เป็นแบบนี้กันบ้างมั้ยคะ?

อาจจะเป็นเพราะไล้เป็นลูกคนเดียวในครอบครัวด้วย หรือไม่ จึงติดนิสัยที่จะทำอะไรคนเดียวมาโดยตลอด......

แต่ชีวิตปกติในเวลาที่ผ่านมา เราอยู่ในสังคมได้ตลอด?จนตอนนี้ล่ะ

เกิดอะไรขึ้นกับไล้ก้ไม่ทราบเหมือนกัน

แต่ทุกครั้งที่ต้องออกไปหาสังคมที่มีคนเยอะๆ กลับมาอาการไม่สบายใจ และไม่สบายตัว

อยากร้องไห้ ทั้งๆที่ไม่มีสาเหตุ?

......................................................................................
ทุกครั้งที่ต้องออกมาเจอคน จะมีความคิดอะไรต่างๆเข้ามาในหัวตลอด

เหมือนกับเรารู้ว่า คนอื่นเขาคิดอะไร อยู่ จึงเกิดเป็นความไม่มั่นคงทางจิตใจ?

เพราะหลายๆสิ่งที่เข้ามาในหัว หลายเรื่องเป็นเรื่องจริง?

แม้แต่การเรียนใน มหาวิทยาลัย TT เพื่อนๆทุกคนนิสัยดีมาก แต่อยู่ๆ เรากลับไม่อยากไปอยู่ในสิ่งแวดล้อมแบบนั้นอีกเลย

เพื่อนๆก็คอยเป็นห่วง กลัวว่าเราจะเป็นอะไรหรือเปล่า

ได้แต่บอกกับเพื่อนใน ม ไปว่า เราไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่รู้สึกไม่ดี ที่ต้องอยู่กับคนเยอะๆเท่านั้น

ความไม่สบายตัวทุกครั้งที่ต้องออกไปเจอคน ......ต้องตามมาหลอนเราได้ตลอด

อยากกลับไปมีชีวิตที่อยู่ในที่ ที่คนเยอะได้เหมือนแต่ก่อน T^T

 

ไม่กี่วันก่อน ได้มีโอกาสคุยกับเพื่อนของพี่ซัน เขาก็เล่าให้เราฟังว่า คนที่มีอาการแบบนี้

ไม่ใช่แค่ไล้ หรือแค่ไม่กี่คน

อาการแบบนี้เริ่มเป็นกันหลายคน พวกเราไม่ได้ตั้งกำแพงให้กลัวคนมาก่อน แต่จิตเราไม่ชอบ

รู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่ต้องออกมาข้างนอก

อาการที่เจอ มีตั้งแต่ ปวดหัว เข้าห้องน้ำบ่อย อยากอ้วกบ้าง

หรือ การเก็บตัวไม่เจอผู้คน?
-----------------------------------------------------------

ผู้คนในสังคมไม่ได้ผิดที่ทำให้เราเกิดอาการแบบนี้

อาจเป็นเพราะตัวเราอ่อนแอเกินไปหรือเปล่า .... พี่ชายของไล้ มักจะพูดเสมอว่า

การได้เจอความเหนื่อยล้า ไม่สบายใจแบบนี้ เป็นเหมือนเครื่องมือที่ฝึกให้เรา วางเฉยต่อโลก

และมีชีวิตอยู่ได้อย่างสงบสุข.....แต่กับเหตุการณ์นี้ มันใช่หรือเปล่า?

 

แม้อยากจะทำอะไรก็ตาม แต่อยู่ ๆก็ไม่สามารถกลับไปทำอย่างเดิมได้

เราได้แค่ดูจิตตัวเองดื้อ เเละทำอะไรกับมันไม่ได้เลย

ยิ่งอยากห้าม มันยิ่งทรมานในจิต จิตมักจะหลอกเสมอว่า เดี๋ยวก็ได้ ๆๆๆๆๆ

แบบนี้ตลอด โดยที่ไล้ไม่สามาารถรู้ได้เลยว่า เมื่อไหร่ คือเดี๋ยวของมัน

ต่อให้ควบคุม มันก็ยังกลับไปทำแบบเดิมได้อีก-*-............................

คนในครอบครัวเริ่มบ่นว่า ไม่ค่อยจะรับโทรศัพท์ เวลาโทรไปหา เค้ากำลังสงสัยว่าเราเป็นอะไรไป

รำคาญหรอที่จะต้องรับโทรศัพท์ ??????????? ของครอบครัว...............

ไล้เริ่มจะปิดตัวเองจากสังคมได้ทุกทาง -*-.... ต้องการอยู่คนเดียวให้จิตสงบ

แต่เป็นไปไม่ได้ เพราะเรายังต้องเรียน อยู่

 

แม้แต่พ่อ แม่ ก็ยังไม่สามารถเข้าถึงตัวของเราได้เลย ....

ไล้ไม่มีความรู้สึกปลอดภัยอะไรเลย ในการคุยกับคนในครอบครัว ......

เพราะทางบ้าน ไม่เคยมี กรณีของเรื่องทางจิตมาเกี่ยวข้อง

ทุกคนใช้ชีวิต ทำงาน หาเงิน ตามแบบที่สังคมทั่วไปทำกัน.....

แต่ ไล้ กลับไม่ได้คิดตามแบบนั้น

กลับชอบมาสงสัยว่า ทำไมต้องทำ ทำไม ต้องทำ.......ฯลฯ...

แน่นอนว่าคนในครอบครัวมองว่า คงเป็นแค่คำสงสัยของเด็กๆ ไม่ได้สนใจอะไร

ทุกคนยังมองไล้ว่า เป็นเด็กทั่วๆไปที่ชอบไปลองหาอะไร แปลกๆ พอเริ่มเบื่อ ก็ทิ้งไป...

แต่กลับไม่ใช่.... ทุกเรื่องที่ไล้ เข้าไปหา กลับทำให้เราได้หาคำตอบของบางอย่างในใจได้ชัดขึ้น

 

ถึงจะได้รู้คำตอบหลายๆอย่าง ก็ไม่สามารถมาพูดออกมาได้ เพราะคนในครอบครัว ชอบมองว่า

เป็นเรื่องไร้สาระ ที่จะมาสนใจทางด้าน จิต ฯลฯ.... พวกเค้าอยากให้เราเรียน ทำงาน แบบนั้น-*-

เพราะพูดไปทุกครั้ง ก็ได้คำตอบว่าไร้สาระ.... จิตในตัวเลยเซ็ทโปรแกรม ไปว่า

หากพูดเรื่องจิตกับคนในครอบครัว ผลจะเป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้น ไม่ต้องพูดให้ใครฟัง

พูดกับตัวเอง คือ พูดกับตัวไล้เองคนเดียวก็พอ..... นี่อาจจะเป็นสาเหตุ ของความเก็บกดภายในจิต หรือไม่?

เพราะหลังจากนั้น ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร น่าดีใจ เสียใจแค่ไหน

ไล้จะไม่ค่อยได้เล่าให้ครอบครัวฟัง แต่จะมาเล่าให้กลุ่มเพื่อนตัวเองฟังมากกว่า

เพราะแค่คำว่า "ไร้สาระ."

 

ค่อยมาบ่น -*-

 

นิสัยคล้ายๆเราเลยพี่สาว ไม่ชอบสุงสิงกับคนอื่นชอบอยู่คนเดียวค่อนข้างเก็บตัวและชอบทำอะไร แปลกๆเหมือนกับกำลังค้นหาตนเองอยู่แต่ยังหาไม่เจอ....ขอให้ผ่านมันไปได้นะพี่สาว
จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์นั้นสถิตอยู่กับคุณ

 

อาจเป็นเพราะติดใจในความสงบ อยากอยู่อย่างสันโดษ อยากหนีจากความวุ่นวายในโลกหรือเปล่าครับ

คงต้องทำความเข้าใจกับตัวเองให้มากขึ้นว่าความสงบจากความวุ่นวาย อยู่ที่ใจของเราเป็นสำคัญ ตราบใดที่เรายังมีความอยากมีอยากเป็น ไม่อยากมีไม่อยากเป็น หรือยังมีความพอใจในรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสอยู่ ก็ยังไม่อาจที่จะทำให้มีความสุขที่แท้จริงได้ เพราะเรายังอยู่ในโลกที่มีความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และไม่มีตัวตนแท้จริง

และความสุขที่เราต้องการนั้นขัดแย้งกับธรรมชาติในโลกแห่งนี้นั่นเอง ยิ่งฝืนก็ยิ่งทุกข์
ดังนั้นจึงควรปล่อยวางให้มากขึ้น และเข้าใจธรรมชาติในโลกใบนี้ให้มากขึ้น แล้วจะสามารถอยู่ได้อย่างมีความสุขได้ครับ Que Sera Sera ....^^

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=ubxRITtgh10&feature=related]YouTube - Que Sera Sera, Whatever will be will be.[/ame]

 

มารอฟังคนบ่น

 

นิสัยของไล้คือ การปล่อยวาง อะไรจะเกิดขึ้น ถึงจะกระทบ ยังไง มันก็คือส่วนหนึ่งในชีวิต...

ตอนนี้กำลังคิดว่า แม้แต่ความไม่เข้่าใจ ก็ต้องเกิด เพื่อให้เราได้เรียนรู้ ความไม่เข้าใจ

แต่ก็แอบทนไม่ได้ทุกครั้ง ที่มีใครมาพูดจา เสียหาย ทำร้ายจิตใจ ในตอนนี้ น่ะค่ะ ^^

กาลครั้งหนึ่ง คุณลุงขับรถออกไปส่งไล้ เพราะ ตอนนั้นเรียนพิเศษ..... ตาเหลือบไปเห็นคนเก็บขยะ เข้า

ลุงก็ทักว่า ที่ชีวิตเขาเป็นแบบนี้เพราะอะไร รู้ไหม?......

นั้นคือ ลุงต้องการคำตอบจากไล้ว่า การศึกษา ทำให้คนมีระดับชั้นงานที่ต่างกันได้.....

ไล้ก็ทำหน้าเข้าใจ....แต่ในอีกแง่ เรากลับคิดว่า

เพราะทุกอย่างที่ทุกคนทำ คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ที่เขา จะสามารถเลือกได้ สามารถที่จะเป็นได้

การตัดสินผู้อื่น จากมาตรฐาน ความคิดตัวเองแบบนี้

เท่ากับการดูถูกคนอื่น ^^

เพราะเรามองโดยใช้มาตรฐานของตัวเอง จึงทำให้เรารับไม่ได้ กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้อื่น......

 

ลูกก็ต้องเป็นแบบเขาให้ได้สิ.......

ทุกครั้งที่ไล้ขัดใจกับบางอย่าง และบ่นให้คนในครอบครัวฟัง เขาจะมองปัญหาจากรอบๆแล้วเขามาหาตัวเราเสมอ....

กล่าวคือ ใช้สังคมเป็นศูนย์ กลางในการตัดสิน

สังคมเป็นแบบไหน ลูกต้องเป็นให้ได้..... และนี่อาจเป็นสาเหตุทำให้ ไล้เกลียด...บางอย่าง ^^

 

มีคนส่งมาให้อ่าน ^^
v
v
v


เย็นวันนั้นที่หน้าประตู
หนูน้อยเพลิดเพลิน
เดินไปมาดูดอกไม้
เจ้าหมาตัวน้อยวิ่งตาม
ไม่ห่าง นาน
เจอชายแปลกหน้าคนหนึ่ง
นัยน์ตาสับสน
เดินเวียนวนมาหยุดยืน
แล้วยื่นขนม
ในมือให้เจ้าหมา
หนูน้อยนั้นนึกหวั่น
นึกแปลกในใจ
เหตุใดชายแปลกหน้า
จึงนำ เอาอะไร
มาให้หมากิน
ยืนมองดูอยู่สักครู่ใหญ่
จึงเดินจากไป
เดินไปไกลไม่กลับมา
ทิ้งให้เจ้าหมา
นั้นเพลินกินต่อไป
หนูน้อยนั้นนึกหวั่น
นึกแปลกในใจ
เหตุใดชายแปลกหน้า
จึงนำ เอาอะไร
มาให้หมากิน
เดินไปเจอที่หน้าตลาด
ในวันต่อมา
ชายคนเดิมซื้อข้าวปลา
แล้วเรียกให้หมา
มากินในห่อ เดียวกัน
หนูน้อยนั้นจึงตัด
สินใจเอ่ยถาม
เหตุที่ชายแปลกหน้า
นั้นนำเอาอะไร
มาให้หมากิน
ตอบมาว่าเคยปักใจ
จะหาความรักจากคน
ไม่เคยได้จากใคร
และสุดท้ายจึงคิดเปลี่ยนใจ
ไล่ตามเอาจากหมา
หาความรัก จากคน
ไม่เคยได้จากใคร
และสุดท้าย
จึงคิดเปลี่ยนใจ
ไล่ตาม เอาจากหมา

 

จิตมันไม่เคยรู้ตัวว่ามันเป็นทุกข์ จิตมันมีแต่ความสุขทุกเมื่อเชื่อวัน
ใจเราเป็นทุกข์ ก็ลืมดูใจเรา ลืมรู้ความทุกข์ตรงหน้า ไปมองเรื่องที่ทำให้ทุกข์
ไปมองคนอื่นไม่เข้าใจเรา ที่แท้เป็นเพราะเราไม่เข้าใจตัวเองหรือเปล่า
ดูและรู้สึกถึงทุกข์ที่เกิดในใจ ได้ปัญญารู้ทุกข์ หลุดพ้นจากทุกข์ หลุดพ้นจากจิต
ดูที่อื่นได้แต่ความทุกข์เข้าตัวมา จิตมันก็ลัลล้าไปตามเรื่องของมัน ตามสัญชาติญาณ
ไล้ ยิ้มสู้เย้ยสังคม เย้ยจิตมันไปเลย ยิ้มสู้ดูทุกข์ในใจตน ซักพัก จิตมันอาจจะรู้สึกตัว
ขึ้นมาบ้าง พอใจเราไม่ทุกข์ ความสงบก็จะเกิดตามมา อย่าไปทำตามที่จิตมันสั่งทุกอย่าง
จิตมันไม่รู้ตัวว่าที่มันทำนั้น ทุกข์ทั้งนั้น มันชอบหาเรื่องให้เราเต้นตาม ถ้าเราหยุดซักพัก
จิตมันจะ ก่งก๊งๆ แล้วมันจะทำตัวดีขึ้นเอง สติก็จะเกิดตามมา ปัญญาก็จะเกิดตามหลังสติ
อีกที นะ ...
เพราะจิตไม่เคยรู้ว่าตัวมันทำให้เราทุกข์

 

คนที่มีเครื่องรับวิทยุพิเศษ พอเข้าไปในที่มีพลังงาน หรือคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าต่างๆ ย่อมเกิดอาการดังที่กล่าวมาแล้ว

ลองเอากระดาษอะลูมิเนียมฟอย ห่อศรีษะไว้ ครอบมาถึงหน้าผาก แล้วใส่หมวกแก๊ปทับไว้ แล้วลองเข้าสังคมดูใหม่ อาการอย่างว่า จะหายไปเองเป็นปลิดทิ้งครับ

 

ไม่ชอบใส่หมวกนะสิคะ พี่ ^^

ยิ่งอยู่ใน ม ด้วย แปลกๆๆๆ

ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำค่ะ

 

อ่านเข้าไปอยากร้องไห้ในตอนสุดท้ายมากครับ เพราะมันค่อนข้างจะเป็นปัจจุบันของผมมาก

 

^^ เจ้ไล้ เราเปลี่ยนชื่อเป็นพุทธ(พุด-ทะ)แล้วนะค่ะหรือจะเรียกทิพย์ตามพี่อัสดงก็ได้

หรือจะเรียก พุทธ ก็ได้นะค่ะ ฝากบอกคนในห้องคุยด้วยเน้อออค่ะ

 

อาการเหล่านี้ น่ากลัว พี่ก็เป็นตอนเข้ามหาลัยเหมือนกัน ตั้งแต่ปีหนึ่ง มาจนถึงปัจจุบัน
สมัยเรียนมัธยม มันมีแต่จิตที่ดี เจอแต่องค์ดีๆ สวดมนต์ให้ฟัง แต่อาการเรายังไม่แรง

มาอาการหนักตอนเข้ามหาลัย แค่ต้องการอยู่คนเดียว เวลาอยู่หอพัก นอนกันสามคน
พี่ก็คุยกะตัวเองข้างในตลอดโดยเพื่อนในห้องก็ไม่รู้ บางทีเพื่อนก็เข้ามาทักว่า เหม่อบ่อย
เราก็บอกว่าไม่ได้เหม่อลอย บางครั้งก็ร้องไห้ จะร้องบ่อยมากๆ จนกลายเป็นคนซึมเศร้า
ไปเลย มันทรมานมากๆๆๆ แม่ก็ห่วง พาไปให้พระรดน้ำมนต์ พระก็ไม่เชื่อ เราก็นั่งเฉยๆ เซ็งๆ
เพราะโลกนี้ไม่มีใครเข้าใจกรู เป็นจนจบ ป ตรี จาก กทม และต่อให้อีก 3 ปี รวมเป็น 8 ปีที่ทรมาน

ทำไมต้องมาเป็นตอนเข้ามหาลัยด้วยนะ ซวยโคตร เพราะเราเป้นเหมือนคนบ้า
พูดไม่เป็นภาษาคน ทำงานกะคนอื่นก็ไม่ได้สนทนากันไม่รู้เรื่อง
ไม่ได้ทำงานอย่างที่ตัวเองอยากจะทำ
อยากเป็นไกด์ และแล้ว ชะตาต้องระเห็ดระเหตัวเองมาพักอยู่บ้าน ทำงานกะแม่
แม่ก็เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง เพราะบางครั้งเราเพี้ยนเกินแม่จะรับ ก็แม่ไม่รู้นี่ว่าเราคุยกะใคร
วิญญาณ เยอะกว่าคนในบ้านอีก สงสารแม่เหมือนกัน สงสารตัวเองมากกว่า
เคยน้อยใจ คิดว่า เมื่อไหร่จะตาย ตายไปซะได้ก็ดี รู้สึกรำคาญตัวเอง


หลังจบ ป ตรี เพื่อนๆ ในสมัยมัธยม ที่ว่ามันโง่ที่สุดในห้อง ดันได้ดี เป็นข้าราชการ
มีตำแหน่ง ส่วนเราที่เรียนเก่งได้เกรดเฉลี่ยสูงกว่ามันทุกเทอม ดันมาอยู่บ้านกะแม่
ไม่มีงานทำที่จะสร้างหน้าตาให้ตนเองและครอบครัว ไม่มีเกียรติ ไม่มียศ เชิดหน้าชูตา

เกิดมาเป้นลูกแม่ ดีใจที่สุด แม้มิอาจทดแทนบุญคุณด้วยเครื่องประดับยศราคาแพงได้
แม่เป้นอรหันต์ของลูกที่ดีที่สุด แม้จะไม่ค่อยเข้าใจลูก และลูกไม่สามารถทำให้แม่เข้าใจ
ได้เช่นกัน (เคยคิดว่าเป็นส่วนเกิน เมื่อไหร่จะตายก็ไม่รู้ฉานนน ไม่กลัวตาย
หากจะตายก็ยินดีที่ตาย คงจะดีกว่านี้ คนอื่นจะไม่ลำบากกะเรา )

แต่มันไม่ตาย...

ปัจจุบันเลิกคิดละ เพราะ ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ เราต้องสู้ ถึงจะชนะ(เหมือนเพลงเลย)
ตอนนี้ ดีขึ้นละ 555555 เข้าใจสภาพจิตใจมากขึ้น เพราะศึกษาอภิธรรม
และ คุยกะเพื่อนๆ ในเว็บพลังจิต มีคนสภาพเหมียนกานด้วย 555

โอ๊ะโย๊โย๋..... ดีกว่า

 

ความจริงแล้วหากเข้าใจ วางอุเบกขาเป็น (รู้สิ่งที่ควรทำ และสิ่งที่ไม่ควรทำ)

ความจริงแล้วเราได้เปรียบผู้อื่น
เพราะเราเป็นคนสองโลก ได้รู้ได้เห็นมากกว่า
ผู้รู้เห็นมาก ย่อมมีโอกาสมากกว่า (อยู่ที่จะฉวยโอกาสหรือไม่)

สันโดษ ได้ผ่านตรงนี้แล้ว ไยต้องปล่อยให้ไล้ ต้องผจญกรรมตรงนี้
สอนแล้วไยไม่สอนให้หมดเปลือก

 

รักพี่ไล้นะ