า...ควร หรือ ไม่ควร...
เอาเป็นว่า....เราร่วมสนทนา และ ร่วมแชร์ ประสบการณ์กันดีกว่าค่ะ
ตอนที่ทราบเรื่อง...ก็ตกใจเหมือนกัน...ไม่คิดว่า...กระทั่ง ประสบการณ์
ไม่ใช่ นิยาย ที่แต่งขึ้นเพื่อหากิน...ยังกล้าที่จะทำ....

เอ้า...ขอให้คุณคนนั้น...เจริญ เจริญ เจริญ นะคะ เพราะเมื่อคุณเจริญแล้ว
ความนึกคิดและการกระทำของคุณคนนั้น....จะได้ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน....เน๊าะ
...ไม่ได้ประชดประชันใดๆ นะคะ.....สำหรับดิฉัน แค่นึกคิด...ก็ผิดเป็นมโนกรรมแล้ว...
อย่างที่บอกดิฉันกลัวกรรมค่ะ....แค่เห็นกรรมของตัวเอง คนในครอบครัว จากคนรอบข้าง....
ความรู้สึกเหมือนไม่อยากรับรู้...และเห็นอีก....

ดิฉันอวยพรด้วยใจจริง....ขอให้คุณคนนั้น เจริญทั้งทางโลก...และทางธรรม...ที่ยังพอมีอยู่ในหัวใจ...
เพราะอย่างน้อยก็ได้เข้ามารับข้อธรรมในเวปพลังจิตแห่งนี้ เน๊าะ...เอ้าสู้สู้ค่ะ

อนุโมทนา สาธุ

 

กรรมจากที่ดิฉันได้เคยเบียดเบียนผู้อื่น...คิดอิจฉา..ริษยาผู้อื่น...นี่ขนาดเป็นเพียงแค่ความคิด...
ยังรับผลกรรมได้...ไม่หยุด...มโนกรรมที่ใครๆ คิดว่า...“ไม่เป็นไรหรอก เขาไม่ได้ยินหรอกว่า...ฉันคิดอะไรอยู่”
คิดดีก็ดีไปค่ะ คิดบวก บวกวิ่งเข้าหา...คิดไม่ดี สิ่งไม่ดีก็เข้ามา คิดลบ ลบวิ่งเข้าหาเช่นเดียวกัน..
เมื่อมาเพื่อส่งบุญ เพื่อชดใช้...กรรมจึงวิ่งกระทบเร็ว...และสัมผัสได้เร็ว...แบบไม่ต้องรอสะสมแต้ม...ไว้ภพหน้า....เห็นกันภพนี้ จะจะ.....

ดิฉัน ขออโหสิกรรมซึ่งกันและกัน...กับทุกๆ ท่านในที่นี้...ไม่ว่า จะแวะเข้าอ่าน...ให้กำลังใจ...ติชม...แชร์ความรู้...ความรู้สึกนึกคิด...
หรือจะตำหนิในใจ...หรือ ลงข้อความไว้ในกระทู้ก็ตาม...หรือแม้กระทั่งคุณคนนั้น...ดิฉันขออโหสิกรรมซึ่งกันและกันด้วยนะคะ...
และดิฉันก็ขอยกอโหสิกรรมให้กับทุกท่านและคุณคนนั้นด้วยค่ะ...อย่าให้กรรมติดตามต่อไปเลย....

ดูใจตัวเอง...เห็นใจตัวเองให้ได้นะคะ...เพราะนั่นคือ...เราได้พิจารณาตัวเรา..เปรียบเทียบ...
แค่เพียงตัวเรา...อย่านำตัวเราไปเปรียบเทียบคนอื่น...ยกตนเหนือคนอื่น..ก็เป็นกรรมแล้ว...
ให้เพียงรู้ลมหายใจเข้าออกในแต่ละห้วงเวลาที่ได้สัมผัสอากาศ...พร้อมกับพิจารณาตนเอง...
นั่นคือ...คุณได้พยายามที่จะรู้จักตนเองแล้ว...ถ้าสิ่งที่ดิฉันกล่าวไป...และทำให้คุณ...
ได้พบใจตนเองแล้ว....ขอให้ความสุขทั้งหมดทั้งมวล จงเกิดขึ้นกับคุณตลอดไปนะคะ...

^__^