เมื่อความรักเดินทาง(บันทึกการเดินทาง)จะทำตะกรุดหาเงินร่วมสร้างศาลา

เดินทางไปกราบท่านเตรียมมวลสารไปให้ท่านเสกไว้สร้างพระถวาย

ยาบำรุงต่างๆ ไปถวายท่าน ไปซื้อเสื่อน้ำมันถวายปูพื้นกุฏิท่าน..แล้วก็รวบรวมปัจจัยที่

ได้จากเพื่อนๆไปถวายท่าน.

ในอดีตข้อมูลที่ได้มา ท่านเป็นพระที่ดุมาก คำไหนคำนั้น ไม่ค่อยพูด ลูกท่านบอกว่าเดี๋ยวนี้

ท่านใจดีกว่าก่อนเยอะคุยเก่ง ท่านได้ลงตระกรุดส่งมาให้ผมหนึ่งดอกก่อนที่จะไปกราบท่าน

โดยลูกสาวท่านขอให้ลงให้ผม ท่านร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง เป็นโรคถุงลมโป่งผอง เนื่อง

จากบุหรี่ในวัยหนุ่มที่ท่านชอบ พูดมากไม่ได้เหนื่อยง่าย คอยจะหอบ

ผมว่าท่านใจดีแต่ท่านไม่ค่อยพูดสังขารท่านไม่อำนวย ท่านเคยโดนคนใจบาปทำร้าย

จะเอาเงินท่าน ลูกท่านเล่าให้ฟัง วัตถุมงคลท่านนั้นมีแบบหลวงพ่อกวยก็มีที่เห็นหลวงพ่อ

มุ่ยก็มี เครื่องรางท่าน ผมได้มาก็พวกสิงห์ ปลัดขิก มีดหมอท่านก็ทำ รักยม สมเด็จ ผ้า

ยันต์พระสิวลี ตระกรุด ขุนแผยเถาวัลย์เรื่อยสวยงายมากในสายตาผม..

อีกหลายอย่างใครชอบสายหลวงพ่อกวยไปกราบท่านได้ครับ

ตอนนี้พระที่สร้างถวายท่านก็ได้ถวายท่านไปแล้ว ส่วนหนึ่งนำกลับมาเพื่อบอกบุญ

นำเงินไปถวายท่าน เป็นพิมพ์ปรกโพธิ์ล้อพิมพ์มาจากพระหลวงพ่อกวยทุกองค์กดมือ

ไม่สวยงามมากนักเพราะทำกันเองเกิดจากแรงศรัทธาความเคารพในหลวงปู่ล้วนๆ

ใครไปกราบท่านจะเห็นมีพระสมเด็จปรกโพธิ์ที่ พวกผมทำถวายท่าน เชิญไปบูชาได้ครับ

เจตนาดีแน่นอน ส่วนอ้ตราบูชาไม่ทราบเพราะว่าให้ลูกท่านดูแลต้องสอบถามกันเองครับ

ก่อนหน้านั้นได้ถวายรูปถ่ายขนาดห้อยคอไปด้วย คาดว่าน่าจะยังมีอยู่ครับ

ท่านใดไปกราบหลวงปู่ก็ไปที่ ตลาดร้อยปีสามชุกให้เจอก็ใกล้จะถึงวัดท่านแล้วครับ

ช่วงนี้ท่านน่าจะมาอยู่ที่บ้านลูกท่านมากกว่าเพราะที่วัดไม่มีคนคอยดูแลท่าน

ลูกบุญธรรมท่านใจดีต้อนรับขับสู้ศิษย์หลวงปู่อย่างดีตามประสาคน สุ1000

ป้าสมเกลี้ยง สุขสำราญครับ ไปกราบท่านก็โทรไปถามทางลูกบุญธรรมท่านได้ครับ

เป็นอีกหนึ่งองค์ท่านอยู่ในบันทึกแห่งความทรงจำของผมครับ....

 

อย่าลืมมาเล่าต่อนะท่านกําลังสนุก

 

แก่งคอยหัวใจพี่คอยน้องอยู่ คนรุ่นก่อนรุ่นพ่อแม่เป็นวัยรุ่นอาจเคยได้ฟังเสียงขับ

ขานบทเพลงนี้

แต่สำหรับยุคผมต้อง หัวใจพี่คอยน้องอยู่ที่แก่งตรงที่มีแร้งเฝ้าคอย เฝ้าคอย

คอย คอย คอย.....เสียงเลพงของ พี่แอ็ด คาราบาว

อ.แก่งคอย เป็นอำเภอหนึ่งในจังหวัดสระบุรี ประตูสู่ภาคอีสาน สระบุรีเลี้ยวขวา

ในอดีตยุคสมัยสงครามโลกที่นี้มีพระขลังที่เป็นที่พึ่งของชาวสระบุรี หลวงปู่ลา

วัดแก่งคอย ขลังขนาดที่ว่าลูกระเบิดที่ทหารฝ่ายสัมพันธมิตรทิ้งจากเครื่องบินมาตกที่

บริเวณวัดท่านไม่ยอมระเบิด เรียกว่าขัดใจแม่เลยที่เดียว หลักฐานยังคงมีอยู่ที่วัดจนทุกว้น

นี้ มีคนที่ทันเหตุการณ์เล่าให้ผมฟังเรื่องราวถ่ายทอดจากปากสู่ปากอาจผิดเพี้ยนไปบ้างแต่

หลักฐานยังมีอยู่ไม่ถึงกลับเป็นเรื่องเหลวไหล..เสียดายเทคโนโลยีเกิดไม่ทันยุคนั้น ไม่งั้น

เรื่องราวดีๆคงได้ถ่ายทอดออกมาอย่างมีรสชาติ

หลายท่านอาจคิดว่าวันนี้มาแปลกสำหรับผู้ที่เคยอ่านบันทึกของผม..วันนี้ไม่แปลก

แต่ขอย้อนไปไกลสักหน่อย สมัยเด็กเรียนโรงเรียนวัดในค่ายทหารเนื่องจากพ่อเป็นทหาร

โรงเรียนที่เรียน ก็อยู่ใกล้วัดแต่วัดชื่อไม่เหมือนโรงเรียน.เพราะมีสองโรงเรียนอยู่ใกล้กัน

รั้วเดียวกัน

 

หลวงปู่คำ วัดบำรุงธรรม ครับบันทึกความทรงจำในวันนี้...

ในเบื้องต้นที่ผมกล่าวถึงหลวงพ่อลา วัดแก่งคอยก็เพราะว่า ท่านเป็นอาจารย์ของหลวงปู่คำ

ศิษย์เพียงรูปเดียวที่มีชีวิตอยู่ของท่าน.

ผมมีโอกาสได้เรียนโรงเรียนที่อยู๋ในวัดท่าน เป็นลูกศิษย์วัดนี้ กินข้าววัดล้างปิ่นโต

วัดให้พระในตอนเพล..

หลวงปู่คำ (พระครูปิยะธรรมภูษิต) วัดบำรุงธรรม อ.เมือง จ.สระบุรี....องค์นี้

ตามภาษาพวกชอบลองต้องบอกว่าท่านของจริง.

วัดบำรุงธรรมตั้งอยู่ในค่ายทหารม้า ในศูนย์การทหารม้า สระบุรีเป็นเมืองทหารม้า

ลูกพระเจ้าตากสินมหาราช ยุคสมัยก่อนเขตทหารห้ามเข้า ห้ามผ่าน การเดินทางมากราบ

ท่านในค่ายถ้าไม่ใช้คนในพื้นที่เข้ายากลำบากกับกฏระเบียบของทหาร

ไม่เช่นนั้นท่านเป็นอีกองค์ที่น่าจะดังทะลุฟ้าอีกองค์ เนื่องด้วย ประสบการณ์

อภินิหารในวัตถุมงคลของท่าน สายวิชาครูบาอาจารย์ท่านที่ไม่เป็นรองใคร วัตรปฏิบัตร

ปฏิปทา เป็นที่เคารพของชาวบ้านแพะ และทหารหาญ

 

สมัยก่อนเวลามีงานศาสนาอะไรครูและนักเรียนจะใช้พื้นที่วัดนี้เป็นส่วน

ใหญ่ในการบุญนั้นๆ หลวงปู่จะมาเป็นองค์หลักเป็นที่พึ่งทางใจให้ตลอด จะไปสอบก็มาให้

ท่านรดน้ำมนต์ขอพรกับท่าน ต่างๆนาๆ สมัยเด็กเมื่อเรียนจบกราบท่านก็ไม่ได้สนใจอีกเลย

จวบจนโตพอที่จะเริ่มสนในพระสนใจวัดก็นึกย้อนมาถึงเรื่องราวที่คนรุ่นก่อนๆเล่าให้ฟังถึง

ท่าน สอบถามประวัติจากลูกศิษย์ทำให้ได้รู้ว่าท่านยังมีชีวิตอยู่ ราวๆปี2539..

ตอนนั้นท่านสังขารไม่อำนวยนักอายุท่าน 90 กว่าๆได้ ต้องไปอยู่ที่บ้านหลาน คอยดูแล

ผมจึงตามเข้าไปกราบจนพบท่านหลังไม่เคยพบท่านมาเกือบ10ปีได้...

ท่านอยู่ในบ้านหลานเพราะว่าท่านป่วยอยู่วัดไม่สดวกในการดูแลท่าน พบท่านก็บอกกล่าว

เล่าประวัติความเป็นมาของตัวเองและเพือนพ้องที่ไปในวันนั้น.ว่าเคยเรียนโรงเรียนในวัด

ท่านตามประสาก่อนถามถึงอาการและเรื่องที่อยากรู้ หลวงปู่ท่านก็เล่าแม้ท่านจะพูดไม่มี

เสียงมากนักท่านเจาะคอ...แต่ท่านก็เมตตาเล่าประวัติท่านเล่าเรื่องหลวงพ่อลาวัดแก่งคอย

ครูบาอาจารย์ท่าน ใช้เวลาอยู่กับท่านนานพอสมควร เมื่อคราววัดท่านมีงานก็ไปช่วยงานที่

วัด.ท่านเป็นพระใจดีอีกองค์เมตตาสูงวันนั้นท่านยังแจกพระมาให้อีกคนละองค์

 

เมื่อต่อเรื่องวัตถุมงคลท่านบ้าง จากปากคำของคนในยุคนั้น จากวารสารทหารม้า

ฟ้าหม่น พระท่านขลังแบบมีรูปธรรมไม่ได้มาจากการตรวจพุทธคุณ หรือลองวิชาอะไร

แต่มาจากประสบการณ์ล้วนๆ....

ไม่ว่าจะกระโดดรมไม่กลางตกมาไม่ตาย นายทหารท่านนั้นปัจจุบันยังมีชีวิตอยู่

เป็นทหารสังกัดหน่วยรบพิเศษของทหารม้าเรื่องของท่านนี้เคยลงในหนังสือวารสารของ

ทหารม้าไม่ใช้หนังสือพระเครื่องเพื่อเชียร์วัตถุมงคลของท่านเป็นการเขียนเองของนาย

ทหารท่านนี้..ปัจจุบันท่านเกษียณอายุไปแล้ว.

วัตถุมงคลหรียญของท่านสร้างครั้งแรกในปีพ.ศ. 2515 เป็นเหรียญกลม ปัจจุบันราคา

ไม่แพงเพราะไม่ค่อยมีใครรู้จักแต่ออกจะหายากสักหน่อย

ผมขอเอาเรื่องราวที่เคยลงในหนังสือบางส่วนมาเล่าต่อนะครับ

ในสมัยสงครามการต่อสู้ของผ.ก.ค.ที่เพชรบูรณ์ ทหารม้าเป็นอีกหน่วยที่ถูกส่งไปปฏิบัติ

ราชการชายแดนพวกที่มีพระเครื่องของท่านส่วนใหญ่จะไม่ได้รับอัตรายอันใดเลย บางคน

ขนาดถูกยิงจนกลิ้ง ถูกสะเก็ดระเบิดจนกระอักเลือดออกมาก็ไม่ตาย นายทหารท่านหนึ่งท่าน

เคยเล่าให้ฟังถึงตอนที่ไปปฏิบัติราชการลับทางภาคอีสานถูกส่งตัวไปห้าคน ต้องหาอาชีพ

ต่างๆนาๆทำอยู่ในพื้นที่อันตรายที่สุดถัถูกจับได้ว่าป็นสายลับก็ตายสถานเดียวระหว่างปฏิบัติ

การก็นึกถึงบารมีของท่านให้ช่วยคุ้มครองมีครั้งหนึ่งที่ถูก ผ.ก.ค.ล้อมยิงขณะไปปฏิบัติ

หน้าที่ถูกกระสุนยิงมาหลายร้อยนัด โดนเข้ากับร่างกายแต่กระสุนไม่เข้า...

ส่วนหน่วยอื่นไม่รอด ทหารม้าเหล่านั้นล้วนเชื่อมันในบารมีหลวงปู่คำ

 

ผมจำเรื่องราวของท่านได้บ้างบางครั้งก็ลืมทุกวันนี้เมื่อมีโอกาสก็จะกลับไปทำบุญที่วัดท่าน

และระลึกความหลัง ตอนนี้ที่วัดกำลังสร้างกุฏิอยู่ ที่วัดพอมีวัตถุมงคลท่านเหลืออยู่

ทั้งรูปหล่อ เหรียญสนใน คงไม่ยากยุคดิจิตอล....ครับ ติดต่อที่วัดโดยตรง ตามราย

ละเอียดที่ผมกล่าวถึงวัดท่าน.

ผมขอบอกว่าเป็นของดีอีกหนึ่งสำนักครับที่พอจะคุ้มชีวิตได้ เป็นของดีที่เคยผ่าน

สมรภูมิไปคุ้มครองทหารหาญมานักต่อนักเรื่องพลังจิตในพระผมม่รู้เรื่องมากนักแต่เรื่อง

ประสบการณ์และคำบอกเล่ามีอีกหลายเรื่องที่ฟังมาจากพยานในที่เกิดเหตุได้ยินเยอะแต่

เดี๋ยวจะหาว่าโม้.....

ผมไม่ได้โม้ 555

 

ผมว่าน่าจะเก็บบันทึกทำเป็นหนังสือให้อ่านนะครับ สนุกดีออก ผมรอติดตามตอนท่านพี่ขึ้นเหนือนะครับ

 

ผมอ่านที่คุณ Jumbo A เล่า ๆ มา ไม่ยักเห็นเล่าถึงหลวงพ่อองค์หนึ่งที่ลพบุรีเลย
หรือว่าจะกั๊กเก็บของคนเดียว?????

อย่าถามกลับนะว่า องค์ไหน

ถ้าถามก็แสดงว่ารู้แล้วกั๊ก

 

ต้องถามกลับคุณนริศครับว่าองค์ไหน............

ลพบุรีเยอะนะครับครูบาอาจารย์หลายองค์บางองค์เลยไปเลยมาผ่านไปผ่านมา

ไม่เคยเข้าไปสักที..

วัดมฌีชลขันท์ หรือเปล่า.........หรือ ล.พ. สารันต์วัดดงน้อย

องค์นี้ไปบ่อยเหมือนกัน..ล.ป.มัง วัดเทพกุญชร หรือเปล่า.หลวงตาม่อม

วัดโพธิ์งามส่วนใหญ่ไปลพบุรีผมจะมุ่งไปหลวงพ่อเพี้ยนหลวงพ่อวัดเกริ่นกฐินเลย.......

เอาเป็นว่าดวงจิตผูกผันไปไหนไม่พ้นมีทุกข์มีสุขคราใดก็ไปกราบท่านแค่เห็นท่าน

แค่ท่านทักทาย กำลังใจมาเพียบครับ

ผมกำลังคิดว่าคุณนริศถามถึงพระอาจารย์ติ๋วแน่ๆเลย...........

ผิดถูกยังไงบอก

ถ้าผมคิดไม่ผิดอะไรคอนเฟริอม์ ฟันธง พระอาจารย์ติ๋วชัวร์

ตอบมาผมพูดถูกไหมท่าน 555 ถ้าถูกจะเปลี่ยนงานไปเป็นหมอดู แข่งกับเขาเลย

ใช้คำพูดใหม่ ที่แสดงตัวตน แต่ไม่รู้ว่าจะหาคำพูดอะไรดี..

อนุโมทนากับเงินที่ร่วมบุญในการทำไฟให้พระอาจารย์พรสิทธิ์ด้วยครับ

ผมจะใช้ให้เกิดประโยชน์ที่สุดนะครับ .

นึกอยากเล่าถึงหลวงพ่อสารันต์ วัดดงน้อยเหมือนกัน

แต่ยังก่อนเล่าอดีตที่เก่ากว่าหน่อย ย้อนรอยไปไกลๆสักนิดครับ

 

มันส์มาก ท่านจัมโบ้เอ

มาต่อนะ

รออยู่ๆ

 

่่่Jumbo A, ศนิวาร

แนะนำผมบ้างครูบาอาจารย์ที่ท่านนับถือครับ...........

ผมเล่ามากๆคนอาจเบื่อ อาหารอะไรที่อร่อยแต่ถ้ากินอยู่ทุกๆวันมันก็เบื่อได้

คล้ายๆสุภาพสตรีที่แสนสวยแต่พอเราได้มาเป็นมิตรก็เบื่อได้ 555

ผมไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกันไหม

 

มาเล่าบันทึกตอนดึกๆดีกว่า.....

ตอนนี้ทั่วโลกกำลังจับตามองผู้นำมหาอำนาจของโลก อเมริโกยคนใหม่ ในการเลือกตั้ง

ประธานาธิปดี.....โอบามา.ประธานาธิปดีผิวสีคนแรกของอเมริโกย....

ในฐานะนักรัฐศาสตร์แบบบ้านๆที่พอมีความรู้อยู่บ้างเล็กๆน้อยๆโลกใบกลม

เบี้ยวซ้ายเบี็ยวขวาใบนี้อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหม่ ไปสู่สันติภาพสักที ทั้งในอิรัค

เกาลีเหนือ ... เศรษฐกิจโลกใบนี้อาจดีขึ้นกว่าเดิมเพราะอเมริกาเริ่มเข้าที่เข้าทาง

ส่งผลถึงประเทศไทยเราราคาน้ำมันที่ขึ้นฮวบหาบจะลงจะขึ้นไม่พรวดพราด

ราคาทองที่สามวันดีสี่วันไข้ต่อไปน่าจะมีเสถียรภาพ

ถ้านโยบายการเมืองโลกของโอบามาดีผมเดาว่าทุกอย่างต้องดีตามเพราะอเมริกาเป็นประเทศคู่ค้า

อันดับหนึ่งของไทยเขาดีเราก็น่าจะดีตามเขาแย่เราก็แย่ตาม ฉนั้นทุกท่านอดทนกับเศรษฐกิจ

ตอนนี้ก่อนนะครับ


ขอแค่ไทยเรารักกัน................สามัคคีประเทศไทย



วันนี้หลายท่านคงคิดว่าไอ้นี้มาแปลก มาพล่ามอะไรของมัน บันทึกคนบ้า 555


หลวงปู่ธรรมรังษี วัดพระพุทธบาทเขาพนมดิน อ.ท่าตูม จ.สุรินทร์ครับบันทึกของผมวันนี้ครับ

 

หลวงปู่ธรรมรังษี วัดพระพุทธบาทเขาพนมดิน อ.ท่าตูม จ.สุรินทร์






ผมขอเอาประวัติที่ท่านอื่นเขียนไว้มาให้อ่านก่อนนะครับ ก่อนถึงบันทึกของผม

เหมือนเดิมครับ

อัตชีวประวัติหลวงปู่ธรรมรังษี​

วัดพระพุทธบาทพนมดิน อำเภอท่าตูม จังหวัดสุรินทร์
หลวงปู่ธรรมรังษี ( เดิมชื่อ นาย สุวัฒน์ ฉิง ) เป็นบุตรชายคนโตของ


นายสุย - นางซวง ฉิง เกิดเมื่อวันอาทิตย์ที่ 6 เมษายน พ.ศ. 2460 บ้านเดิมอยู่ที่


ตำบลเกีย อำเภอโมงฤาษี จังหวัดพระตะบอง ประเทศกัมพูชา

เมื่อปฐมวัย ได้จบการศึกษาภาคบังคับ ( เทียบเท่าชั้น ป. 4ของไทย )


จากนั้นจึงได้บรรพชาเป็นสามเณร เมื่ออายุ 14 ปี บวชได้ 1 พรรษา


จึงได้ลาสิกขาบท มาช่วยพ่อ - แม่ทำงาน


อุปนิสัยเป็นคนมีจิตใจสนใจอยากจะศึกษาเล่าเรียนหาความรู้อยู่ตลอดเวลา


จนอายุครบ 20 ปี จึงได้ขอบิดามารดา อุปสมบทที่วัดเวฬุวนาราม ตำบลเกีย


อำเภอโมงฤาษี จังหวัดพระตะบอง โดยมี พระสวณ ณ เถระ เป็นอุปฌาย์ เมื่อวันที่


3 พฤษภาคม พ.ศ. 2481 มีฉายาว่า " จนทสุวญโณ " หลวงปู่ใฝ่ใจ ปฏิบัติสมาธิ


และเจริญกรรมฐาน


ได้ศึกษาวิชาวิปัสสนากรรมฐานควบคู่กับการศึกษาพระเวทวิทยาคมจากพระอาจารย์หลายรูปในประเทศกัมพูชาพร้อมท้งยังสนใจเกี่ยวกับการศึกษา


ภาษาไทย อังกฤษ ฝรั่งเศส และเคยมาศึกษาภาษาไทยที่ประเทศไทย ณ


วัดมหาธาตุ กรุงเทพมหานคร หลายครั้งจนสามารถอ่าน เขียนพูดภาษาไทยได้


เคยได้รับแต่งตั้งการดำรงตำแหน่ง เจ้าคณะอำเภออธิกเทวเดช


หรือโมงฤาษีก่อนที่จะมาจำพรรษาอยู่ในประเทศไทยจนมาถึงทุกวันนี้
ในปี พ.ศ. 2517


ได้เกิดเหตุการณ์วิกฤตกาลทางการสงครามและทางการเมือง


ภายในประเทศกัมพูชา หลวงปู่จึงตัดสินใจเดินทางเข้ามาพึ่ง พระบรมโพธิสมภาร


องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวองค์ปัจจุบัน ตามเส้นทาง อำเภออรัญประเทศ


เข้าสู่กรุงเทพมหานคร เพื่อหวังจะศึกษาด้านวิปัสสนากรรมฐานเพิ่มเติม


โดยได้รับคำแนะนำศึกษาจาก พระอาจารย์ วิโรจน์ รองเจ้าอาวาส วัดสิงขร


ต่อมาได้จำพรรษาอยู่ที่วัดเพลงวิปัสสนา เขตบางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร


ช่วงเวลาปี พ.ศ. 2518 อยูได้ 1 พรรษา หลวงปู่ได้เล็งเห็นว่าหากอยู่แบบนี้ต่อไป


การฝึกฝนด้านวิปัสสนากรรมฐานคงไม่ก้าวหน้า


และในเมืองก็ไม่ถูกกับจริตของตน ซึ่งต้องการความเงียบสงบ


เพื่อเจริญสมาธิกรรมฐาน

ในปี พ.ศ. 2519 จึงเดินทางไปจำพรรษาที่วัดป่าขี้เหล็ก อำเภอรัตนบุรี


จังหวัดสุรินทร์ จนถึงปี พ.ศ. 2524 ได้เดินทางไปจำพรรษาที่วัดป่าเนินสูง


อำเภอเมือง จังหวับุรีรัมย์

ปี พ.ศ. 2526 ได้เดินทางผ่านมาที่อำเภอท่าตูม จังหวัดสุรินทร์


ได้ปักกลดที่ป่าเขาพนมดิน โดยมีชาวบ้านลุงปุง บ้านสวนหม่อน บ้านดงสวาย


เดินทางผ่านมาพบเข้า ได้นิมนต์หลวงปู่ให้อยู่ที่นั้น หลวงปู่จึงตัดสินใจอยู่พัฒนา


ณ ป่าเขาพนมดิน


ได้บุกเบิกเป็นสำนักวิปัสสนากรรมฐานที่อยู่บริเวณใกล้เคียงกันสร้างศาลาปฏิบัติธรรม


เสนาสนะ และสิ่งก่อสร้างต่าง ๆ เพื่อเป็นที่ปฏิบัติธรรม

ตลอดเวลาที่หลวงปู่จำพรรษาอยู่ ณ ที่ต่าง ๆ หลวงปู่ได้ศึกษาธรรมวินัย


สิกขาบทเจริญกรรมฐานอย่างสม่ำเสมอ


เป็นพระรูปหนึ่งที่มีชื่อด้านวิปัสสนาธุระชั้นยอด เป็นนักพัฒนา


นักสร้างสรรค์ไม่หยุดนิ่งที่จะพัฒนา เริ่มตั่งแต่ก่อสร้างสำนักสงฆ์


จนได้รับอนุญาตให้ก่อสร้างเป็นวัดพระพุทธบาทพนมดิน


ได้ปรับปรุงก่อสร้างกุฏิสงฆ์ หอสวดมนต์ พระอุโบสถ รั้วคอนกรีตรอบวัด


ประตูวัด บูรณสังขรณ์อาคารอื่น ๆ ทั้งของวัดและส่วนของราชการอีกมากมาย


บริเวณวัดสะอาดเป็นระเบียบ ร่มรื่น สวยงาม


หลวงปู่เป็นพระที่เปี่ยมไปด้วยเมตตาธรรมชั้นสูง ไม่เลือกชั้นวรรณะ คนรวย


คนยาก


ต่ำหรือสูงศักดิ์ หลวงปู่ท่านฉันเจ หลวงปู่ได้ปฏิบัติสมกับเป็นพระฝ่ายวิปัสสนา


เป็นตัวอย่างที่ดีของพระเถระ พระนวก สามเณร ชี พราหมณ์


และเป็นผู้ปฏิบัติธรรมทั่วไปซึ่งดำรงไว้ซึ่งพระพุทธศาสนา


อย่างไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย มีใบหน้าอันอิ่มเอิบเปี่ยมไปด้วยบุญ


ท่านได้ปวารณาตัวว่า "


จะขอบำเบ็ญตนเผยแผร่พระพุทธศาสนาอยู่ในเมืองไทยจนกว่าจะสิ้นอายุขัย"

 

ท่านเป็นอีกองค์ที่ผมรู้ประวัติท่านในหนังสือพระเครื่องราวๆปี 2540

จวบจนทุกอย่างเข้าที่ปัจจัยและเวลาที่ลงตัว ราวๆปี2542-43 เมื่อหัวใจมันเรียกหา วิญญาณ

หนุ่มพเนจรเข้าสิงห์ ตอนนั้นความเป็นหนุ่มเต็มวัยจิตใจมุ่งไปหาผู้เถ้าท่านหนึ่งที่ท่าตูม

อ.เปล่งบุญยืน.แต่จะไม่เล่าในเรื่องนี้ ......

เช็คเวลาระยะทาง หนทาง คิวรถ เมื่อพร้อมออกเดินทางปลายทาง อ.ท่าตูม สุรินทร์

นั่งรถ ปอ. กรุงเทพ รัตนบุรี อุบล ไปเดี่ยวๆแบบข้ามาคนเดียวไปหาเอามีของดีอยู่กับตัว ปาก

ถามเอา ใช้เวลาเกือบ 10 ชั่วโมงในการเดินทางเพราะดันหลับ เราไม่รู้ระยะทาง ปลายทาง

ตื่นอีกทีที่อ.รัตนบุรี รถจอดรอผู้โดยสาร ถามสจ๊วดรถปอ. เสียงตอบแบบมีมิตรไมตรีเลยมาแล้ว

ท่าตูม ต้องนั่งรถกลับไป อีก ตายละกู ยังไงเนี้ย แต่คนไทยใจดีมีคนแนะนำเยอะ

มีรถเที่ยวแรกไปท่าตูม ตีห้าครึ่งได้ นั่งรอ ต่อไป .............

นั่งรถย้อนกลับมา อ.ท่าตูม ถึงราวๆ เจ็ดโมงครึ่ง รถสายบ้านนอกเรื่อยๆมาเรียงๆ

ใครเรียกให้รอก็รอเพราะนานๆมาคัน เทียวหนึ่งสองสามชั่วโมงเรียกว่าถ้าพลาดคันนี้ละก็ยาว

นอนหลับไปได้ตื่น ผมนั่งรถกลับมาที่แยกท่าตูม ลงรถตรงนั้น แล้วเดินเข้าไปในตลาด

ถามหาบ้าน อ.เปล่ง เขาบอกว่าเดินเลยมาแล้วอยู่ตรงแยกที่เราเดินผ่านมา ..เออดีเหมือนกัน

เลยเข้าไปหาข้าวกินในตลาดท่าตูม เดินเข้าไปคนมองกันตลอดทางไม่ใช้เพราะว่า

มีของดีเมตตาอะไรนะครับ ผมมันคนหน้าแปลก คนแปลกหน้า คนที่ ท่าตูมคุยภาษาเขมร

ผมฟังไม่รู้เรื่อง เขาเห็นผมก็รู้ว่าไม่ใช้คนที่นี้ ตลาดท่าตูมตอนนั้นไม่ใหญ่เล็กๆคนไม่มากมาย

สายๆเงียบกริบ เมื่อฟังไม่รู้เรื่องก็ถามเป็นภาษาภาคกลาง เขาก็ตอบกลับมาเป็นภาษาอีสาน

อันนี้ถนัดฟังมาแต่เด็กเข้าใจถามหาร้านข้าว เขาบอกว่าต้องไปที่ร้านข้างแม่น้ำในตลาดที่นี้

ไม่มีขายต้องเดินย้อนกลับ มาจนถึงร้านข้าวใหญ่ที่ท่าตูม คนไทยเชื้อสายจีนที่นี้ก็พูดเขมร

แปลกดีเกิดมาไม่เคยเห็นก็เหมือนแถวบ้านคุยลาวคุยญวนได้

สั่งข้าวกินในร้านนั่งฟังเขาคุยกันที่นี้คุยภาษาอีสานฟังรู้เรื่อง.เขาคุยกันเรื่องหลวงปู่พอดี

ได้โอกาสถามข้อมูล.แต่ก็ไม่รู้ว่าท่านจะอยู่วัดหรือเปล่าท่านอาจไปกิจนิมนต์.

หลังจากเสร็จธุระจาก อ.เปล่ง ก็มุ่งหน้าไป กราบหลวงปู่ เขาพนมดิน ยืมแมงกะไซด์

อ.เปล่งขี่ไปกราบท่านระยะทางไม่ใกล้ไม่ไกลกำลังพอดี....

ถึงวัดตอนสายๆวันนั้นเป็นวันพระโชคผมยังดีท่านอยู่วัดครับที่นั้นวันพระมีคนเถ้าคนแก่

มาถือศีลกันพอสมควร

 

ผมก็ไปสวดมนต์ทำวัตรเช้ากับเขาด้วย หลวงปู่นั่งเป็นประธาน

ตอนแรกนั่งรวมกับคนแก่ที่เป็นผู้หญิง ยายท่านนั้นบอกผมว่าผู้ชายให้ไปนั่งอีกที่หนึ่งเขา

ไม่นังรวมกัน ทำให้ได้รู้ประเพณีที่นั้นอีกอย่าง ใครอยู่แถวนั้นช่วยเพิ่มเติมข้อมูลผมอาจ

เข้าใจผิด.

นั่งสวมนต์อยู่พอสมควรพร้อมมีการบอกงานบุญต่างๆของหลวงปู่เรื่องจะนำพระพุทธรูปไปถวาย

ที่ประเทศเขมร อุบาสกอุบาสิกาก็นั่งคุยกันตอนนี้ฟังไม่รู้เรื่องภาษาพื้นที่ล้วนๆ

มีคนมากราบหลวงปู่เยอะเหมือนกันนอกจากท่านที่มาถือศีลทำบุญที่วัด เตรียมดอก

ไม้ธูปเทียนมากราบท่าน มาขอวัตถุมงคลจากท่าน ผมมองดูบริเวณนั้นไม่มีตู้บูชาวัตถุมงคล

ของท่านเลย หลายท่านเข้าไปกราบท่านก็ได้รับแจกผ้ายันต์ บางท่านก็ถามเรื่องคุย

เรื่องต่างๆกับหลวงปู่ท่านก็ชี้แนะบางท่านมาแค่ขอวัตถุมงคลจากท่าน คนที่นั้นเคารพหลวงปู่มาก

มาก เมื่อได้วัตถุมงคลก็กลับ ส่วนผมนังดูอย่างเดียวจนหลวงปู่เมตตาลูกศิษย์จนหมดทุกคน

พร้อมบอกเรื่องงานต่างๆกับญาติโยมเสร็จท่านก็ชี้มาที่ผมบอกว่าคนนั้นมานานแล้วไม่รู้มีอะไร

ท่านเห็นผมมาตั้งแต่ก่อนเริ่มทำวัตรเช้าจนร่วมทำวัตรเช้ากับโยมที่มาถือศีล....

เมื่อ่ท่านเรียกเข้าไปถึงตัวท่าน ท่านก็เมตตาเป่าหัวให้เป็นมงคลกับผม ลืมเล่าไปใคร

ไปกราบท่านท่านเป่าหัวให้เลยที่เห็นท่านก็ถามผมว่ามาจากไหน ก็ตอบท่านไปมาจากสระบุรี

ถามท่านว่าหลวงปู่เคยไปไหมครับท่านก็บอกว่าเคยไป แถวที่ทำหินอ่อน ผมก็บอกท่านว่า

ผมมาหา อ.เปล่ง ท่านก็ถามว่ารู้จักหรอ ก็คุยกับท่านสักพัก...ท่านก็ให้ผ้ายันต์มาหนึ่งผืน

ก่อนที่จะถอยตัวออกมาเพราะมีคนมารอกราบท่านอีกพอสมควร ผมก็นั่งดูท่านอยู่ห่างๆ

ม่ได้รีบกลับดูท่านเมตตาศิษย์ จนหมด ท่านก็กวักมือเรียกผมเข้าไปหาท่านอีกครั้งพร้อมถามว่า

เตี้ยยังอยู่ไหม แม่หละ หน้าตาผมคงคล้ายเด็กเกากลี ลูกครึ่งประมาณนั้น ผมก็ตอบว่าอยู่

ท่านก็ได้มอบผ้ายันต์มาให้ผมอีกสามผืนพร้อมประสิทธประสาทให้อีกที.

ก่อนที่ท่านจะห่มจีวรอย่างถมัดแทมงพร้อมอวยพรให้ผม ตอนนั้นหลวงปู่ต้องไปงาน

ต่อมีงานศพชาวบ้านแถวนั้น งานทางศาสนาท่านเยอะ พระและโยมที่นั้นบอกผมหลวงปู่

ไม่ค่อยได้หยุดพักผ่อน คนที่นั้นอย่างที่บอกนับถือท่านมากๆ หลังจากนั้นหลวงปู่ก็เดินจาก

ไปทำกิจของท่าน และเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้พบท่าน

ทุกวันนี้มองผ้ายันต์ครั้งใดก็ระลึกถึงความเมตตาของท่านที่มีให้ในตอนนั้น..........

ผมใช้เวลาที่เหลือเดินเที่ยวชมบริเวณวัดก่อนจะขี่แมงกะไซด์กลับมาท่าตูม......

แล้วรอเวลาหกโมงเย็นรถเที่ยวสุดท้ายจากท่าตูมสู่บางกอก....ท่าพลาดก็พรุ่งนี้ชาวเลย

เป็นอีกบันทึกความทรงจำของผมในการเดินทางครับ หลวงปู่ธรรมรังษี

 

ผมก็ไปสวดมนต์ทำวัตรเช้ากับเขาด้วย หลวงปู่นั่งเป็นประธาน

ตอนแรกนั่งรวมกับคนแก่ที่เป็นผู้หญิง ยายท่านนั้นบอกผมว่าผู้ชายให้ไปนั่งอีกที่หนึ่งเขา

ไม่นังรวมกัน ทำให้ได้รู้ประเพณีที่นั้นอีกอย่าง ใครอยู่แถวนั้นช่วยเพิ่มเติมข้อมูลผมอาจ

เข้าใจผิด.

นั่งสวมนต์อยู่พอสมควรพร้อมมีการบอกงานบุญต่างๆของหลวงปู่เรื่องจะนำพระพุทธรูปไปถวาย

ที่ประเทศเขมร อุบาสกอุบาสิกาก็นั่งคุยกันตอนนี้ฟังไม่รู้เรื่องภาษาพื้นที่ล้วนๆ

มีคนมากราบหลวงปู่เยอะเหมือนกันนอกจากท่านที่มาถือศีลทำบุญที่วัด เตรียมดอก

ไม้ธูปเทียนมากราบท่าน มาขอวัตถุมงคลจากท่าน ผมมองดูบริเวณนั้นไม่มีตู้บูชาวัตถุมงคล

ของท่านเลย หลายท่านเข้าไปกราบท่านก็ได้รับแจกผ้ายันต์ บางท่านก็ถามเรื่องคุย

เรื่องต่างๆกับหลวงปู่ท่านก็ชี้แนะบางท่านมาแค่ขอวัตถุมงคลจากท่าน คนที่นั้นเคารพหลวงปู่มาก

มาก เมื่อได้วัตถุมงคลก็กลับ ส่วนผมนังดูอย่างเดียวจนหลวงปู่เมตตาลูกศิษย์จนหมดทุกคน

พร้อมบอกเรื่องงานต่างๆกับญาติโยมเสร็จท่านก็ชี้มาที่ผมบอกว่าคนนั้นมานานแล้วไม่รู้มีอะไร

ท่านเห็นผมมาตั้งแต่ก่อนเริ่มทำวัตรเช้าจนร่วมทำวัตรเช้ากับโยมที่มาถือศีล....

เมื่อ่ท่านเรียกเข้าไปถึงตัวท่าน ท่านก็เมตตาเป่าหัวให้เป็นมงคลกับผม ลืมเล่าไปใคร

ไปกราบท่านท่านเป่าหัวให้เลยที่เห็นท่านก็ถามผมว่ามาจากไหน ก็ตอบท่านไปมาจากสระบุรี

ถามท่านว่าหลวงปู่เคยไปไหมครับท่านก็บอกว่าเคยไป แถวที่ทำหินอ่อน ผมก็บอกท่านว่า

ผมมาหา อ.เปล่ง ท่านก็ถามว่ารู้จักหรอ ก็คุยกับท่านสักพัก...ท่านก็ให้ผ้ายันต์มาหนึ่งผืน

ก่อนที่จะถอยตัวออกมาเพราะมีคนมารอกราบท่านอีกพอสมควร ผมก็นั่งดูท่านอยู่ห่างๆ

ม่ได้รีบกลับดูท่านเมตตาศิษย์ จนหมด ท่านก็กวักมือเรียกผมเข้าไปหาท่านอีกครั้งพร้อมถามว่า

เตี้ยยังอยู่ไหม แม่หละ หน้าตาผมคงคล้ายเด็กเกากลี ลูกครึ่งประมาณนั้น ผมก็ตอบว่าอยู่

ท่านก็ได้มอบผ้ายันต์มาให้ผมอีกสามผืนพร้อมประสิทธประสาทให้อีกที.

ก่อนที่ท่านจะห่มจีวรอย่างถมัดแทมงพร้อมอวยพรให้ผม ตอนนั้นหลวงปู่ต้องไปงาน

ต่อมีงานศพชาวบ้านแถวนั้น งานทางศาสนาท่านเยอะ พระและโยมที่นั้นบอกผมหลวงปู่

ไม่ค่อยได้หยุดพักผ่อน คนที่นั้นอย่างที่บอกนับถือท่านมากๆ หลังจากนั้นหลวงปู่ก็เดินจาก

ไปทำกิจของท่าน และเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้พบท่าน

ทุกวันนี้มองผ้ายันต์ครั้งใดก็ระลึกถึงความเมตตาของท่านที่มีให้ในตอนนั้น..........

ผมใช้เวลาที่เหลือเดินเที่ยวชมบริเวณวัดก่อนจะขี่แมงกะไซด์กลับมาท่าตูม......

แล้วรอเวลาหกโมงเย็นรถเที่ยวสุดท้ายจากท่าตูมสู่บางกอก....ท่าพลาดก็พรุ่งนี้ชาวเลย

เป็นอีกบันทึกความทรงจำของผมในการเดินทางครับ หลวงปู่ธรรมรังษี

 

ขอเชิญร่วมบุญกฐิน


http://palungjit.org/showthread.php?t=155001

 

หลวงพ่อที่ผมถามถึง คือหลวงพ่อทองดำ วัดถ้ำตะเพียนทองครับ
เคยถามรุ่นพี่ที่เป็นคนลพบุรี แกทำหน้างงบอกไม่รู้จัก
องค์นี้ตามประวัติที่อ่านเจอ (ไม่รู้ว่าศูนย์หรือศิษย์เขียน)
ท่านสืบตำราพระธรรมเก้าโกฎิสายหลวงปู่มุม
คุณจัมโบ้เอมีรายละเอียดมาเล่าไม๊ครับ

 

วันนี้กลุ่มหนุ่มเสื้อเหลืองนำความรักออกเดินทาง
ไปร่วมพิธีทอดกฐินวัดสว่างอารมณ์ จึงไม่ได้เข้ามาเล่าเรื่องราว

ผมขออนุโมทนาและฝากกราบพระอาจารย์พรสิทธิ์ด้วยนะครับ