ไม่เคยฝึกมโนมยิทธิ แต่สิ่งที่ตัวเองสื่อได้ คล้ายๆจะมาทางด้านนี้

คือว่า จิตยังอ่อนอยู่ค่ะ อันนี้เรื่องจริงค่ะพี่

ปีที่สองที่ไปวิปัสนา หลวงพ่อไม่ให้นั่งแบบเดิม แต่ให้ไปอยู่กุฏิบนป่าคนเดียวค่ะ
ตอนกลางวันที่เอาของเข้าไปเก็บก็ไม่มีอะไรนะคะ
พอกลางคืนกลับจากนั่งสมาธิในห้องพระใหญ่ พอเปิดไฟเท่านั้นแหล่ะค่ะ
โกยเกียร์หนึ่งลงดอยไปเลย ไปขอนอนกับแม่ชีในครัวนู้น

คือ จริงๆมันก็แค่รูปคนตายอ่ะนะคะ แบบเห็นตับไตไส้พุง น้ำเหลืองน้ำหนอง ตาถลนโบ๋ๆ แต่ตอนนั้นมันยังรับไม่ได้น่ะค่ะ พอเห็นเท่านั้นแหล่ะค่ะไม่มองอะไรต่อแล้ว มาคิดๆดูแล้วน่าอายจริงๆค่ะ สติก็ยังรักษาไว้ไม่ได้

เช้าวันต่อมา ทำใจกล้าค่อยๆเปิดประตูเข้าไป รูปก็ยังเป็นรูป(แต่ตอนเอาของไปเก็บตอนกลางวันมันไม่มีนะคะกุญแจก็ล๊อคด้วย) คิดในใจว่าหลวงพ่อจะทำอะไรเนี่ย งือ ก็เลยนั่งจ้องตรงปากประตูไม่ยอมเข้าไป จ้องไปจ้องมาแม่ชีคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งคุยด้วย ท่านก็บอกว่า คนเราก็เท่านี้ ตายไปก็เป็นเหมือนกันหมด มีส่วนไหนของร่างกายที่น่าดูบ้าง คงจะจริงเหมือนที่พี่ๆพูดเรื่องขันธุ์ห้าน่ะค่ะ แต่ตอนนั้นยังบื้อ(ตอนนี้ก็ใช่ว่าจะไม่บื้อนะคะเพียงแต่เริ่มเห็นแววฉลาดมาน่อยๆละค่ะ เพิ่งคิดเรื่องนี้ได้เดี๋ยวนี้นี่เองค่ะ)

หลังจากที่แม่ชีกลับลงไป ก็มานั่งพิจารณารูปแบบกล้าๆกลัวๆอยู่เพราะปกติเป็นคนกลัวผีขึ้นสมองอยู่แล้ว นั่งมองไปจนตะวันตกดิน ความมืดเริ่มมาเยือน เอาละเว้ย คืนนี้เอาไงหว่า ตกลงอยู่ในห้องไม่ลงไปค่ะ แต่ทำสนธิสัญญาในใจกับอะไรก็ไม่รู้ว่า ห้ามนะ ยอมรับว่ากลัวอ่ะเพราะมีความรู้สึกว่า มันมีอะไรจริงๆ ขนลุกตลอดเลย

สรุปคืนนั้นไม่ได้นอนค่ะ นั่งสวดมนต์อยู่อย่างนั้นทั้งคืน ถึงจะมีเสียงแปลกๆไปบ้างก็เหอะ แต่สติยังมีหน่อยนึงอยู่ ก็ได้แต่แผ่เมตตาไปให้ลูกเดียว ขออย่างเดียว อย่าเจอเลย

เข้าวันที่สาม เริ่มคลายความกลัวลงไปอีกระดับหนึ่ง ทีนี้นั่งพิจารณาได้ละเอียดขึ้น เริ่มดูเครื่องในว่าอวัยวะส่วนไหนเป็นยังไง ดูแล้วก็คิดว่า ดีแล้วที่เราไม่กินเนื้อทุกชนิดเพราะกินมังสวิรัติมาหลายปี ไม่งั้นคงกินต่อไม่ได้แน่ค่ะ

พอกลางคืน เริ่มผูกมิตร ก็แผ่เมตตาให้เจ้าของรูป แล้วบอกว่าจะทำบุญไปให้ ตอนนั้นไม่รู้วิธีเบิกบุญเหมือนที่พี่me,myselfบอกน่ะค่ะ แต่ตอนนี้จดไว้แล้วค่ะ
สรุปคืนนั้น ทำสมาธิก่อนนอน ก็สงบดีค่ะ ไม่มีอะไรมากวน หลับสนิทเลยค่ะ หรือจะเพลียก็ไม่รู้นะคะ

มาถึงตอนนี้แล้ว มีความรู้สึกว่าทำไมเราโง่งี้ฟร่ะ หลวงพ่ออุตส่าห์เมตตาแต่เราดันคิดไม่ได้เอง มันเลยติดแหงกไปไหนไม่ได้ แต่ดีใจที่ได้เข้าเวปนี้ ได้เข้ากระทู้นี้ ได้อ่านได้เห็นข้อความดีๆจากพี่ๆเพื่อนๆ ถึงตอนนี้เริ่มเข้าใจแล้วค่ะว่า ขันธุ์ห้า คืออะไร ไม่รู้สิคะเพิ่งมาเข้าใจตอนเห็นข้อความของพี่me,myselfนี่แหล่ะค่ะ เลยนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นได้ เกือบลืมไปแล้วนะคะเนี่ย ตอนนี้มันชัดแจ๋วเลยค่ะ สงสัยบารมีพี่แน่เลยค่ะ ขอบพระคุณพี่มากๆเลยนะคะ ขอกราบพี่ด้วยความศรัทธาค่ะ

ปล. แต่ก็ยังกลัวผีอยู่ดีแหล่ะค่ะ

 

ไม่ค่ะ เห็นเองโดยไม่ได้กำหนดจิตค่ะ เมื่อถึงเวลาเเล้วเห็นเองค่ะ ครูสอนมโนยิทธิ เรียกว่า ถูกฉุดขึ้นไปค่ะ

 

คิดว่าปิดได้ค่ะจากการอธิษฐานจิต

ตัวเองมีอยู่วันหนึ่งตอนกลางวันอยู่ดีๆก็รับจิตสมเด็จองค์ปฐมกับพระอาจารย์ได้ค่ะ ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าอาการเเบบนี้เรียกว่าอะไร

เริ่มจากสมเด็จท่านบอกว่า ไม่ให้เราต้องฝึกอานาปานุสสติหรอกมันยากเกินไปสำหรับเรา เเค่มโนยิทธิขึ้นมาหาท่านได้ก็พอเเล้ว

พระอาจารย์ท่านไม่ยอมค่ะ ท่านว่าสมเด็จท่านตามใจเรามากเกินไป จะให้เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ทำอะไรเองไม่เป็นเลยหรือไง เเล้วถ้าเราจิตตกจะขึ้นไปได้ยังไง

เเล้วจิตเราก็รับได้ว่าท่านสององค์สนทนาเเลกเปลี่ยนความคิดเห็นค่ะ (ภาษาชาวบ้านเรียกว่าเถียงค่ะ) เเล้วเราอยู่ตรงกลาง เราคิดในใจบอกไปว่า หนูไม่ไหวเเล้ว จะให้หนูปฏิบัติยังไงต่อ ตกลงกันได้เเล้วมาบอกหนูเเล้วกัน สมเด็จท่านว่าต่อว่า จิตมันอ่อนรับกระเเสจิตเเรงๆ พร้อมกันทีเดียวไม่ได้

ตอนนั้นเราไม่รู้จริงๆว่าคืออะไร เราเข้าไปที่ศาลา 12 ไร่ซึ่งเป็นที่ทำวัตรเช้าเเละเย็นของวัดท่าซุงค่ะ อธิษฐานกับพระประทานว่า ท่านช่วยหนูด้วย หนูกำลังเป็นบ้า จิตหนูมีความขัดเเย้ง ได้ยินอะไรก็ไม่รู้ ไม่ไหวเเล้ว เเค่นั้นค่ะ กระเเสจิตจากพระอาจารย์หายไปค่ะ ไม่เคยได้รับจากท่านเเบบตรงๆเหมือนกับที่ได้รับจากสมเด็จค่ะ ของพระอาจารย์ท่านจะมาในเเนวดลจิตดลใจเหมือนกับที่ท่านทำให้คนทั่วๆไปค่ะ

มีพระลูกวัดของพระอาจารย์รูปหนึ่งท่านได้โสตทิพยญาณเหมือนกันค่ะ ท่านอธิษฐานขอถอนออกเหมือนกันค่ะ ท่านบอกว่า ท่านไม่อยากรับรู้ว่าใครจะพูดอะไร คิดอะไร ท่านไม่อยากได้ยินค่ะ เพราะถ้าเป็นเรื่องที่ทำให้ท่านไม่สบายใจจะทำให้ท่านปฏิบัติไม่ก้าวหน้า ตอนนี้ท่านไม่ได้ยินวาระจิตการคิดของคนหรือเสียงที่ไหนเเล้วค่ะ

ตัวเองเคยได้ยินเสียงครั้งหนึ่งค่ะที่วัดๆหนึ่งที่พระอาจารย์ท่านพาคณะลูกศิษย์ไปกราบไหว้ เป็นวัดป่าเหมือนกัน ตอนกราบๆกันอยู่ดีๆ ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องเเว่วๆเเบบโหยหวน กลางวันเเสกๆนี่เเหล่ะค่ะ ร้องว่า ช่วยยยยยยยหนูด้วยยยยยยย หนูทรมานนนนนนนเหลือเกินนนนน เเบบนี้ค่ะ ตอนเเรกนึกว่าหูเเว่วเพราะได้ยินไม่ชัด ตอนหลังได้ยินเริ่มชัดขึ้น มองพระอาจารย์ท่านไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย พอลงจากวัดไม่นานก็ลืมเรื่องที่เกิดขึ้น ลืมถามพระอาจารย์จนบัดนี้
:boo::boo::boo::boo::boo::boo::boo::boo::boo:

 

อืมม..จริงๆถ้าได้ยินแล้วคุมไม่ได้ละแย่เลย เป็นบ้าตายแน่ๆ ตอนแรกที่รับรู้แล้วยังหาทางปิดไม่ได้ โอย..ปวดหัว มีแต่เสียงอะไรไม่รู้ เยอะแยะไปหมด ไม่ได้หลับได้นอน ได้ยินตลอดเวลา เครียดมาก พอปิดได้แล้วค่อยยังชั่ว แต่ก็เหมือนว่าฤทธิ์มันจะด้อยไปนะ เพราะปิดเกือบจะตลอดเวลา ไม่จำเป็นไม่ใช้ อิอิ

 

อ้าวคุณฝน จบท้ายลืมถามซะงั้น จบหักมุมแบบหนังเกาหลีเลย

 

ของเราเป็นเเบบโงกเงกเหมือนเจ้าเข้าทรงค่ะ นั่งเเบบมโนยิทธิไม่เป็นนะคะ เป็นเเต่นั่งเเบบอานาปานุสสติ โงกไปเงกมา ก็ต้องพยายามทำเป็นไม่รับไม่รู้ค่ะ
อ่านเจอว่าปิติจะหายไปเมื่อเข้า ฌาน 3 คิดไปล่วงหน้าเเล้วว่ากว่าจะถึง ฌาน 3 คอไม่หักตายก่อนเหรอ เลยขึ้นไปถามสมเด็จองค์ปฐมท่านค่ะ

ถามว่าปีติมีตั้งหลายชนิด ทำไมเราต้องโงนเงนด้วย ไม่ชอบปวดคอ ท่านก็บอกว่า ของเก่ามันติดมาเเบบนี้ เราก็ไม่ยอมค่ะ บอกว่าถ้าเป็นเเบบนี้ก็จะไม่ฝึกเเล้ว
เราบอกว่าเราจะเอาตัวเบาลอยไปไหนก็ได้อยู่ในห้องดีกว่าโงกเงกปวดคอ

ท่านเลยเเนะนำว่าก่อนการนั่งสมาธิให้อธิษฐานขอให้ตัวหนูเบา ท่านเเนะนำมาได้สองสามวันเเล้วค่ะ ยังไม่ได้ปฏิบัติเเบบอานาปาเลยค่ะ คิดว่าวันนี้คงปฏิบัติ เเล้วจะมาเล่าให้ฟังนะคะว่าผลเป็นยังไง

 

ขอบคุณทุกถ้อยความค่ะ อืม...เก็บข้อมูลเอาไว้ประมวลสถานการณ์ถ้ายังไง จะมาเล่าให้ฟังนะค่ะ วันนี้นอนดึกหน่อยเลยได้อ่านเต็มที่พรุ่งนี้จะตื่นใส่บาตรแต่เช้าค่ะ

 

คิดว่าพระอาจารย์ท่านทำให้ลืมค่ะ เพราะตอนลงจากวัดมีคนลืมกุญเเจรถไว้ในรถ ทำให้เปิดประตูไม่ได้ เกิดชุลมุนกันเล็กน้อย ตอนนั้นเราพูดกับพระอาจารย์ทางจิตว่า ท่านก็ช่วยเค้าหน่อยสิคะ ซักพักท่านพูดออกมาว่า เราช่วยได้นะเเต่รถอาจจะพัง ระหว่างนั้นท่านก็พูดโทรศัพท์ของท่านไปโดยยืนหันหลังให้กับรถ อีกไม่ถึงนาทีล็อคก็ถูกเปิดได้ เราเลยมัวเเต่นั่งคิด นั่งพูดกับคนที่วัดว่า พระอาจารย์ท่านคลายล็อคประตูให้ หรือว่าเค้าเปิดกันได้เอง เลยลืมเรื่องวิญญาณผู้หญิงคนนั้นไปสนิทเลยค่ะ

;k02;k02;k02;k02;k02

 

จะว่าไปพี่ Me, Myself ไม่ง่วงเหรอคะดึกเเล้วนะคะ

ตอนนี้เป็นตอนเช้าเดี๋ยวฝนรับจ้างเป็นยามเฝ้ากระทู้ให้

ฝันดีนะคะทุกๆท่าน

 

รอเจ้าลูกชาย ยังไม่กลับ โทรมาบอกอยู่บ้านเพื่อนใกล้ๆนี่แหละ แต่ต้องรอเปิดประตูให้มันนี่ดิ เกิดนอนๆเดี๋ยวมาแล้วไม่ตื่น อิอิ

ก็นั่งดูเวปอะไรไปเรื่อยแหละ

 

555 ตลกดี

 

ว่าจะไม่พูดเเล้วเพราะอาย คือจริงๆเเล้ววันนี้ตื่นตั้งเเต่ เเปดโมงครึ่งตั้งใจจะเข้าศีลอุโบสถจะออกวันจันทร์เช้าค่ะ

ปกติจะทำช่วงวันพระค่ะ ที่ปฏิบัติเพราะฟังหลวงปู่เหรียญท่าเทศน์ว่า "คนที่ถือศีล 5ได้เเล้วเเต่ไม่ถือศีล 8 หรือศีลอุโบสถจะก้าวหน้าในการปฏิบัติได้ยังไง"

ท่านยังเทศน์อีกว่า "คนที่ถือศีลอุโบสถในชาตินี้ได้เเสดงว่าเคยปฏบัติในอดีตชาติมาก่อนเเล้ว บุญที่ส่งให้มาปฏิบัติต่อในชาตินี้"

เราก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าเราเคยปฏิบัติมาในอดีตชาติค่ะ เลยพยายามปฏิบัติในชาตินี้ค่ะ เพื่อให้ตัวเองคิดว่า ในอดีตชาติเราเคยปฏิบัติได้มาก่อนนะ หลอกเเม้กระทั่งตัวเอง 555

จะว่าไปถือศีลอุโบสถ เค้าไม่ห้ามให้เข้ากระทู้นี้ใช่ไหมคะ เพราะถือว่าเป็นการสนทนาทางธรรม ใช่หรือเปล่าเอ่ย หรือว่าคิดเข้าข้างตัวเองซึ่งเป็นอาชีพที่ถนัดที่สุด

 

โมทนาบุญ กับคุณ เจ๋วะรัฐถะ ด้วยครับ ในบุญที่ได้ปฏิบัติไป

สาธุ สาธุ สาธุ

 

โมทนาบุญ สาธุ สาธุ สาธุ กับคุณ wara43 ด้วยครับ

โดยเฉพาะวิธี ลอกหนังกำพร้า สุภาพสตรี
(แต่ระวังนะครับ ในที่นี้มีสุภาพสตรีอยู่หลายท่าน ผมว่าให้ท่านสุภาพสตรี ลอกหนังสุภาพบุรุษบ้างก็ดีนะครับ จะได้เสมอกัน ฮา ฮา ฮา)

ขอโมทนาบุญ อีกครั้งครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ฮา ฮา ฮา

ผมอยู่ช่วยเฝ้าบ้านได้ครับ

อยู่คนละฝั่ง ช่วยกันเฝ้าได้ ๒๔ ชม. ครับ

ฮา ฮา ฮา

 

ตอนนี้คิดถึงพระอาจารย์มากเลย คิดว่าจะไปพูดหว่านล้อมยังไงให้ท่านพาเราไปพระนิพพานด้วย เพราะเมื่อสงกรานต์ที่ผ่านมาท่านบอกว่าบารมียังไม่เต็มที่จะไปพระนิพพาน

คิดไปคิดมาทำให้นึกถึงตอนสมเด็จองค์ปฐม ท่านเเนะนำให้รู้จักกับพระอาจารย์อย่างเป็นทางการ

วันนั้นขึ้นไปกราบสมเด็จ ท่านก็เรียกพระอาจารย์ขึ้นมา ท่านบอกว่าเนี่ยพระองค์นี้คือพี่ชายของเธอ พวกเธอทั้งสองคนเป็นลูกพ่อ ตามกันมานับชาติไม่ถ้วน เป็นลูกต้นชาติ ไอ้นี่เป็นพี่ ไอ้นี่เป็นน้อง ไอ้น้องมันติดพี่ พี่ไปไหนก็เดินตามพี่ ตามเกิดเจอกันทุกชาติ ไม่เป็นพี่เป็นน้อง ก็เป็นเพื่อน เป็นอะไรต่ออะไรไปเรื่อย

หลังจากนั้นเราก็เล่าให้พี่ที่เป็นลูกของป้าฟัง เเล้วพี่คนนี้เป็นคนที่พระอาจารย์ท่านรักมาก คอยตามเป็นห่วงตลอด

พี่เค้าพูดขึ้นมาว่า "ครูบาครับ มีคนเห็นครูบาขึ้นไปเฝ้าสมเด็จองค์ปฐม ครูบาขึ้นไปจริงๆหรือเปล่าครับ"

พี่เค้าเล่าต่อว่า พระอาจารย์ท่านหัวเราะ เเล้วตอบกลับมาว่า "สมเด็จองค์ปฐม ท่านมรณภาพไปตั้งนานเเล้ว อาตมาจะไปเจอท่านได้ยังไง"

ท่านพูดทีเล่นเอาพี่เรางงไปเลย 555

 

เห็นด้วยกับข้อความของคุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->เจ๋วะรัฐถะ<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_2181168", true); </SCRIPT> ที่ว่าอยากพบอาจารย์ me,myselfจังเลยค่ะ อยากพบมากมายจะได้พบกันไหมหนอ เผื่อบารมีของอาจารย์จะได้เผื่อแผ่มาถึงหนูบ้างอ่ะค่ะ<!-- google_ad_section_end --> ...ใช่ค่ะ ดิฉันก็นึกภาวนาอยู่ ว่าจะได้มีโอกาสเจอ รู้จักหรือเปล่า แต่ถ้าเจอแล้วจะทราบได้งัยว่าท่านนี้คือ คุณ me,myself แต่ตอนนี้ ก็ถือว่าโชคดีมากๆ ที่ได้รู้จักแล้วในเวบ แต่ก็คิดต่ออีกว่า คุณ me,myself จิตสูง อาจจะเข้ามาในฝันของเราได้ ถ้าคุณ me,myself กำหนดจิตมาหา (แฮ่ะ แฮ่ะ ฝันไป แต่ฝันอาจจะเป็นจริง)<HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1>

 

เรียน ถามคุณฝน จากข้อความนี้
ครูบาบุญชุ่มเร่งสร้างเจดีย์บรรจุพระบรมสารีริกธาตุที่ภาคเหนืออยู่ พระอาจารย์เราเองท่านก็ร่วมมือกับครูบาบุญชุ่มเหมือนกัน เเต่พระอาจารย์เราสร้างที่ภาคอีสาน อธิษฐานให้ประเทศไทยรอดพ้นจากภับพิบัติที่กำลังมา โดยขอบารมีพระพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า เเละพระอรหันต์ทุกพระองค์เป็นที่พึ่ง<!-- google_ad_section_end --> (ไม่ทราบว่าทางเหนือที่สร้างนั้น ชื่อวัดอะไรคะ เผื่อปลายปีนี้ ดิฉันได้กลับเมืองไทย จะได้ไปร่วมทำบุญ คือตั้งใจว่า ถ้าได้กลับเมืองไทยเที่ยวนี้ จะเดินสายทำบุญ และแวะบวช ทำวิปัสสนา ที่วัดหลวงพ่อจรัญด้วยค่ะ อย่างไรแล้ว ถ้าคุณฝนไม่ลืม ช่วยกรุณาบอกชือวัดด้วยนะคะ กับพระอาจารย์ของคุณฝน ที่อีสานด้วยค่้ะ ขอบคุณค่ะ)

 

เรื่องราวต่อไปนี้เป็นข้อบกพร่องของการนั่งสมาธิของตัวเองนะคะ หลังจากนั่งเสร็จได้ไปปรึกษาขอคำเเนะนำจากสมเด็จองค์ปฐมนะคะ

นั่งครั้งเเรก วันนี้อากาศดีมากค่ะ ไม่ร้อน ไม่หนาว นั่งสมาธิอยู่ดีๆเลื้อยลงไปนอนห่มผ้าห่ม ภาวนา ฝันฟุ้งซ่านไปเลยค่ะ

ฝน: ทำไมหนูถึงเลื้อยไปนอนได้คะ นั่งภาวนาอยู่ดีๆ

สมเด็จองค์ปฐม: ไอ้นี่นอกจากจิตอ่อนมารเข้าเเทรกง่าย เเล้วยังขี้เกียจอีก คนที่บารมียังไม่เข้มเเข็งมักจะถูกมารชักจูงได้ง่าย ต่อไปนี้ก่อนจะนั่งให้นึกถึงพ่อ นึกถึงพี่ เเล้วค่อยนั่ง นั่งไปใช้สติคุมจิตตัวเองให้ดีๆ

ครั้งที่สองนั่งเเล้วโงกเงกอีกเเล้วค่ะ

ฝน: ไหนท่านบอกว่าให้อธิษฐานจิตว่าให้ตัวเบาได้ไงคะ ทำไมยังโงกเงกอยู่เลย

สมเด็จองค์ปฐม: การโงกเงกก็เหมือนเป็นการฝึกจิต ให้เราเพ่งอยู่ที่จิตไม่ให้จิตเคลื่อน ส่วนร่างกายจะโอนเอนยังไงก็ช่างมัน เพราะร่างกายมันไม่ได้เป็นของเรา เราตายมันไม่ได้ไปกับเรา จิตเท่านั้นที่เป็นของเรา ถ้าผ่านถึงฌาณ 3 อาการโงกเงกก็จะหายไป อีกนิดเดียวก็จะได้ฌาน 4 อดทนในการปฏิบัติ ให้คิดถึงบารมี 10 เข้าไว้ ในเรื่องวิริยะ (ความเพียร) เเละขันติ (ความอดทน) สองข้อนี้เป็นปัจจัยสำคัญในการทำให้บรรลุกรรมฐาน เเล้วที่ตัวไม่เบาเพราะว่า บารมีในการอธิษฐานจิตยังไม่ถึงต้องฝึกจิตอีกเยอะ เมื่อถึงเเล้วคอยดูการเปลี่ยนเเปลง