เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

สวัสดีครับ
เดินทางกลับ
ปลอดภัยทุกท่านนะครับ

 

ขอบคุณมากครับ พี่Supatorn ไม่ทันครับ ผมเป็นวัยรุ่นในยุค 90 บอยสเก๊าท์ แร็พเตอร์ เจอาร์ วอยย์ ไทรอัมพ์คิงดอม เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตแบบ 56 K พร้อมเสียง ตี๊ดดดดดดดด เพื่อเชื่อมต่อโหลดดูภาพแต่ละที รอนานมากกกกกก ประมาณนี้ครับ

 

ภาพยามเช้าน้องเมษ กับการสารภาพ
ไม่ทันยุค"เสียงกระซิบฯ"ยุครวงทอง
งั้นเอาภาพยุคปัจจุบันเขียนกวีละกัน

ตื่นเช้ามา.......เดินหาของ
ท่าม้าย่อง.......มือคล้องแห
ทะเลกว้าง.......ไกลเกินแล
ขอปลาแค่..........สาม-สี่โล!

พอครึ้มอารมณ์ คลายร้อนยามบ่าย
แล้วรีบเข้าตะลุย"ตะนาวศรี" ก่อน
ท่านผู้อ่านจะร้อนรุ่มกลุ้มใจลงแดง-ฮ่า

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม..."เลือดไอ้สมิง มันอยู่แถวนี้ นายทหารระวังตัว"!!!...
_______________________________________________________

ลุงเตือน แต่น้ำเสียงไม่เคร่งเครียดหนักใจ แกมั่นใจเหลือเกิน สภาพที่โดนเจ้าห้านัด ซัดเต็มไป3ดอก...ไม่มีจตุบาทขนาดไอ้ลายตัวใดทนทานไหว?!...

ระหว่างความสูงประสบการณ์ด้วยวัยชุ่มโชกลุงพราน...ผมอยากรู้เช่นกัน กับไอ้สางโชกโชนการล่า เป็นนักฆ่าจนจำแลงร่างหลอกหลอนเหยื่อได้...ขิงแก่แขนงไหน จะแรงร้อนเผ็ดกล้ากว่ากัน?

ทั้งคู่เปรียบปาน 2สมิงต่างเผ่าพันธุ์แห่งขุนเขาตะนาวศรี 2ขากับ4 ขา ทวิบาทกับจตุบาท...เดี๋ยวก็รู้...สังหรณ์ผมบอกว่า วินาทีตัดสิน ใครดี-ใครอยู่ น่าจะมาอีกไม่นาน...

ผมไม่ประมาท ยกปืนเตรียมพร้อม...เราเดินไล่รอยเลือดเจ้าสางไปอีกสิบกว่าก้าว พักเรื่องหาอาหารรองท้องไว้ก่อน เกรงจะเป็นเหยื่อเสียเอง!!!

รอยเลือดทั้งข้นและจาง นำเรามาประจันตรงตีนเนินอีกด้าน มีโขดเขาหินเป็นกลุ่มก้อน...รอยเลือดหายวับไปดังเล่นกลตรงนั้น ลุงพรานชะงักไม่กล้าตาม เกรงมันซุ่มบนที่สูงกว่า กระโจนชาร์จ!

ยอดพรานเฒ่าหันมาทางผม...

"เอาไงนายทหาร รอยมันหาย หินไม่มีรอยตีน"..?!

พื้นนุ่มหน้าหิน ถูกรอยเท้ากดน้ำหนักทิ้งไว้ลึกกว่าทุกที่ เห็นชัด มันทิ้งน้ำหนักเพื่อกระโจนขึ้นสู่ก้อนหินกลุ่มใหญ่...

เสือเจ็บ...ทำไมยังกระโดดได้สูง?

ผมสังสัย...ลุงพรานสงกา เกาหัวที่โพกผ้าขาวม้าแกรกกราก หรือสัญชาติญาณการวินิจฉัยอันจัดเจนคร่ำหวอด ผิดพลาด?

พวกเรา ดูเบา ความทรหดอดทน แกร่งเกินสัตว์หน้าขนทั่วไป ดูแคลนวิญญาณนักล่าจอมกระหายเลือดของเจ้าสางร้าย น้อยเกินความจริงไปไม่หน่อย!?

"ถอยดีกว่าลุง ถ้ามันขึ้นโขด คงไปทางเนินด้านหลังหายไปแล้ว...แต่เอ๊ะ..."

ผมสังหรณ์วูบขึ้นมาติดหมัด...ใจสั่นระรัวเต้นเป็นกลองเพล พิกล...!

"ลุง...ถ้ามันย้อนไปที่ถ้ำล่ะ...ทางนี้ไปได้ไหม"?

"ตายละวา นายทหาร...ไอ้สางบ้าตัวนี้ เอาจริง"...ลุงโพล่งขึ้นมาตามจิตสังหรณ์ของผมโบกมือไม้เล็กๆวุ่นวาย...

"กลับ นายทหารไปเร็ว กลับถ้ำ"...ลุงเร่งปากคอสั่น เกือบเป็นภาษากะหร่าง

เราเผ่นแทบกระโจนออกจากที่ตรงนั้น หัวใจดังโดนไฟจี้เผา ทั้งวิ่งสลับกับการเดินเร็ว ล้มลุกคลุกคลานเปื้อนดินโคลนมอมแมม

บักสมมีไอ้ปืนโตก็จริง แต่เป็นปืนไม่เหมาะกับการโดนชาร์จหรือดวลซึ่งหน้า...ไอ้ปืนโตต้องใช้เวลาบ้างในการเล็งล็อคเป้า...

ในวินาทีมรณะ ผู้ควบคุมไอ้ปืนโตได้ ต้องผ่านการใช้มันมาอย่างโชกโชน!!!

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

ยิ่งรีบยิ่งช้า มัวเสียเวลาหกล้ม เถือกไถลไปกับพื้นชื้นแฉะ...ผมต้องร้องบอกลุงเฒ่า ที่ยังงุ่มง่ามตามอยู่หลังเพราะขาสั้นกว่ามาก

"เดินเร็วๆเอา อย่าวิ่งดีกว่าลุง"... เราอยู่ช่วงขึ้นเนิน เหนี่ยวกิ่งไม้พยุงตัว ลุงหอบแฮ่กได้ยินเสียงชัด ร่างเล็กเคลื่อนไหวยังดูคล่องในสายตาก็จริง แต่คนคุ้นเคยอย่างผม เห็นชัด เมื่อก่อนพรานเฒ่า ไวกว่านี้มาก

ขาลงสู่พื้นราบจากเนิน เราพอเหงื่อซึมแผ่นหลัง ขาขึ้นกลับ ผมกับลุงเหงื่อชุ่มโชกระดับ เหงื่อตกกีบ พอกับอาบเหงื่อต่างน้ำ!

ด้วยเหงื่อหยดท่วม หอบตัวโยน เรากลับถึงถ้ำในสภาพที่ดูแทบไม่ได้ เปื้อนโคลนทั้งตัว แต่ทุกอย่างที่ถ้ำเงียบเชียบสงบเหมือนตอนผละไป

เจ้าหนุ่มเลือดอิสานบักสม นั่งบนก้อนหินนอกถ้ำเหมือนอยู่ยาม แต่ไม่เคร่งครัด ตาเหม่อมองวิวทิวทัศน์แบบไร้จุดหมาย เห็นเรา2คนสภาพรุ่งริ่งกลับมาว่องไว ก็ทำหน้าแปลกใจ...

"ได้แล้วหรือพี่?...ไม่ได้ยินเสียงปืนสักโป้ง"

ผมไม่ตอบแต่เหลียวไปรอบตัวอย่างระแวง ด้านข้างที่เป็นช่วง ผมกับคุณนงเปลือยร่างอาบน้ำฝนเมื่อคืน นั่นเป็นมุมที่เจ้าสมิงร้ายจะโผล่ร่างมาจากเนินหินด้านล่าง ถ้ามันย้อนรอยจริงดังเราสังหรณ์...

"ไอ้สางมันย้อนศรโว้ย สม"!!!

ผมเล่าให้ฟังสั้นๆ บอกถึงความกังวลที่ต้องรีบกลับขึ้นถ้ำ...ไอ้หนุ่มปืนโต ตัวเล็ก ทำตาโต มือตบปืนอานุภาพล้มช้าง อย่างมั่นใจ

"ช้างยังขี้แตก แรดยังเกราะกระจุย เจอกระบอกนี้ หัวมันขาดกระเด็นแน่พี่ บ่ต้องห่วง ผมสู้มันเอง"

คนเรายามฮึกเหิม เห็นช้างเท่าหมู เหมือนคนเมาเช่นกัน...!

"กลัวมันชาร์จ เอ็งยิงไอ้ปืนโตไม่ทัน"...ผมว่าตามหลักวิชาและประสบการณ์ แต่ผิดคาด ไอ้น้องรักต่างสายโลหิต หัวเราะตาเป็นประกาย

"ดูนี่พี่ เดี๋ยวหาว่าน้องโม้"

มันสลัดสายคล้องปืนโตหลุดจากหัวไหล่ไวว่อง มือเดียวยกกระบอกขึ้นเล็ง มือข้างซ้ายยกตามประกบ พานท้ายเลื่อนเข้าช่วงบ่า ประทับเหมาะเจาะไม่ถีบบ่าหักแน่ แล้วร้อง...

"ปัง...ไวพอบ่ พี่ชาย"?!

ทั้งหมดที่บักสมทำถ้าจับเวลาคงไม่เกิน5วิฯ...ผมล่ะเชื่อมันเลย แสดงว่าลับหู ลับตา ไอ้น้องรักคงฝึกซ้อมท่ายิงพิฆาตสายฟ้าแลบนี้พอแรง มันตั้งใจเป็นเจ้าของไอ้ปืนโตกระบอกนี้ให้ได้

ผมเห็นแล้วเบาใจ ถ้าอยู่ในชัยภูมิ ทำเลเหมาะสม ทิ้งบักสมอยู่โยงเฝ้าความปลอดภัย ไม่ต้องห่วงแนวหลังอันแข็งแกร่งอย่างนี้

คุณนงออกจากถ้ำมาสมทบ ฟังเรื่องราวจากเรา คนงามทำหน้ากังวลเล็กๆ...

"มันตามเรา แทนเราควรตามมัน"...เธอพูดถูกเผง ผมต้องเสริมสร้างกำลังใจหมู่คณะ...

"ไม่เป็นไรคุณนง...มันทำอย่างนี้ดีแล้ว เราได้ไม่คาใจว่า มันเป็นเสือลำบาก ไปทำคนอื่นเดือดร้อน เดี๋ยวก็จัดการมันได้แน่"

พวกเราสี่ชีวิต สุมหัวปรึกษาหารือ สักพักคุณชาติก็เดินถือไม้ค้ำเป็นไม้เท้าออกมาสมทบ สภาพหนุ่มนักเรียนนอกลูกเศรษฐีปักษ์ใต้ดูสดชื่น เลือดฝาดแต่งแต้มแก้มแดง ได้นอนรวดเดียวสิบกว่าชั่วโมง ทำร่างกายฟื้นทันตาเห็น

"ได้ยินแว่วๆว่าเสือ"...หนุ่มกรุงเอ่ยยิ้มๆ...ฟังผมเล่าจนจบก็พยักหน้า ช่วยออกความเห็น

"ไปหาอาหารเถอะ ทางนี้ผมกับสมดูแลได้...ไม่ต้องกลัวไอ้สางเจ็บ คนป่าเป็นโขยง จระเข้ทั้งฝูง ยังเอาอยู่ จริงแมะสม?"

ไม่ได้เปิดปากคุยหลายชม....คุณชาติออกความเห็นยาว แต่เป็นเหตุ เป็นผลดีอยู่...หากผมสั่นหัว ไม่เห็นพ้อง

"ทางเดินยากมากครับ ไป-กลับ เหนื่อยลิ้นห้อย สม ดูอาหารกระป๋อง พออีกกี่มื้อ?"

"2พี่"...เจ้าหนุ่มน้อยชูนิ้วรูปตัววี แสดงว่าตรวจตราไว้แล้วก่อนผมถาม อาหารกระป๋องร่อยหรอเร็วไว เพราะพวกคุณชาติออกเดินทางสามคน แต่ตอนนี้บวกผมกับคุณนง เพิ่มปริมาณเป็นห้า!

"งั้น ไว้ล่ามื้อหน้า เราพักตรงนี้อีกวัน เผื่อไอ้เสือผี โผล่มาจริง"...ผมสรุป

คุณชาติพยักหน้าน้อยๆ ยอมรับเหตุผล ให้ผมตัดสิน ถึงอย่างไรที่รอดกันมาได้ขนาดนี้ ก็เพราะฝีมือผมเกือบจะล้วนๆ

"มาตรงนี้ครับ" ผมเรียกคุณชาติอย่างนึกบางอย่างออก...

ลูกเศรษฐีหนุ่มใหญ่ เดินมายืนข้างผมอย่างงงๆ...ทุกคนก็มองผมจะทำอะไร?

ผมให้คุณชาติยืนนิ่งตัวตรง วัดจากรักแร้ลงไปปลายเท้า ใช้ไม้เท้าชั่วคราวที่คุณชาติถือเป็นเกณฑ์วัด...

ผมจะตัดไม้ให้หนุ่มกรุงค้ำยันจริงๆ เหมือนคนพิการขาเข้าเฝือก แต่สภาพหนุ่มกรุงดีกว่าคนขาหัก-ขาเดาะมาก เป็นเพียงแค่ขาไม่มีแรง เพราะโดนแพ่นกบาล ส่งประสาทควบคุมปลายเท้าทำงานป้อแป้

ผมวัดเสร็จ ชวนลุงไปหาไม้กัน จะถากให้เป็นร่อง เป็นง่าม รองจักกะแร้อย่างงาม

ปะเหมาะเคราะห์ดี ก็ล่าอาหารมาสำรองในตัว แต่ทางที่ควรไปหาไม้ น่าเป็นทางรกที่อยู่ด้านข้าง

ทางที่ไอ้สาง เสือสมิงมันน่าจะหวนกลับขึ้นมาล้างแค้นพวกเรา... ผมชี้ไปทางนั้น ลุงพรานเบิกตาเล็กๆ เหลือกขึ้นฟ้า บักสมทำท่างุนงง ไม่เข้าใจเจตนา

คุณชาติกับคุณนงร้องเสียงหลง เพราะฟังเรื่องเล่าจนเข้าใจทะลุปรุโปร่ง ทุกประการแล้ว...เจ้าสมิงมีสิทธิ์วกมาถ้ำทางด้านนั้น

"ไปทางอื่นเถอะค่ะ"...เธอว่า

"ใช่...ไม้ค้ำยันผมไม่จำเป็นขนาดนั้น อยากทำจริงลงไปด้านอื่นก็ได้" คุณชาติกล่าวเสริมคู่หมั้น

ผมยิ้มอย่างมั่นใจ...สั่นหัวปฏิเสธเหมือนเด็กดื้อ...

"ไปทางนี้แหละครับดีแล้ว ลุงมา ไปกันเถอะ"

ลุงพรานไม่ปฏิเสธ คว้าอีแก่ดุ่มนำหน้าไปก่อน ลองลุงไม่ค้านอีกคน ทุกคนที่เหลือก็นิ่งเงียบ หากผมเหลียวกลับไปมองด้านหลัง มองไปที่นัยน์ตาสาวงาม และทะลุลงไปถึงหัวใจ อาจได้ยินเสียงแบบนี้...

"อีตาบ้า ดื้อ รั้น อยากโดนเสือขบหัวตายรึไง งี่เง่าชะมัด"!!!

 

เต็มอิ่มสองท่านยาวๆ กับการตะลุยป่าตะนาวศรี ตื่นเต้นสมกับที่รออ่านมาหลายวัน ขอบคุณพี่ wanwi มากๆค่ะ

 

ขออนุญาตเล่าเพิ่มเติมอีกนิดครับ
(ตอนแรกไม่อยากจะเล่ากลัวจะเป็นการเอาเอาครูบาอาจารย์มาอวดกัน
ซึ่งแบบนั้นอาจาย์ของผมท่านไม่ค่อยชอบเลยครับ )
ขอเล่าเหตุการณ์ตอนที่ท่านมรณภาพตอนนั้นท่านลาสิกขาแล้วนะครับ ท่านปิดห้องปฏิบัติ ๗ วัน
ไม่พบใคร ถึงเวลาญาติท่านจะเอาอาหารมาวางไว้หน้าห้อง แต่ก็สังเกตุว่าผ่านไป ๓ วัน
ท่านไม่เปิดห้องมาเอาอาหารที่วางไว้เลย แต่ทุกคนก็ถือตามคำสั่งท่านอย่างเคร่งครัด
ไม่เปิดห้องจะรอจนครบ ๗ วัน ซึ่งเมื่อครบ ๗ วัน ญาติๆท่านจึงงัดประตูห้องเข้าไป
พบว่าท่านมรณภาพแล้วในท่านั่งสมาธิ แต่ตัวท่านคว่ำลงหน้าท่านติดกับพื้น
เมื่อพลิกร่างท่านขึ้นมามีบางส่วนผิวหนังท่านลอกติดกับพื้นเลยครับ
หมอสันนิฐานว่าท่านมรณภาพมาหลายวันแล้ว แต่แปลกที่ว่า ร่างท่านไม่มีกลิ่น
แถมตัวท่านเองก็อ่อนนุ่ม จัดให้อยู่ท่านอนได้เหมือนคนเพิ่งเสียชีวิตใหม่ๆ
ไม่แข็งทื่อเหมือนคนทั่วๆไปครับ ...
เป็นเรื่องที่น่าแปลก แต่ทีนำมาเล่าให้อ่านเพื่ออยากจะยืนยันกับเพื่อนสมาชิก
ที่ใฝ่ในธรรมว่า ของจริงความอัศจรรย์ของพุทธศาสนาเรามีอยู่ ๆ ที่ว่า
เราจะทำได้ถึงจริงๆหรือไม่เท่านั้นครับ ...
ขออนุญาตกราบท่านอาจารย์สัมพันธ์ ถวิลอำพันธ์
ขอบคุณพื้นที่กระทู้นักขุดฯของพี่วันด้วยครับ

 

ท่านอัคฯเล่าความฝัน ใบ้สมาชิกเป็นนัยๆก่อนเลขออก
ตีฝันง่ายๆ-ไก่ก็คือ 9...2-3ตัวก็ไม่ต้องคิดให้ปวดกบาล
2กับ3 ตรงตามตัว=923 หวยออก 729...เข้าท่าไม่น้อย
นักเลงเลขต้องถูกแน่ ถ้าเอาเลขง่ายๆตัวนี้ไปเล่น

ผมไม่กล้าตีก่อนหวยออก เพราะรู้ว่า นักเลงตัวเลข มองออกดีกว่าแน่ ผ่านพ้นไม่กี่ชม.ค่อยเอามาคุยกันพอเพลินใจ

ขอบคุณภาพ หลวงพ่อเกษม หนึ่งอริยสงฆ์ในดวงใจ ที่มอบมาให้แด่มวลมิตรด้วยครับ

สงกรานต์ปีนี้ชิลๆจริงอย่างที่ท่านอัคฯว่ามา มีความสุขกันตามอัตภาพ

 

มาสวัสดีส่งท้ายวันหยุดครับคุณอาและสมาชิกทุกๆท่านครับ พรุ่งนี้วันทำงานวันแรกหลังจากหยุดยาวขอให้มีความสุขกับวันทำงานนะครับ วันหยุดไม่ได้ไปไหนตามอ่านกระทู้เรื่องเล่าจนจบ 150กว่าหน้าโดยไม่ให้ผ่านแม้สักกระทู้เดียว ได้ทั้งความสนุกพร้อมทั้งความรู้พร้อมสรรพมีครบในกระทู้เรื่องเล่าฯ รู้สึกว่าผมจะตกรถไฟหลายขบวนเลยนะครับ ก็ขออนุโมทนาบุญกับคุณอา wanwi ที่ได้นำของอันเป็นมงคลมาให้ได้ร่วมสนุกร่วมทำบุญกัน และก็ขออนุโมทนาบุญกับทุกๆท่านที่ได้ร่วมทำบุญกันนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ยินดีเสมอ เพราะมีหลายหน่วยงานที่ไม่ได้พักหรือหยุด
นอกจากเบี้ยเลี้ยงที่ได้รับ-กำลังใจคือสิ่งที่ควรมอบแก่กันเพราะหลายท่าน เงินไม่มีความหมายสำหรับการได้อยู่กับครอบครัว ในวันสำคัญเช่นนี้ แต่ก็จำต้องทน ด้วยภาระหน้าที่ และทำกันด้วยความเต็มใจ สมควรรับคำชมเชย

 

น้องฤทธิ ก็เป็นอีกหน่วยงานบริการปชช.
แม้ระดับ อบต.ก็ยังทำงานหนัก ไม่บกพร่อง
ถ้าผู้ใหญ่บนหอคอยงาช้างที่เอาแต่สั่งการ
ลงมาดูสารทุกข์สุขดิบลูกน้องให้เต็มที่บ้าง
คนทำงานจะมีความสุข ใส่เกียร์ห้า บริการปชช.
ดีกว่านี้ ประเทศจะพัฒนาแล่นฉิวน่าตกใจ...

ขอบคุณภาพมงคล คำพรอุดมความดี
ที่น้องฤทธิมอบผ่านแด่กระทู้นี้ให้ผม
และทุกท่านในวันปีใหม่ไทย

 

เป็นเรื่องเล่าชั้นดี ที่ไม่ต้องอาศัยพยานอ้างอิงสถานที่เกิดเหตุ-ฮ่า
เพราะคุณพ่อท่านชัยฯประสบกับตัวเอง คำโบราณ..."คนดี ผีคุ้ม"ต้องเพิ่มไปด้วยว่า..."คนดี ผีไม่อยากหลอก" ขืนหลอกเดี๋ยวโดนเทวดาลงโทษ สู้ไปหลอน พวกภูมิคุ้มกันความดีบกพร่องสนุกกว่ากันเยอะเลย

ขอบคุณเรื่องเล่าดีๆ ไม่ต้องมีคติสอนใจ
แต่ให้ธรรมะข้อ"กตัญญู"สอนชีวิตครับ

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
สองท่อน
บันเทิงใจ
ในสงกรานต์
เทศกาลมาไวไปไว
ตัวเปียกใจยังไม่แห้ง
ต้องรีบทำงาน
ตัวหมาดๆซีดๆ

 

ท่านรังสีฯแม้นห่างหายด้วยภาระมากล้น
แต่ก็ยังอุตส่าห์แว่บมาทักทายด้วยไมตรี
กับคำพรปีใหม่ไทยที่อบอุ่นแต่สิ่งดีงาม

ผมขอรับไว้ทั้งหมด ยกให้ทีมงานมีเอี่ยว
แบ่งปันให้ท่านผู้อ่านทุกคนร่วมกระทู้
และขอคืนกลับให้ท่านรังสีฯ มีความสุข
สุขภาพแข็งแรง ประสบแต่ความสำเร็จ
ในเนื้องานที่รับผิดชอบ ทั้งในและต่างแดน
ไม่มีอุปสรรคใดขัดขวางได้ แม้น้ำทะเล9 ม้วน
คลื่นใหญ่7 มหาสมุทรก็หาหยุดยั้งได้ไม่-สาธุ

 

กลุ่มต้นไม้จากแดนไกล เหมือนมาจากแดนสนธยา
ถ้าจะกรุณาบอกว่าต้นอะไร?จะเป็นพระคุณ

ส่วนเจ้าเหมียวน้อยในกระเป๋า นั้นน่ารัก
เห็นแล้วนึกว่า เราน่าถ่ายภาพแบบนี้เก็บไว้มั่ง
อีตอนลูกแมว4ตัวมันยังเล็กๆต้องป้อนนม
เพราะแม่มันหนีตามชู้ กู่ไม่กลับ-ฮ่า

 

อันนี้คุณสุภาฯฝากน้องเมษ
แต่ผมเปิดฟัง ถวิลหลัง ไม่ชอบก็ฟังได้
ของเก่าเล่าใหม่ ไม่เคยเลือนจากทรงจำ
หลายสิบปี ฟังที ยังดูดีมีอารมณ์ร่วมเสมอ

 

วันนี้ไม่ออกไปไหน สวดมนต์-ไหว้พระ
นั่งหน้าจอ เขียนหนังสืออยู่กับบ้าน
แต่ก็จินตนาการภาพบนท้องถนนได้ว่า
แออัด เนืองแน่นด้วยสารพัดยานยนต์
ก็ขอให้ทุกท่านจงเดินทางปลอดภัย
ดังน้องชาติว่า...ไปดีแล้วขอให้มาดีด้วย

 

น้องมากิได้เที่ยว เสริมบุญชื่นหัวใจ
ไปไหว้พระ9วัด วันแบบนี้ใช่จะทำง่าย
แย่งกิน แย่งเที่ยว แย่งอากาศหายใจ
ต้องอดทน ฝ่าคน ฝ่าคลื่นความร้อน อดกลั้น
ผมยอมแพ้สไตล์นี้มานานเกิน ยี่สิบปีแล้วครับ
แต่ก็สรรเสริญทุกท่านที่ทำได้
โมทนาด้วยทุกครั้งทุกคน

ขอบคุณน้องมากิ ตัวไปทำบุญ
แต่ใจห่วงหาอาทร ไม่ทิ้งกระทู้

 

โอ คุณพี...ผมเว้นเขียนเรื่องเพียง2วัน
แต่ใจคิดว่า เว้นตั้งหลายวันเลยหรือนี่?

ดีนะวันนี้ ผมเขียนใส่ให้เต็มสูบ
เฉพาะท่อน2เขียนเหมือน2ท่อนยาว
ให้นักอ่านอย่างคุณพีฯ คุ้มค่ารอคอย-ฮ่า