อย่าไปเลย เชียงคาน

“พี่ช่วยบอกนักท่องเที่ยวจากเมืองกรุงด้วยนะว่า อย่าไปเลยเชียงคาน ”
คำพูดนี้ เพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่งที่มีบ้านเกิดในอำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย บ่นดัง ๆให้ฟังเมื่อหลายวันก่อน
หลายปีก่อน ผู้เขียนเคยไปเที่ยวเชียงคานกับเพื่อนคนนี้ที่มีบ้านอยู่ริมแม่น้ำโขง ตื่นแต่เช้าไปเดินเล่นตลาด รถราไม่พลุกพล่าน แทบจะไม่มีนักท่องเที่ยว เราเดินไปตามถนนเล็ก ๆเรียบแม่น้ำ เห็นความเงียบสงบ บ้านเรือนเก่าที่คงเอกลักษณ์ แวะชิมอาหาร ตามด้วยกาแฟกับปาท่องโก๋ ไปเที่ยวชมวัด
ผู้เขียนยังแนะนำกับเพื่อนเลยว่า น่าจะหาซื้อที่ดินสักแปลงมาลงทุนสร้างเกสต์เฮ้าท์เล็ก ๆ น่ารัก ๆ เพราะเชื่อว่าอีกไม่นานเมืองเก่าเล็ก ๆ น่าจะเป็นเมืองท่องเที่ยวแบบเมืองปาย
ไม่กี่ปีผ่านไป พอเมืองปายเริ่มเสื่อมมนต์ขลัง เชียงคานก็ดังขึ้นตามคำทำนาย เมืองริมโขงได้รับการโปรโมทจากสื่อท่องเที่ยวจำนวนมาก ให้กลายเป็นดินแดนขวัญใจของนักท่องเที่ยวหนุ่มสาว ตามสูตรของเมืองโรแมนติก บ้านเก่าหรือตึกแถวทรงคลาสสิก ผู้คนมีวิถีชีวิตเรียบง่าย ถนนคนเดินเล่นสองข้างทางเป็นร้านค้าแต่งแบบย้อยยุค บรรยากาศสงบ ทางเดินเลียบแม่น้ำ อากาศเย็นสบาย
โดยปรกติวันเสาร์อาทิตย์ ก็จะมีนักท่องเที่ยวหลายพันคนแห่กันมาเที่ยวเป็นประจำ แต่หากมีเทศกาลวันหยุดติดต่อกันหลายวันเมืองเชียงคานก็แทบจะแตก ล้นทะลักด้วยกองทัพนักท่องเที่ยว โดยเฉพาะเทศกาลปีใหม่ที่ผ่านมา
แรก ๆ คนเชียงคานก็ดีใจที่นักท่องเที่ยวมาก่อให้เกิดรายได้ บ้านที่อยู่อาศัยก็ดัดแปลงเป็นเกสต์เฮ้าท์ ร้านอาหาร ร้านกาแฟ ร้านขายของที่ระลึก แต่พอนักท่องเที่ยวมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็ชักไม่ไหว
“นักท่องเที่ยวหลายคน อยู่ดี ๆ ก็เดินขึ้นบ้านไม่ถอดรองเท้า อย่างไม่เกรงใจ คงนึกว่าบ้านเราเป็นสถานที่ท่องเที่ยว นั่งดูทีวีอยู่ดี ๆ ก็มีคนเดินเข้าเดินออกตลอด มันไม่มีความเป็นส่วนตัว และมักจะได้ยินเสียงตามหลังมาว่า ดูแล้วไม่เห็นมีอะไรเลย” เพื่อนเชียงคานเล่าให้ฟัง
“บางคนถามว่าทำไมไม่มีเซเว่นฯ ทำไมร้านอาหารมีไม่พอ บางคนหงุดหงิดเพราะรอนาน บางคนมาพักโฮมสเตย์ติดแม่น้ำโขง ก็จะขอห้องแอร์ บางเวลารถของเราก็เอามาจอดหน้าบ้านเหมือนเดิมไม่ได้ เพราะมีการปิดถนนให้คนเดิน และรถของนักท่องเที่ยวก็ทำให้เด็กนักเรียน หรือชาวบ้านได้รับอุบัติเหตุมากขึ้น ถูกชนถูกเฉี่ยวเป็นประจำ ”
“วิถีชีวิตของคนเชียงคานที่รักสงบ ความเป็นอยู่ต่าง ๆ เปลี่ยนไป เช่น การนอนเคยนอนตั้งแต่หัวคำ ต้องการพักผ่อนก็ไม่ได้นอน พอตกดึก บ้านเมืองที่เคยเงียบสงบ ก็กระหึ่มไปด้วยเสียงเพลงจากร้านคาราโอเกะ หรือเปิดเพลงดังสนั่นในรถส่วนตัวให้คนได้ดิ้นกันหรือตั้งวงก๊งเหล้า เสียงคนเดินกัน เสียงคนเล่นไพ่ แม้เวลากลางวันก็มีเสียงวิ๊ดว๊ายกับการโพสต์ท่าถ่ายรูปของเพื่อนๆ ”
พอเป็นเมืองท่องเที่ยวมีเรื่องของเม็ดเงินเข้ามาเกี่ยวข้อง ความสัมพันธ์ของคนในบ้านหรือคนข้างบ้านก็เปลี่ยนไป พี่น้องหลายคนทะเลาะกันเรื่องการแบ่งขายที่ดิน เพื่อนบ้านที่เคยรักกันก็หันมาเป็นคู่แข่งทางธุรกิจ ว่าใครจะแย่งลูกค้าได้มากกว่า ในขณะเดียวกัน สินค้าในท้องตลาดก็พร้อมใจกันขึ้นราคาแพงกว่า 50%
ปัญหาใหญ่ที่ตามมาอีกก็คือเรื่องขยะ จากเดิมแต่ละบ้านแทบไม่มีขยะเลย แต่เมื่อมีร้านขายของเกิดขึ้นถุงพลาสติก แก้วน้ำ ไม้เสียบลูกชิ้น ถูกทิ้งกันเกลื่อนเมืองไปหมด แม้เทศบาลจะมีรถขยะมาขนแต่ไม่เพียงพอกับปริมาณขยะจำนวนมาก
อย่างไรก็ตาม บรรดาผู้ประกอบการจำนวนมากที่เป็นคนแถวนี้ หรือเป็นคนจากจังหวัดอื่นมาลงทุนค้าขาย ก็ยังยินดีต้อนรับนักท่องเที่ยว จากเม็ดเงินที่สะพัดอำเภอเล็ก ๆ แห่งนี้วันละหลายล้านบาท ขณะที่กลุ่มชาวบ้านธรรมดาที่ไม่ได้ค้าขายหรือมีกิจการใด ๆ อยากเรียกร้องเอาความสงบ ความเรียบง่ายกลับคืนมาสู่เชียงคานเหมือนเมื่ออดีตยังเป็นเสียงของคนกลุ่ม น้อย
ฟังเพื่อนเล่าให้ฟังแล้ว อดเปรียบเปรยพฤติกรรมการท่องเที่ยวของคนไทยว่า ไม่ต่างจากฝูงตั๊กแตน พอเมื่อได้รับการโหมกระพือข่าวว่ามีสถานที่ท่องเที่ยวแห่งใดที่ยังใส บริสุทธิ์ ก็จะมีกองทัพนักท่องเที่ยวแห่กันเข้าไปเปิดบริสุทธิ์อย่างไม่ลืมหูลืมตา พอเที่ยวอย่างอิ่มหนำ จนเบื่อแล้ว ก็ถอนตัวกลับ ไม่ต่างจากฝูงตั๊กแตนที่แห่ลงกินไร่ข้าวโพด และทิ้งซากไร่ไว้ดูต่างหน้า
หมดจากเชียงคานแล้ว จะแห่ลงไปที่ไหนต่อ การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย วานบอกที

กรุงเทพธุรกิจ 20 มค. 54
​

http://www.sarakadee.com/blog/oneton/?p=804

 

อ่านแล้ว แทบพุดไม่ออกเลยค่ะ เป็นดังนี้จริงๆ เศร้านะคะ

 

คงไม่ร้ายแรงนัก ตามข่าวหนังสือพิมพ์นะครับ
ผมไปเชียงคานเมื่อ ศุกร์ที่ ๔ มิถุนา ๕๓ ครับ
วันธรรมดาไม่ใช่วันหยุดยาวครับ เชียงคานว่างเปล่าแทบไร้ผู้คน



ถนนในเมือง







รีสอร์ทไม่มีคน









นานๆทีมี สกายแลบ แล่นมาให้ถ่ายรูป









ทางเดินริมโขงเชียงคาน









สวนสาธารณะแก่งคุดคู้









ร้านขายของที่ระลึกหน้าสวนสาธารณะแก่งคุดคู้

 

กำลังว่าจะไปเหมือนกันเลย...........

 

น่าคิดอยู่ นะครับเรื่องแบบนี้

 

บางช่วงนะคะ ที่ชาวบ้านบ่น คงเป็นช่วงเทศกาล หรือทัวว์มาลง เวลาคนมากๆ เป็นดิฉันก็ไม่ชอบค่ะ โดยเฉพาะนักท่องเที่ยวที่ไม่ค่อยมีจิตสำนึก ควรคิดก่อนว่าเรามาเที่ยวที่ไหน ก็ต้องมีมารยาทด้วยเสมอ ไม่ใช่คิดจะทำอะไรตามใจชอบ อีกสถานที่หนึ่ง ที่น่าจะคล้ายกัน คือเกาะเกล็ด เคยไปมาแล้ว เสาร์-อาทิตย์ คนเยอะมาก แต่บ้านเรือนของเขา จะมีรั้วกั้นหน้าบ้าน ก็เป็นสัดส่วนดี กันนักท่องเที่ยวเดินเข้าเดินออกได้ดีทีเดียว

 

ขอบคุณมากค่ะ ขอนำไปแบ่งปันด้วยนะคะ

 

ผมว่ามันก็ธรรมดานะ
บ้านผมก็เป็นแบบนี้
ไม่รู้นักท่องเที่ยวแห่ไปดูอะไรกันมากมาย

 

ประกาศเรื่อง "น้ำเองค่ะ" นำชื่อครูบาอาจารย์มาแอบอ้างเพื่อการค้า

เรียน ทุกท่านในกระทู้นี้
ต้องขออภัยทุกท่านเป็นอย่างยิ่งที่อาจจะรบกวนเวลาอันมีค่าของทุกท่าน
แต่เนื่องจากกระทู้นี้มี “มีผู้ที่ถูกกล่าวหา” ซึ่งในขณะนี้มีแนวโน้มสูงที่จะเป็น “ผู้ต้องหา”
จากกรณีที่ “น้ำเองค่ะ” หรือ คุณน้ำ (อุษาวดี ติยะบุตร) ได้แอบอ้างชื่อครูบาอาจารย์ท่านหนึ่ง มาใช้ในทาง
การค้าซึ่งทุกท่านสามารถดูรายละเอียดได้ที่ “ประกาศพร้อมประทับตราจากทางวัด” ดังไฟล์ที่แนบไว้
ตอนท้าย ทั้งนี้เนื้อหาหลักๆ ได้ชี้แจงถึงวัตถุมงคลที่มีบุคคลบางกลุ่มได้นำชื่อท่านไปแอบอ้าง ซึ่งมีอยู่รายหนึ่ง
ได้ทำการแจ้งประกาศ และดำเนินการร่วมกับทางเว็บไซต์บ้านเรือนไทย ไปแล้ว และที่เหลืออยู่ก็คือส่วนของ
คุณน้ำ ที่ได้แอบอ้างชื่อครูบาอาจารย์เพื่อขายวัตถุมงคลของตนเอง มีรายละเอียดโดยสรุปดังนี้

1. ล็อกเก็ต – ซึ่งได้มีการแอบอ้างว่าได้รับมาจากมือหลวงพ่อฯ และระบุว่าเป็น “ล็อกเก็ตรุ่นแรก” ซึ่งข้อ
เท็จจริงแล้วหากไม่ได้เป็นลูกศิษย์เก่าแก่ หรือไกล้ชิดจริง คงจะไม่รู้ว่า ล็อกเก็ตที่ว่าเป็นรุ่นแรกนั้น ไม่ได้
มีการระบุไว้เป็นทางการ แต่จะรู้กันเฉพาะลูกศิษย์วงใน อีกทั้งการจัดสร้างก็ดำเนินการโดยลูดศิษย์รุ่นแรกๆ
ได้ขออณุญาติหลวงพ่อท่านทำขึ้นมาเพื่อใช้กันเองเป็นส่วนบุคคลเท่านั้น และเท่าที่ทราบ ก็มีจำนวนน้อยมาก
และใส่ติดคอกันอยู่ทุกคน ไม่ได้นำไปขายให้ใครต่อเพราะทุกคนเป็นระดับเถ้าแก่ เจ้าของกิจการใหญ่ๆทุกคน
ไม่มีความจำเป็นที่ต้องมาหาเงินด้วยการปล่อยพระแต่อย่างใด

2. มีดหมอ – ซึ่งได้มีการแอบอ้างว่าได้รับมากับมือเช่นกัน และได้มา “มากถึง 39 เล่ม” ทั้งๆ ที่จริงแล้ว
หลวงพ่อท่านไม่เคยจัดสร้างวัตถุมงคล หรือเครื่องลางของขลังใดๆ ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน โดยเฉพาะ
อย่างยิ่ง เครื่องลางทางไสยศาสตร์ ซึ่งหลวงพ่อท่านไม่ เคยเข้าไปข้องแวะ เพราะท่านเป็นพระป่าสาย
หลวงปู่มั่น ส่วนวัตุถุมงคลตางๆ ก็เกิดจากความศรัทธาของลูกศิษย์ที่จัดสร้างขึ้นมาเองเพื่อ “แจก”
ญาติโยมที่มากราบหลวงพ่อ โดยขออณุญาติจากท่านก่อนทุกครั้ง ดังนั้นที่วัดจึงไม่มีการตั้งตู้ให้เช่า
วัตถุมงคล ไม่มีการขายวัตถุมงคล แม้แต่ตู้รับบริจาคเงินก็ไม่เคยเห็นปรากฏ

ทั้งนี้ได้แนบข้อความบางส่วนของ “ทีมผู้ดูแลเว็บบอร์ด” ของผมเอง และของผู้ที่เข้ามาอ่านและแสดงความ
คิดเห็นในกระทู้
“เรื่อง น้ำอุษาวดี (น้ำดีและน้ำเองค่ะ) แอบอ้างชื่อครูบาอาจารย์เพื่อประโยชน์ทางการค้า”
หากท่านต้องการเข้าเยี่ยมชมเพื่อดูรายละเอียดแบบเต็มๆ สามารถเข้าดูได้ตาม link ด้านล่างครับ
http://palungjit.org/f236/เรื่อง-น้ำอุษาวดี-น้ำดีและน้ำเองค่ะ-แอบอ้างชื่อครูบาอาจารย์เพื่อประโยชน์ทางการค้า-273032.html
สุดท้ายนี้ในฐานะของผู้ที่ได้รับมอบหมายมาจากทางวัด ต้องขออภัยทุกท่านอีกครั้งที่รบกวนเวลาทุกท่าน
ด้วยการ post ยาวๆ แบบนี้ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับวิจารณญาณของทุกท่าน อย่างน้อยก็อาจจะเป็นประโยชน์ในการ
ใช้พิจารณาคำพูดของคนบางคน ว่าพูดแล้ว ทำจริงอย่างที่พูดหรือไม่ หรืออาจจะทำให้ตาสว่างขึ้นว่า
การพูดจาของคนไม่สามารถนำมาวัดน้ำใสใจจริงได้เลยครับ พระเครื่องที่บอกว่าแท้อาจจะเป็นเหมือนกรณี
ที่เกิดขึ้นนี้ก็ได้ครับ

นนทพันธ์<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>

 

เรื่องนี้...จริง ๆ จรรยาบรรณ ของนักท่องเที่ยวที่ดี ก็มีอยู่เยอะค่ะ..ไม่ได้เลวร้ายไปซะทั้งหมด แต่ที่มีผลออกมาเปนลบอยู่นี่ เพราะการเดินทางที่คล่องตัว และไปได้ง่ายกว่า เมื่อเทียบกับ แม่ฮ่องสอน หรือเชียงราย ที่เปนวิถีชีวิตแบบชนต่างถิ่นของแท้.. คนจึงแห่มาลงที่เชียงคานหมด...

 

ว่าจะไปเหมือนกัน ช่วงสงกานต์นะครับ เพื่อนอยากไป แต่ผมอยากไปทะเลแต่เพื่อนกลัวเรื่องรังสีที่ทะเล

 

ใช่ค่ะ ตอนที่ดูในข่าว ชาวบ้านที่นั่นเขาเองก็บอกว่า กลัว กลัวว่าจะเกิดความไม่สงบกายใจขึ้นมา กลัวอบายมุข กลัวความเจริญทางวัตถุที่จะเข้ามาทำให้จิตใจของเขาเสื่อม กลัววัฒนธรรมของเขาจะหายไปกับผู้คนมากมายที่เข้ามาเปลี่ยนพวกเขาค่ะ

 

พี่แก้วว่าจะไปเที่ยวอยู่เชียวนา...น้องฟ้าจ๋า....