การเจริญสติให้ได้ตลอดเวลาคือ

มรรคครูบาอาจารย์มากมาย
ผมไม่เคยเห็นว่าท่านเหล่านั้นผิดเลย
แต่ที่คุยอยู่นี้....
.....คือพวกคุณ
เอามรรคที่ถูกมา....แต่ตีความผิด
....มรรคที่เดินมันก็เลยผิด...
มันไม่วิธีการไม่ดี....
มันอยู่ที่คนปฎิบัตินั่นแหละ
....เข้าใจมรรคแปดผิด....
คิดว่ารู้ๆไปเรื่อยๆ...วันนึงจะถึงเอง

ผมเลยชี้ให้เห็น...
...เข้าใจมรรคผิดกันตรงไหนบ้าง

คุณเอง..ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ
ดูๆจิตไป...จิตไม่มีกำลัง
เห็นไม่ชัด....
.....เพราะความที่ไม่รู้เหตุ....ความตั้งมั่นของจิต
เลยพยายามไม่เอาจิตดูความเคลื่อนไหว
....แต่พยายามเข้าไปดูอารมณ์จิตอย่างเดียว

เพราะความรู้เหตุ.....ผมเลยชี้ให้เห็น
เพียงแค่อาศัย
การดูกายเคลื่อนไหวเป็นวิหารธรรม
แล้วดูจิตที่เผลอไปคิด....เผลอไปปรุงแต่งแค่นั้น
จิตจะตั้งมั่น....พร้อมตัดสิน

ไม่ใช่การไม่รู้เหตุ....ของความตั้งมั่น
....แล้วไปนั้งสมาธิแยกเติมพลัง
....ไปสวดมนต์เติมกำลัง
แบบที่ทำกันอยู่

แค่มรรคเมื่อเจริญถูก....
มันเป็นทั้งสมถะและวิปัสสนาพร้อมในตัว
นี่คือความเลิศ....ของมรรค
ที่พระพุทธองค์ตรัสรู้....
ไม่ต้องแยกทำ....

ถ้าแยกทำเพื่อเติมกำลัง....
ให้รู้ว่าเดินมรรคขาดอะไรไป...
...แค่นั้นครับ

 

พูดง่าย ๆสั้น

หมูไม่รู้เรื่องไง

เอาละ ทานข้าว

 

เด่วนะ แนนบอกหรอ ว่าแนนดูอารมณ์อย่างเดียว บอกตลอดเวลา ว่าดูว่าอะไรเด่นอยู่ ดูอันนั้น คือดูปัจจุบันขณะ

เห็นจิตเด่น ดูจิต เห็นกายเด่นดูกาย เวทนาเด่นดูเวทนา
สติมันคล่องตัวที่จะไปเห็นจิตก่อนก้อดูจิต คล่องตัวที่จะเห็นลม ก็ดูลม

บอกแล้ว ว่าคุยอะไรไป คุณก็เอาความคิดในหัวที่คุณปักธงไปแล้วมาพูดแบบเดิม ปรักปรำไปตลอดสาย

เดินไปคุยกับเสาไฟดีกว่า

 

ผิดแล้วครับ
อุเบกขาสัมโพชฌงค์....
มันไม่ใช่จะรวมร่าง
ตอนเกิดมรรคจิตเพียงอย่างเดียว
แต่มันเป็นปกติที่จิตเป็นอุเบกขา...

พูดไปคุณก็ไม่เข้าใจ...
ที่ว่ามรรคแปดยกระดับจิตยังไง....
ยังเข้าใจว่าตามดูตามรู้....ท่ามกลางพายุกิเลส

ถ้ามันไม่ต้องยกระดับจิต....
ให้เกิดอุเบก...เป็นปกติของจิตแล้ว
พระพุทธองค์....
คงไม่ต้องให้สาวกออกบวช
โน้นโค่นไม้...โน้นเรือนว่าง...
เพื่อเอื้อ....ให้จิตสงบระงับ....
ยกระดับความปกติของจิต....

ไม่งั้นก็เล่นเกมส์ไป.....
รักโลภโกรธหลง เต็มไปหมด
แล้วเข้าไปรู้เข้าดูเอา....ก็พอ
ไปต้องสัปปายะ....จิตขึ้นลงยังไงก็ได้

มันไม่ใช่แบบนั้นซิครับ
ต้องยกระดับจิตเป็นอุเบกขา....สงบระงับ
เป็นปกติของจิตแล้ว....
จึงเรียกว่า...ผู้อยู่ใกล้นิพพาน

ไม่ใช่อุเบกขาจะมาเกิด....
ตอนเกิดมรรคจิตเพียงอย่างเดียวซะที่ไหน

 

คุณหมูเคยเห็นอุเบกขาอีกแบบมั้ยคะ
ที่จิตมันทรงตัวเป็นผู้รู้ เห็นกายเวิ้งว้างอยู่โดดๆ เห็นจิตเวิ้งว้างแยกตัวโดดๆ ไม่โดดลงไปเกี่ยวข้องกับการปรุงแต่ง แต่เห็นการปรุงแต่งเกิดปกติไม่ใช่สงบแบบไม่เห็นปรุงใดๆ ยังเห็นจิตเจตสิกแล่นไปแล่นมาตามปกติแบบเกิดดับๆ แต่จิตอีกดวงแค่แลดูเห็นอยู่ ไม่แยแส

 

คุณมองไม่ออกเอง....

ยังเข้าใจว่า....
วิหารธรรมที่บอก...คือการรู้กายรู้ใจ
ไอ้ที่ว่ารู้กายรู้ใจ....นั่นคือสติปัฎฐาน

ที่คุณทำอยู่....
นั่นคือ....เข้าใจว่าตัวเองวิปัสสนาได้เลย

"นี่ไงเห็นโกรธ...นี่ไงเห็นชอบ...ไม่ชอบ
นี่ไงฉันทำวิปัสสนาอยู่"

ผมถึงเปรียบให้ว่า
คุณเหมือนเด็กเล่นเกมส์แล้วไปดูจิต
นามธรรมภายใน....ใครๆก็เห็นได้

แต่มรรคแปดไม่ใช่แบบนั้น
มรรคแปดบอกหรือครับ
ให้เข้ารู้เพียงอย่างเดียว
....อย่างที่คุณทำ
และเอาเข้าจริง....คุณไม่ได้มีวิหารธรรมด้วย

ผมพูดซ้ำซาก....ยังไม่เข้าใจกันจริงๆหรือครับ

 

คือหมูไหม้ แกสมถะนำ แล้วสมถะนำ ความคิดจะประมาณนี้แหล่ะ รูปแบบนี้ใช่ อย่างอื่นไม่ ทั้งที่ตัวเองก้ไม่เคยฝึกแบบสายสตินำ

รู้เฉยๆ บ่อยๆ จิตอุเบกขากับความตั้งมั่นของจิตมันก้อเกิดขึ้นมาได้ สร้างอะไรให้จิต จิตมันก็ได้แบบนั้นแหล่ะ ผลงานของจิตที่ได้รับ มันอยู่ที่เดิมที่ไหน ก็ไม่เข้าใจ

เวลาจิตรู้ความคิดขั้นป้อแป้ มันจะมีอุปทานเจือ ถ้าเผลอ มันจะเหมือนแม่เหล็ก ดูดให้เกิดการกระทำนี่นั่นขึ้น ถ้าทัน วงจรทุกข์จะหยุดหมด ไม่ใช่รู้แล้วไปหมุนตามวงจรทุกข์

ครูถึงพูดบ่อยๆ ให้มันคิดหน่ะดี มันจะได้ผลงานในการสร้างสัญญาบริสุทธ์ ทำมากจิตก้อมีอุเบกขาและความตั้งมั่นมาก ก็ไม่เข้าใจ

แล้วเขารู้เฉยๆ ก็ไปบอกเขาจ้องรอ จ้องดับ อีก คิดเองเออเองไปไกลมาก

 

โพฌชง 7 อุเบกขาสัมโพฌชงเป็น ที่สุดท้าย

แต่ขึ้นต้นด้วย สติสัมโพฌชง

อุเบกขาสัมโพฌชง เป็น อุเบกขาที่ประกอบไปด้วย สติ สมาธิ ปัญญา
ไม่ใช่ อุเบกขาเฉยโง่ ที่หมูไหม้เข้าใจ

อันนั้นอุเบกขาเฉยโง่ คุณทำได้ก้ทำไปเถอะ เพราะอุเบกขาเฉยโง่ มันเกิดที่ฌาน 4

แม้แต่คุณเอง ยังไม่รู้จักอุเบกขาเฉยโง่ เสียด้วยซ้ำ

แต่ดันบอก รู้จัก สมาธิ 2ประเภท

โอ้ยยยย เล่นแต่ ประโยคเดิมๆ อย่าไปกระโดดงับรู้ ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว ในวิธี
ยกพระสูตรมาก้แล้ว

ยกคำครู อาจารย์ที่เป็นสัมมาทิฐิก้แล้ว


งั่มๆ งั่มๆต่อ

 

ใช่ไงครับ...
ไม่งั้นผมจะอุปมาเหมือนทะเลที่คลื่นลมน้อยหรอ

คิดว่าผมอุปมาเล่นๆหรือไงครับ
ที่ไม่รู้จักอุเบกขา

 

ซึ่ง อุเบกขาตัวนี้ มันเกิดหลังจากผ่านการวิปัสสนา เจริญสติ เท่านั้น

 

นี่เห็นมะ งานสรุปคนอื่น ให้เต็ม 10
แต่ความถูกต้อง 0

คือแนนก้อคือคนนึงที่ เจริญสติปัฏฐาน มะ

ที่พูดมาก็ สติปัฏฐานล้วนๆ

สติปัฏฐาน ก็เป็นทางนำไปสู่วิปัสสนา มะ

 

ไม่เลยครับ....
อุเบกขา...คืออุเบกขา....
สมาธิ....คือสมาธิ

นามธรรม....มันก็เป็นของมันแบบนั้น
สภาพปรมัตถ..มันเป็นแบบนี้
....ที่ใส่สมมุติเรียกให้มันเอง....กี่ร้อยกี่พันชื่อก็ได้

แบบเดียวกับสมาธิพุทธ ....สมาธิฤาษี
สภาพปรมัต..เหมือนกัน
แต่ไปใส่ชื่อเรียกให้มันเอง....
....เช่นเดียวกับอุเบกขา....
หรือ....รสหวาน....
พอเเตะลิ้น....ก็รู้สึกไปตามสภาพปรมัต

คนไทยเรียก ....หวาน
ฝรั่งเรียก....สวีท

ใส่ชื่ออะไรให้มันก็ได้....ไม่สำคัญเลย
อุเบกขา....ที่เกิดหลังจากจิตเห็นดับ
กับ
อุเบกขา...จากการยกระดับจิต
ก็ตัวเดียวกัน....
แต่การทรงอยู่ของอุเบกขา...มากน้อยต่างกัน
แค่นั้นครับ

 

สายสมถะนำ แต่ไม่รู้เรื่องสมถะ ฝึกก้ไม่ถึง สมถะ

คนที่เป้นสายสมถะนำ ถ้าเขาฝึกได้จริง เขาไม่ไปแย้ง 21 วิธี ของพระศาสดาอย่างหมูไหม้

 

งั้นที่ตอบมาสักครู่ปัดตกไป สรุปไม่เคยเจอ

จะได้ไม่พูดต่อ

 

หมู มะ กินส้มตำไปก่อง

 

เพราะพวกคุณคิดแบบเดียวกัน....
คิดว่ารู้...เข้าไปรู้...
คือการเจริญมรรคแปด

จริงๆแล้วมรรคแปด...
มีมากกว่าการเข้าไปดูเข้าไปรู้

 

ไปลองทำให้เห็นจริงก่อน แล้วมาคุยกันใหม่
จะคุยรู้เรื่องกว่านี้ค่ะ

 

นี่ผมดูได้ตอนนี้เลย...ขณะพิมพ์อยู่
คิดว่าที่ทำอยู่ยากหรือครับ

ถามได้เลย....ทุกคำถาม

 

ไม่ค่ะ ไม่ค่ะ

 

อธิบายไปแทบตาย...
มองไม่เห็นสิ่งที่ตัวเองขาดไป...

คิดว่าเข้าไปดูเข้าไปรู้อย่างเดียว
มันใช่แล้วหรือครับ

พระพุทธเจ้าตรัสแบบนั้น
หรือครูบาอาจารย์ท่านบอกแบบนั้นหรือครับ