ธรรมะไร้กาลเวลาทั้งทางโลกทั้งทางธรรม

จิตส่งออกนอกได้มั๊ย?

วิญญาณส่งออกนอกได้มั๊ย?

 

อาศัยความเกิดและความดับ ไปรู้ทุกข์

 

วิญญาณ นึกคิดได้มั๊ย?

 

ความเกิดและดับเป็นทุกขสัจจมั๊ย?

แล้วจะเอาไปไหนอีก

 

จักษุวิญญาณ เป็นจิตมั้ย? จักษุมองรูปนอกได้มั้ย? วิญญาณก็เป็นเช่นนั้น

 

แค่โพสต์นี้โพสต์เดียว ก็เกินพอ

ตรรกะศาสตร์แบบป่วยๆ

 

ที่กระทบรูป นั่นคืออะไร?

ที่รับรู้ นั่นคืออะไร?

แล้วการรับรู้ อยู่ตรงไหน?

 

จักษุวิญญาณเกิดแล้ว ผัสสะเกิดแล้ว ย่อมนึกคิดได้

 

เอาละ พอแล้ว..

คุยกับคนป่วยนานๆ เดี๋ยวป่วยตาม

สนทนากับคนจิตฟุ้งนานๆ เดี๋ยวฟุ้งตาม

 

ใช้อะไรนึกคิด?

ใช้อะไรรับรู้ความคิด?

 

จักษุเป็นที่กระทบรูป วิญญาณเป็นที่รับรู้ การรับรู้อยู่ที่ระบบประสาทจักษุ

 

ไปให้สุด แล้วหยุดที่วิปลาส

 

แค่ แยกรูป แยกนาม ยังไม่เป็นเลย..

เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง

เอารูปกับนามมาปนกันมั่วไปหมด

 

เราทั้งตอบคำถาม ทั้งให้เหตุและผล ยังเป็นผู้ป่วยได้ ผู้ที่ถาม แต่ไม่เคยให้เหตุและผล ถามเพื่อให้ผู้อื่นตอบไม่ได้ แล้วคอยทับถม ยกตนข่มผู้อื่น กลับเป็นผู้ไม่ป่วยไป

 

เราจะถามบ้าง แล้วอะไรคือจิต? หากไม่ใช่วิญญาณ ไม่ใช่จักษุวิญญาณ...มโนวิญญาณ ให้สมกับที่ได้บวชพระ

 

ต่างคนต่างสอนธรรมซึ่งกันและกัน
คนอ่านจะงง จับต้นชนปลายไม่ถูก
ไม่รู้อันไหนโคนไหนปลาย
กลายเป็นวิวาทะธรรม
ลุงแมวพลอยมึนงงได้ด้วย
ที่อ่านก็เพราะหวังจะได้เรียนรู้ ข้อธรรม
ที่เรายังไม่ชัดแจ้ง
แต่พออ่านไป แทบจะทำให้ของเดิม
เสียหายไปด้วย (ฮา)

 

มองให้เห็นคุณและโทษในสิ่งเดียวกัน ต่างถือตนของตน ว่าดีกว่า ธรรมแท้นั้นเป็นกลาง

 

จิตเป็นกลาง ย่อมพบความพอใจ(ฉันทะ)

 

จิตคำเดียวนี้มันมีหลายฟังก์ชั่น ทำหน้าที่
หลายอย่าง
เลยไม่อาจรู้ได้ว่า กำลังกล่าวถึงจิตตัว
ไหนในแต่ละครั้งที่พูดถึงจิต
จิต คือ(ผู้รู้ตัวปลอม)เป็นวิญญาณขันธ์
ทำหน้าที่รู้อารมย์ ก็ต้องมีเจตสิก
เป็นทีมงานร่วมปรุงแต่ง แล้วตามมาด้วย
เวทนา คือพอใจ ไม่พอ ไม่ถึงกับพอใจ
ไม่พอใจ
จิตอีกตัวคือ(ผู้รู้ตัวจริง)เป็นจิตเดิมแท้
หรือวิญญาณธาตุ ทำหน้าที่รู้อาการ
ต่างๆ
ที่เกิดขึ้นกับวิญญาณขันธ์ตามความเป็นจริง โดยอิสระไม่มีทีมงานช่วยคิด
ช่วยปรุงใดใด
ได้แต่รู้ตรงๆ ตามจริง

 

เราพิจารณาไม่เห็น
ภายนอกในภายใน
ภายในในภายนอก
ภายนอกในภายนอก
ภายในในภายใน
เลยไม่เห็นฉันทะ
มันจะไม่เข้าใจเวลาคุยกัน